Тој влегуваше кај Тито со пиштол! Беше најсилниот човек на светот – виткаше железо со голи раце, носеше 50 килограми во забите… Дури и Тесла му се восхитуваше! (фото/видео)
Спортист како никој друг, херој на една ера и личност за која вечно ќе се зборува.
Овој човек е дефинитивно еден од најсилните луѓе што некогаш оделе на Земјата. Тој беше борач кој никогаш не знаеше пораз, спортист кој ги поместуваше границите со својата неверојатна сила и за чиj подвизи и денес зборуваат легендите.
Маријан е роден во 1878 година во Дубоки Дол, село близу Грачац. Тој израснал во сиромашно семејство. Беше многу млад кога излезе на свет да заработи за живот.
Во Лика вршеше разни физички работи, работеше во рудници, а животот целосно му се промени кога отиде во Германија да поправа пруги. Имал 21 година кога пристигнал во Берлин и на оглас во весникот го видел големиот шампион Хуго Вебер како настапува во циркусот. Вебер тврдел дека е непобедлив, нудејќи му голема награда од 500 златни марки на човекот кој се осмелил да се бори против него и да го победи.
Матијевиќ немаше што да загуби. Дојде во работна кошула со капа на главата, му пријде на Вебер, го грабна, го крена над главата и го фрли на подот. Не се ни испоти! По поразот Вебер доби отказ од циркусот, а сопствениците го ангажираа Матијевиќ.
„Долго се двоумев, но сонародниците ме убедија. Тогаш ја соблеков капата и работничката блуза и излегов на сцената“, изјави Маријан.
Бил висок само 170 сантиметри
Големиот успех во Германија го однесе до големи височини. Биле закажани борби, благодарение на неговата огромна сила го пропатувал целиот свет. На почетокот на 20 век, во 1904 година во Анкара станал светски шампион. Потоа следеа турнеи во Северна и Јужна Америка, како и во Кина.
Матијевиќ не личеше на силен човек. Бил висок само 170 сантиметри, дури имал мал стомак, а неговата тежина никогаш не надминувала 100 килограми.
Во 1907 година ја постигна можеби најголемата победа во кариерата, победувајќи го тогашниот светски шампион во бокс, Италијанецот Примо Карнер. Тој беше вистински џин. Бил висок два метри и над 120 килограми, но тоа не го исплашило момчето од Лика. Матијевиќ со леснотија го подигна и го фрли преку рингот во публиката.
Што правеше овој човек…
Не знаеше за пораз! Повлекувал бродови, свиткал потковици, носел 50 килограми во забите…
Маријан Матијевиќ никогаш не изгубил борба. Неговата сила беше навистина натчовечка. Без проблем виткаше железо, со голи раце кршеше потковици, со раце кршеше камења, со прстите можеше да искине шпил од 80 карти. Со заби држеше буре од 50 килограми, а во исто време со рацете креваше друго …
Позната е и легендата која вели дека тој повлекол два брода врзани со јаже во Њујорк, а при полетувањето задржал и авион. Поради сите потфати во Америка, покрај неговата слика пишуваше „Најсилниот човек на светот“.
Тајната на неговата сила е откриена во Америка. По еден настап во Чикаго, лекарите направиле рендген и заклучиле дека Матијевиќ има двојно коскено ткиво на рацете, градите и вратот.
Не е ни чудо што во еден оброк можел да изеде четири килограми месо, а се зборувало дека без проблем може да изеде цело јагне.
Запознавање со српските научници
Во Америка се сретнал и српскиот научник Никола Тесла. Тесла во 1927 година му организирал вечера во хотел во Њујорк, а Матијевиќ ги забавувал гостите кршејќи тенџере со рацете. Научникот Михајло Пупин зеде еден дел како сувенир. Велат дека и Матијевиќ бил голем човек.
Беше познат како голем добротвор, финансиски им помагаше на сите. Тој, наводно, ги финансирал и истражувањата и пронајдоците на неговиот пријател Никола Тесла.
Отиде вооружен кај Тито
Поради хуманоста и Тито многу го ценеше. Неговата внука Ирена во едно интервју открила дека нејзиниот дедо три пати го посетил поранешниот претседател на Југославија. Во Белград секогаш доаѓал со пиштол, но никој никогаш не се осмелил да му каже дека не треба да влезе вооружен.
„Обезбедувањето не ни помислило да му го одземе пиштолот. Само се тргнале од патот“, открила внуката.
Беше активен до неговата смрт
Матијевиќ почина на 74-годишна возраст во Загреб (1951). Последната борба ја имаше само седум дена пред смртта. Починал од тешка пневмонија.
Иако е еден од најголемите спортисти што Хрватска ги имала, тој никогаш не го доби постхумното признание што го заслужи. Во Хрватска нема споменик или улица посветена на „Херкулес со златното срце“.
