„Единствениот сериозен пазар за гас од пристаништето Бар е Србија“
Единствениот сериозен пазар за природен гас од пристаништето Бар е Србија, или можеби гасни електрани, од кои едната е веднаш на границата со Србија.
Единствениот сериозен пазар за природен гас од пристаништето Бар е Србија, или можеби гасни електрани, од кои едната е веднаш на границата со Србија.
Ова го тврди Петар Станојевиќ, професор на Факултетот за безбедност.
Станојевиќ за порталот Енергија Балкана напомена дека Србија во моментов го гради гасоводот Александровац-Тутин, со чие завршување гасоводот практично ќе стигне до црногорската граница, како и дека од друга страна гасоводот веќе стигнал до Ужице и Златибор.
„Имајќи го предвид горенаведеното, јасно е зошто се зборува за цевка која би била поврзана со Србија преку мерно-регулационата станица во Бјело Поље и гасовод што би стигнувал до него преку Златибор од Србија и од Бар од југ. “, истакна Станојевиќ.
Станојевиќ истакна дека оваа јужна гранка никаде не е експлицитно спомната. „Мислам дека пред две години Владата на Србија дури и одобри гаранција за задолжување на Србијагас, за изградба на гасоводот од Златибор до Пљевље, но тоа не напредува далеку“, објасни Станојевиќ.
Зборувајќи за споменатиот капацитет, дека Србија од Бар дневно добива 2,7 милиони кубни метри природен гас, Станојевиќ изјави дека тоа изнесува околу 1 милијарда кубни метри годишно.
„Околу една третина од потребите на Србија за природен гас може да се задоволат со оваа рута за снабдување. Фактот што Црна Гора не е членка на ЕУ е поволен, имајќи предвид дека тогаш таа не мора слепо да следи различни политики на санкции што може да бидат наметнати“, рече тој.
Според Станојевиќ, проблемот можеби е што идниот гасовод мора да биде долг од 280 до 300 километри, а сигурно ќе вреди повеќе од 300 до 400 милијарди евра. Тој додаде дека треба да се води сметка за конфигурацијата на теренот и растојанието кое мора да се помине. Според Станојевиќ, поради сето ова под знак прашалник е и самата профитабилност на овој потфат, но како можно решение го наведува добивањето грантови од ЕУ или меѓународни фондови.
Станојевиќ објасни дека алтернативата на гасоводот е транспорт на гас со железница. „Секако, има алтернативи. Два возови од 22 контејнерски вагони дневно би можеле да ја заменат потребата од изградба на гасовод. За волја на вистината, постојат безбедносни дилеми за тоа како ЛНГ треба да се транспортира со возови“, посочи Станојевиќ.
Станојевиќ рече дека слично е и со нафтата и нафтените деривати, каде што дванаесет состави на вагони дневно би можеле да го заменат Јадранскиот гасовод во снабдувањето со сурова нафта за Србија.
