„Да не ме уништеше хероинот, ЌЕ БЕВ ВТОР НОВАК! Српскиот тенисер си го уништи животот, а го победи Федерер! Дури и Срѓан призна дека е најталентиран
Србија отсекогаш била земја на тениски таленти и големи шампиони, од Боба Живојиновиќ, преку Моника Селеш до Ана Ивановиќ, Јелена Јанковиќ и најдобриот српски и светски рекет Новак Ѓоковиќ.
И додека сите знаеме за наведените имиња, Никола Гњатовиќ ретко го слушна пошироката јавност. И ова е можеби најголемиот тениски талент во оваа област во последните неколку децении, момче за кое Срѓан Ѓоковиќ , таткото на Новак, рече дека никогаш не видел поголем талент во белиот спорт.
Денеска истото ќе ви го повторат сите на тениските терени на Црвена звезда, од луѓето кои ги чистат терените до легендите на клубот Горан Бјелица и Боба Војиновиќ.
А вака зборуваше Гњатовиќ за себе.
– Играв и за Дејвис куп тимот на Србија против Турција и Мароко. Со мене тогаш во репрезентацијата беа и Типсаревиќ, Вемиќ и Тошиќ. Пред тоа во јуниорска конкуренција ги победив Марат Сафин и Фернандо Гонзалес, а Роџер Федерер на еден тренинг. Во тоа време немаше кој да не ми го предвиде самиот врв на светот – изјави Гњатовиќ, цитиран од „Balkanspress.com“.
Сепак, еден порок му ја уништи кариерата засекогаш:
– Првпат земав хероин на 21 година. Тогаш започнува мојот пекол. Влегувам во долгови, во тешки кризи на зависност од дрога, почнувам да крадам за да набавам дрога. Се обидувам да продолжам да играм тенис, но тоа не ми оди. Во тоа време и моето семејство се распаѓаше, животот ми беше во целосен хаос. Бев во болница повеќе од десет пати. Цели 17 години поминував низ ужасите што ги носи дрогата со себе. Поранешните играчи и колеги им кажуваат на родителите на децата што ги тренирам дека сум поранешен наркоман и дека не треба да ми ги даваат своите деца да ги учам тенис. И никогаш, дури и кога сум бил во најтешките кризи, не сум се дрогирала, ниту пак би дала дрога на некое дете, повеќе би сакала да си ја отсечам раката!
На крајот на краиштата, тој не заборавил да игра тенис, а талентот многу брзо го препознава.
– Не го заборавив тенисот, знам да препознаам талентирано дете, а за разлика од деведесет проценти од тренерите, ако видам дека детето не е талентирано за тенис, веднаш им кажувам на родителите, а не ги лажам дека нивното дете има дополнителен потенцијал, како би земал што повеќе пари за обука
Како сето тоа започна?
– Роден сум во Белград, во Врачар, во 1979 година. Мајка ми, татко ми и постарата сестра беа дел од моето семејство кое живееше нормален живот и никогаш не недостасуваше љубов и внимание. Пред нашата зграда имаше фудбалски и тениски игралишта и буквално секој ден од прозорец ги гледав и фудбалските и тенисерите и се заљубував во овие спортови. Сепак, тенисот некако ми влезе под кожа и на неполни седум години ме запишаа во тенискиот клуб Кошутњак, вели Никола на почетокот на својата исповед.
Само три месеци беа доволни тренерите да го препознаат огромниот потенцијал кај малото момче.
– Драган Шерер, мојот прв тренер, ми предложи да одам на турнирот во Пореч и тоа беше храбар потег. На изненадување на сите, го освоив тој турнир. Во Пореч ме забележа познатиот тренер Горан Бубањ и ме донесе во Партизан. Во Партизан станав државен првак до десет години, а зад мене беа имиња како Иво Карловиќ и Иван Љубичиќ. До осумнаесет години бев државен првак во сите возрасти. Тогаш на тренинг го тепав и Ненад Зимоњиќ, кој е три години постар од мене. Меѓутоа, како што ме излажаа во Партизан за професионален договор, го напуштам клубот и се префрлам во најголемиот ривал Звезда. Директорот на клубот, Слободан Војиновиќ, ме прифати речиси како син, а во Звезда го постигнав најголемиот успех: бев шампион на Југославија до 18 години во сингл и двојки, а тоа го постигнав на 16 години. .
Играњето на најпрестижниот тениски турнир во светот – Вимблдон – е круна за Никола. За жал, веќе тогаш за јунакот на нашите приказни почнуваат проблеми, пред се од материјална природа.
Двата пати паднав веднаш на стартот, во 1996 година и следната година во 1997 година, само затоа што немав финансии за да можам да се подготвам за тревната површина. Сепак, и покрај тоа, на Вимблдон сите го забележаа мојот голем талент. Во 1998 година бев избран за спортист на годината од Спортското друштво Црвена звезда и добив часовник на подарок. Играв и за Дејвис куп репрезентацијата на Србија против Турција и Мароко. Со мене тогаш во репрезентацијата беа и Типсаревиќ, Вемиќ и Тошиќ. Пред тоа во јуниорска конкуренција ги победив Марат Сафин и Фернандо Гонзалес, а Роџер Федерер на еден тренинг. Во тоа време немаше кој не ми го предвиде врвот на светот – се присетува Гњатовиќ.
Сепак, судбината сакаше поинаку. По краток престој и играње во Барселона доаѓа 1999 година и бомбардирањето на НАТО. Никола се враќа во Белград не сонувајќи дека наскоро ќе доживее спортска и животна смрт.
– Сакав да бидам со моите родители и моите луѓе кога ми беше најтешко. Во Барселона не се снајдов како што сакав, пред се затоа што не ги најдов вистинските спонзори. Во меѓувреме, до почетокот на 2000-тите изгубив многу поени на АТП листата. Станав спаринг партнер на Јелена Јанковиќ и потпишав договор со компанијата Хед со која договор имаше и Горан Иванишевиќ. Добивам понуда од клубот Прохема од Брчко да бидам тренер и одам во Босна. Таму работам со колега и пријател кој беше зависник од опијати, но тогаш не го знаев тоа.
– Поранешните играчи и колеги им кажуваат на родителите на децата што ги тренирам дека сум поранешен наркоман и дека не треба да ми ги даваат децата за да ги учам тенис. И никогаш, дури и кога сум бил во најтешките кризи, не сум се дрогирала, ниту пак би дала дрога на некое дете, повеќе би сакала да си ја отсечам раката! Не го заборавив тенисот, знам да препознаам талентирано дете, а за разлика од деведесет проценти од тренерите, ако видам дека детето не е талентирано за тенис, веднаш им кажувам на родителите и не ги лажам дека нивните детето има дополнителен потенцијал, зарем не би земал што повеќе пари за тренинзите – искрен е поранешниот тениски шампион.
За среќа, Никола околу себе има луѓе кои не го заборавиле неговиот талент и кои ја почитуваат неговата желба и стремеж да се врати во омилениот спорт како тренер.
– Има прекрасни луѓе кои ми помогнаа и се уште ми помагаат. Тука е веќе споменатиот директор на ТК Црвена Звезда, Слободан Војиновиќ, потоа поранешниот тренер Богдан Обрадовиќ. Тука е и Влада Бекчиќ, рекреативец, со кого соработувам еднаш неделно веќе три години, кој е прекрасен човек и пријател, многупати ми помагаше, а кога немав лекови ми ги купуваше јас. Морам да го спомнам и јавно да му се заблагодарам на Пера, сопственикот на кафулето во населбата Гај кај мене во Бараево, кој знаеше како да ми помогне кога бев во најтешките моменти. Не ми е лесно, ја чувам болната мајка, неодамна почна да ни прокиснува покривот на куќата, поправката не чини многу. Не барам никаква милостина, само за да можам да живеам од мојата работа – вели Никола.
Некогаш најдобриот тенисер во Србија и еден од најталентираните играчи во светот, тој е свесен за своите грешки во животот, но уште повеќе е свесен дека сака да добие втора шанса да се врати на себе и на тенисот, преку работа со млади луѓе, се што должи, а тоа е создавање на нови шампиони на белиот спорт.
– Сакам да работам, да тренирам надарени деца за тенис и фала богу нашата земја е полна со нив. Знам низ што поминав, тоа беше огромно и за жал прескапо животно училиште за мене, но затоа на секое дете можам веднаш да му кажам, колку што е можно подалеку од дрога, тоа е смрт, спортувај. Сè уште ги знам сите оние тениски трикови да им ги пренесам на децата кои другите не можат или не ги знаат. Сакам на Србија да и подарам нови тениски шампиони, нов Новак, нова Ана, нова Јелена, а зошто да не и нов Никола Гњатовиќ, таков каков што секогаш требаше да биде, шампион и најсилен, ја завршува својата исповед со нова надеж. во неговите очи Никола Гњатовиќ, некогаш најголемата надеж на југословенскиот и српскиот тенис.