Дали некогаш сте ја слушнале првата песна снимена од Халид Бешлиќ? Тоа е приказна за љубовта и осаменоста

Многу луѓе не знаат која била првата песна на Халид Бешлиќ, со оглед на тоа што тој стекнал популарност дури неколку години подоцна со песната „Necu, necu dijamante“.

Имено, неговата прва песна е објавена од Дискотон во 1979 година, а за Халид ја напишал Назиф Гљива, негов голем пријател, а воедно и голем музичар и текстописец кој напишал многу од песните на Халид.

Синглот е „Sijedi starac“, по кој веднаш следеше „Sanjam majko, sanjam kuća staru“. Песната „Sijedi starac“ зборува за љубовта, осаменоста и чекањето и ја покажува автентичноста на Халид уште од првиот ден.

Потоа, во 1983 година, го издаде албумот „Неќу, неќу дијаманте“, кој му донесе регионална слава.

„Нашата вистинска соработка започна во ’83 година кога му направив цел албум „I Won’t, I Won’t Diamonds“, тоа е песната што го скрши мразот и го направи познат. На тој албум имаше осум композиции“, изјави Назиф Гљива.

На почетокот, Халид пеел во кафулиња, културни центри, а често и со хармоника, без микрофон. Тогаш тој бил свој менаџер и не бирал каде ќе пее, важно било само тој да пее.

Пред да стане познат, Халид работел како возач на камион и магацински работник, а се обучувал и за столар. Неговиот живот, и пред и по славата, зборува за големата понизност на овој човек.

Легендарниот Халид Бешлиќ почина денес, 7 октомври, во Клиничкиот центар на Универзитетот во Сараево по кратка борба со тешка болест. Тој беше хоспитализиран кон крајот на август, неколку дена по неговиот последен концерт во Бања Лука, каде што им кажа на публиката дека не се чувствува добро. Потоа дојде дијагнозата и борбата за неговото здравје.

Бешлиќ е еден од ретките музичари и јавни личности воопшто кои уживаат почит во целиот регион и чија музика ги надминува сите поделби во нашето општество. Освен што беше ненадминат музичар, тој беше и голем хуманитарец и човек.

Тој еднаш даде изјава за себе што најдобро го опишува: „Можам да возам луди коли, да снимам видеа од милион долари, но зошто би го правел тоа додека мојот сосед не може да си дозволи да јаде? За мене е задоволство да го хранам, да одам во народна кујна, да го дадам мојот прилог, да нахранам 100 гладни усти денес или да донирам пари во сиропиталиште. Би сакал да ме паметат кога ќе ме нема, како добар човек, а не како добар пејач.“