ИСПОВЕД НА МАЈКАТА НА УБИЕНОТО ДЕВОЈЧЕ – OВА МОРАM ДА ГО КАЖАМ „Тоа за мене веќе не е училиште, ниту едно дете таму не треба да стапне “

Мајката на убиеното девојче во масакрот во ОУ „Владислав Рибникар“ си го отвори срцето во интервју за „Курир“.

Миланка Негиќ, мајка на една од жртвите на масакрот во основното училиште „Владислав Рибникар“, за „ Курир“ зборуваше за настанот што ја шокираше Србија. „За мене основното училиште „Владислав Рибникар“ во Врачар не е повеќе училиште од 3 мај (кога се случи злосторството). Тој ден беше уништен и ниедно дете не смее повторно да стапне таму да оди на настава, бидејќи тоа не е нормално. Не смее повеќе да биде училиште. На тоа место треба да се изгради меморијален центар. Исто така, учебната година мора веднаш да се прекине во цела Србија, да се покаже солидарност, а не да се продолжи со обиди за нормализирање на сето ова. Во ред е – и треба – децата да поминуваат време со класот и наставниците до лето, но надвор од училиште – на терени, игралишта, во паркови, нека зборуваат, се смеат, плачат, врескаат, гушкаат… Нека сите деца бидат во фокус во текот на летото, а од 1 септември мора да има целосна реформа на образовниот систем – концептуално да се смени основното училиште“.

Таа се реши да се огласи во јавноста за да се обиде да промени нешто, да укаже на фактот дека мора да се смени сегашниот систем на основно образование, бидејќи на децата треба да им се понудат содржини кои пред се ќе развиваат емпатија, блискост, другарство , меѓусебно почитување, а не дека се, како досега, е само трка по оценки.

„И јас имам четири и пол годишно дете, имам волја и сила да се борам, сакам тоа дете да порасне тука и важно ми е во какво општество ќе порасне. .. Затоа сакам да го истакнам сето ова и ми е неверојатно како овие денови сите зборуваат за тоа како се друго е нивниот фокус освен клучните работи. Ова морам да го кажам иако сето ова бара многу енергија, бидејќи вложувам многу труд и енергија за некако да ја одржам Софија присутна покрај мене, да го слушнам нејзиниот глас, некако да најдам начин да се справам со се“, вели таа.

Нејзината ќерка Софија била во тоалетот кога почнало пукањето во училиште тој кобен ден. Надвор ја чекала нејзината пријателка, но таа влегла во друга училница кога одекнале истрелите. Меѓутоа, Софија истрчала во ходникот и починала.

„Доживеавме нешто што е најголемата трагедија што се случила на светот, а сега ги туркаат децата да одат на училиште, се да се нормализира, се да продолжи… А ова е „Крвавата бајка ” на 21 век. Се сеќавам како, кога бев мала, секој 21 октомври, цело одделение размислуваше за тоа што се случи во Крагуевац во 1941 година, а целото одделение тогаш плачеше, имаше чувства, емоции, сочувство, иако повеќе од 40 поминаа години. Причината за тоа – децата се поистоветуваат со децата, така се развива емпатијата. Никогаш не плачевме кога слушнавме дека умрел херој, ни беше жал, но кога ќе слушнеме дека умреле деца – тогаш плачеме. И нашето општество денес нема емпатија, тоа не се стекнува на училиште, има само некоја нездрава конкуренција и завист на училиште, тоа е единственото нешто што се развива… На училиште најголем акцент се става на оценките, има голем притисок кога се работи за оценки, па сега има 20 пати повеќе волци отколку кога одев на училиште. Покачени се праговите за упис во средните училишта, децата се фрустрирани… Затоа мора под итно да исчезне притисокот со оценките. Акцентот во основното училиште мора да биде на нешто друго, да ги научиме децата на вредности, да им дадеме некоја содржина, да имаат малку култура, да се дружиме и да се поврзуваме, да развиваме емпатија… Тоа е приоритет, а дека сега нема“.

„Содржината мора да влезе во основните училишта, од 1 септември да се оди во театри, кина, прошетки, деца да се држат за рака, да се собираат на терени, секогаш ќе има некој спортист, музичар… Нашите деца немаат врски. , се зависи од тоа какви родители се, колку вложиле и во каква средина расте детето… А некои родители работат дење и ноќе, немаат време да се посветат на своите деца, така што ова мора да му биде важно на општеството. Ако се пропишува дека основното училиште е задолжително, тогаш таму детето не само што треба да научи да чита и пишува, да собира и одзема, туку треба да научи да има емпатија, да развива другарство, треба да им се даде некаква содржина… Па, ако веќе не можеме да очекуваме оваа содржина да ја дава секое семејство, тогаш тоа е прашање на општеството, тоа е должно да се занимава со тоа. За општеството е важно какви луѓе ќе бидат тие деца. Затоа, приоритет е општеството сега да го сврти вниманието кон децата. Во цела Србија. Целата енергија, која сега се троши на прошетки и митинзи, треба да биде насочена кон децата.“