,,Да можеше ќе умреше со него”: Меша Селимовиќ беше среќен затоа што ја имаше оваа жена (ФОТО/ВИДЕО)
Книжевноста на Меша Селимовиќ е карактеристична поради психолошките и моралните обележја на неговите херои, описот на човечките слабости и доблести, судирот меѓу доброто и злото, вистината и лагата.
Иако е поврзан со одредено историско време, целиот опус на Меша Селимовиќ останува безвременски, универзален.
Роден е во Тузла на 26 април 1910 година, каде завршил основно училиште и гимназија.
За себе рекол: „Јас сум од муслиманско семејство, од Босна, но по националност сум Србин“.
Филозофски факултет забршил во Белград, студиска група српско-хрватски јазик и книжевност, а своевремено бил еден од подобрите студенти.
Овој писател не бил заобиколен од раката на властите – бил уапсен за соработка со Народноослободителното движење бидејќи бил многу политички ангажиран како член на Комунистичката партија на Југославија.
Но, она по што Меша Селимовиќ најмногу остана запаметен кај луѓето од неговото време е неговата одлична работа како професор. Некои критичари за него рекоа дека е особено писмен, но без талент.
Помладите колеги го гледаа Меша Селимовиќ како пример и репер и со восхит во нивните очи гледаа сè што прави.
„Ниту еден професор што го познавав не зборуваше така, ниту изгледаше така, ниту се истакнуваше така и суверено владееше со старите и најнови литературни пронајдоци, знаења и сознанија. Леснотијата со која се формулираше и одржуваше на мрежата на јазикот, афоризмите и логиката што ги покажа, сведочеше за дар од Бога, без други верувања освен вербата во уметноста“, рече Матија Беќковиќ за својот постар колега Меша Селимовиќ.
Жената која му овозможи да го има најтоплиот кревет, испеглани кошули, бакнеж пред да замине на патување, која знаеше јасно да каже дека ја почитува волјата на својот сопруг и дека ќе оди со него до крајот на планетата ако треба за да ги добие нивните парче среќа, се викаше Дарослава- Темен Божиќ.
Меша секојдневно беше мета на злите јазици кои знаеја само да пцујат а немаа дарба да направат нешто корисно. Тој особено беше мета на политички прогон а капак на ,сè беше неговата болест и игнорирањето на средината во која живееше. Беа целосно апатични кон состојбата на човекот на кој толку многу му должат за неговите литературни достигнувања и успеси и социјална вклученост.
После тоа, Меша Селимовиќ со семејството од Сараево се преселил во Белград, каде имал пријатели кои биле до него доколку има потреба. Во писмото до својот пријател пред да замине, тој напишал:
„Босна е тешка, напорна земја и не е лесно да се живее овде, ако човек е само еден сантиметар повисок од просекот.”
Дорислава и Меша решиле да си ги ,,спакуваат” животите во куфер, да ги земат со себе алиштата и засекогаш да ја напуштат Босна.
Шетајќи низ Башчаршија, Меша на еден писател му рекол:
„Јас заминувам денес и никогаш нема да се вратам“.
Така и било. Со својата љубена тргнале од Сараево во Белград, каде што го чекале вистинските пријатели и нов безпрекорен живот, без злоба, непотребни озборувања и политички стапици за глувци.
Мирот го нашол во Белград, се дружел со Добрица Ќосиќ, Антони Исаковиќ, пишувајќи навечер додека неговата љубена седела до него и крошела или читала. Кога Меша ќе завршел со пишувањебедно поглавје од неговата книга, Дарка се претварала во уво и внимателно го слушала секој збор.
Меша Селимовиќ и со своите постапки и со своите дела зборуваше за неуспехот на човекот, особено истакнувајќи го најболниот.
„Кому му недостига љубов, му недостасува животот“ е постулатот на маестрално живеење кој има свое значење.
Ноќта кога умрел Меша, Дорослава му рекла на колегата Беќковиќ:
„Да знаев дека ова ни е последна ноќ, ќе лежев и ќе спиев до него!“
Да можеше да умре со него, ќе го направеше тоа, но остана да ја почитува неговата волја до крај, да не дозволи да се сквернави последната волја на нејзиниот Меша додека и таа не се успокои како него.
