Денес е Задушница: Воопшто не правете една работа, тоа се смета за голем грев и навреда за мртвите (видео)

Денес МПЦ и верниците ќе ја одбележат Задушница, посветена на починатите.

На гробиштата мора да се донесе варено жито, црвено вино и свеќи. Вообичаено е на овој ден да се посетат гробовите на починатите и да се донесе храна, која обично ја подготвуваат жените. Поменот не паѓа за време на постот и секогаш е во сабота. Од бело брашно се прават колачи, се служи и месо, но и вино, жито, ракија, пиво, вода и секако свеќи кои се одвојуваат. На некои места се служат варени јајца и печено месо. Вообичаено е да се изеде барем еден залак на гробиштата.

На роднините кои дошле на гробиштата им се принесува храна, а на странците не им се дава доколку сами се приближат до гробот. Се смета за голем грев и навреда за мртвите ако некој одбие или ако некој некого избрка од нечиј гробот.

Митровденска задушница е обичај којшто е карактеристичен за словенофоните цркви. Имено, после победата на Татарите во 1380 година, Димитриј Донски се упатил во московската света обител на Живоначалната Троица, кон преподобниот игумен Сергиј, замолувајќи го за соврши помен за паднатите борци, за подоцна да му предложи секоја година, во саботата пред празнувањето на св. великомаченик Димитриј Солунски, да се моли за душите на овие војници.

Набрзо овој обичај бил прифатен од Црквата во Русија, со таа разлика што на овој ден се молиме не само за упокојување на душите на војниците, туку и за сите претходно упокоени. Од Русија, оваа пракса била пренесена и во другите словенофони цркви, меѓу кои е и нашата Македонска Православна Црква.

Што е потребно за парастос?

За парастос се потребни варена пченица (коливо), свеќа и малку вино. Варената пченица се нарекува уште и коливо. Самиот термин има грчко потекло, и доаѓа од зборот ο κολλιβος, што првично означувал мерка за тежина на злато колку пченично зрно; подоцна овој збор означувал ситни пари, односно монети од мала вредност. Од ова основно значење настанува зборот το κολλιβον, што означува вид на колач од пченица или варена пченица, која се принесува за спомен на упокоените светии.

Се носат свеќи колку што се посетуваме гробови на починати. Според народното верување, една свеќа запалена на панихида вреди повеќе од сите свеќи запалени за покојникот во текот на годината. Се верува дека свеќата запалена на овој ден ќе гори до следните панихиди, а ако не им се запали свеќа, мртвите ќе бидат во темница една година.

Во сите краишта на Македонија поп оди на гробовите да го кади гробот. Ако случајно свештеникот не може да дојде, тогаш некој од присутните пали темјан. Ако не е можно да се оди на гробот на починатиот, тие се одбележуваат во црквата. Според учењето на Црквата, на Денот на сеќавањето верниците се молат во храмовите и гробиштата за упокојување на душите на починатите, а исто така даваат милостина.

Погребните обичаи што ги практикуваме се пренесени од традиционалниот модел на култура во современото македонско општество. Станува збор за ритуалното миење на рацете при враќање од гробиштата, кое се практикувало уште од античко време. 

Гробиштата се место каде што „владее нечистотија“, а сите мора да си ги мијат рацете, особено членовите на семејството на починатиот кој почина во претходната година. По враќањето од гробиштата, важно е да не се оди по истиот пат.