ЗАПОЧНУВА ГОЛЕМАТА БИТКА ЗА АФРИКА – Кремљ ја најде соодветната замена за Евгениј Пригожин: Формиран е и руски експедициски корпус, а САД се закануваат со итен одговор !?
Кремљ ја започна втората фаза од т.н. проект за Африка и веќе е пронајдена замена за Евгениј Пригожин, поранешниот „готвач“ на Владимир Путин, кој неодамна загина во многу сомнителна авионска несреќа.
Русија го засилува своето присуство во Африка, особено сакајќи посилно да се позиционира во Либија, односно на Средоземното Море. Весникот Wall Street Journal (WSЈ) наведува дека Москва сака да се договори со лидерот на либиските бунтовници, генерал Калифа Хафтар, на кого му обезбедува политичка, воена и финансиска поддршка во замена за воена употреба на две важни либиски пристаништа на Средоземното Море – Тобрук и Бенгази.
Станува збор за пристаништа со голем капацитет и се наоѓаат во близина на грчкиот и италијанскиот брег, важни членки на НАТО, а да потсетиме дека Русите имаат воена база и во сириското пристаниште Тартус.
Интересно е што рускиот претседател Владимир Путин го испрати заменик-министерот за одбрана на Русија, генерал Јунус-Бек Евкуров, поранешен претседател на руската Република Ингушетија, да го посети Калифа Хафтар, а потоа и првиот човек на воената хунта во Буркина Фасо, Ибрахим Траоре. Многу е значајно што тоа се случи ден пред смртта на Евгениј Пригожин, лидерот и водач на платеничката група Вагнер. Може да се каже дека Владимир Путин всушност го назначи Јунус-Бек Евкуров за нов личен „гувернер“ за Африка.
Јунус-Бек Евкуров дипломирал на руската (советска) престижна воена академија Фрунзе, како Калифа Хафтар, а исто така е муслиман, што треба да му биде дополнителен плус во комуникацијата со оние сили во Африка со кои Кремљ сака да воспостави партнерски односи. На Русија и се потребни сојузници во време кога е се поизолирана на меѓународната сцена, а и требаат и средства за сè помалата каса. Војната чини многу, како и одржувањето на социјалниот мир во самата Русија. Според WSJ и независниот веб-портал bloknot.ru, и покрај добрите односи со Турција, Русија му помага на Калифа Хафтар токму во борбата против фракциите поддржани од Реџеп Таип Ердоган.
Така, за време на посетата, Јунус-Бек Евкуров се согласи на руска помош за Калифа Хафтар во резервни делови и поправки. Имено, источна Либија, подрачјето контролирано од Калифа Хафтар, е од витално значење за транзитот на руските авиони кои летаат од Русија или Сирија кон субсахарска Африка. Многу руски и западни аналитичари, како и дипломати, веруваат дека распоредувањето на Вагнер и другите руски „државни“ платеници во Мали и Централноафриканската Република не би било можно без пристап до аеродромите на Калифа Хафтар. Со оглед на сето она што се случува на глобално ниво околу војната во Украина, Русија сака да стекне поголемо влијание во Африка за да се обиде да го измести или ограничи влијанието на Запад, но и да ги придобие тие земји на своја страна во меѓународните односи и институциите.
Покрај тоа, енергетскиот и минералниот потенцијал на овие земји е исто така важен за Русите. Јунус-Бек Евкуров беше испратен во Африка за да ги преземе работите на Евгениј Пригожин, и воените и „економските“, но и да ги распредели речиси шест илјади платеници на Вагнер меѓу другите „платенички групи“ кои доаѓаат да го заменат распуштениот Вагнер.
Покрај Јунус-Бек Јевкуров беше и Константин Мирзојанц, поранешен командант на една од руските специјални сили, а сега лидер на приватната група Редут, која по Вагнер треба да стане нов Вагнер, а за која тврди независниот руски веб-портал gulag.ru, дека нејзините „спонзори“ се главните олигарси на Владимир Путин и финансиери на Кремљ, Генадиј Тимченко и Олег Дерипаска. Веб-порталот bloknot.ru наведува дека додека Кина исклучиво се залага за економска експанзија во Африка, без да се меша во политиката, Русија, предводена од Евгениј Пригожин, создаде сосема поинаков модел, нудејќи им на африканските елити неограничена моќ на база на руско оружје во замена за преземање контрола врз природните ресурси на африканските земји.
Азербејџанскиот портал haqqin.az, пак, тврди дека платениците на Вагнер, од кои има најмалку шест илјади на Блискиот Исток и Африка, сега се собираат во нова воена „агломерација“ под кодното име „Руски експедициски корпус“, а надзорот над него, како и врз деловната страна на Вагнер го презема генералот Јунус-Бек Јевкуров.
Затоа, не е на место да се забележи дека Јунус-Бек Јевкуров и првиот човек на хунтата на Буркина Фасо, меѓу другото, според руските медиуми, разговарале и за соработка во сферата на нуклеарната енергија. WSJ пишува дека се очекува наскоро американска дипломатска и воена мисија да ја посети Либија за да изврши притисок врз Калифа Хафтар да ги „откажи“ платениците на Вагнер и да го охрабри да ја обедини својата бунтовничка Армија со оние што ги поддржува Запад.
Мајкл Ленгли, командант на американската команда во Африка и Ричард Норланд, специјален пратеник на САД за Либија, се очекува да се сретнат одделно со Калифа Хафтар и Абдул Хамид Дбеибах, претседателот на Владата со седиште во Триполи, признаена од поголемиот дел од меѓународната заедница.
Имено, WSJ во својата анализа смета дека Запад е во дефанзива во Африка, па Камерон Хадсон, член на американскиот тим за Судан, вели дека Русите се сè поагресивни во проширувањето на своето влијание во Африка, а САД само се обидува да ги задржи. Аналитичарите велат дека рускиот напредок ќе и даде на Москва контрола над клучните енергетски коридори кои би можеле да послужат како алтернатива за сопственото снабдување на Европа.
Тоа би му овозможило и на Кремљ да ја прошири својата глобална конфронтација со Запад, пишува WSJ. Поради сето ова, НАТО го зајакна своето присуство во Медитеранот. Сепак, Јунус-Бек Јевкуров, пишуваат независните руски медиуми, нема намера да застане само на Либија и Буркина Фасо, а наскоро може да се очекува и една од неговите обемни африкански турнеи, која ќе трае речиси еден месец, во која би посетил дури десетина земји, како Алжир, каде што имаше многу советски воени советници, Ангола, ДР Конго, Етиопија, Судан, Мали, Централноафриканската Република, Нигерија, Мадагаскар и Кенија. Битката за влијание во Африка очигледно продолжува со обновен жар.
