ИСПОВЕД НА ЦЕЦА ЗА ЗАТВОРЕНИЧКИТЕ ДЕНОВИ: Ме однесоа поради оружје, четири месеци поминав во ќелија 2 на 2, ми замрзнаа коските…

Светлана Цеца Ражнатовиќ не сака да се сеќава на 2000 година кога го загуби сопругот, но сака да ја заборави и 2003 година кога по операцијата Сабја заврши во затвор .

Цеца веднаш по излегувањето од затвор даде интервју за Свет. Еве што кажа за деновите во затвор, што и беше најтешко, зошто штрајкуваше со глад 10 дена…

Ни делат само неколку дена од крајот на 2003 година. Мислам дека ова е една од најтешките години во твојот живот?

Дефинитивно, две илјадитата година, како и оваа, која веќе се ближи кон крајот, се двете најтешки години во мојот живот. Верувај ми, понекогаш не можам ни да се сетам низ што поминав.

– За време на вашиот четиримесечен притвор, медиумите доста интензивно се фокусираа на вашиот имиџ и работа …

Мислам дека е поправилно да се каже дека медиумите нон-стоп се занимаваа со мојата личност. Во исто време, повеќето од овие тврдења немаат никаква врска со вистината. Можам само да кажам дека е жално, мизерно и нехумано да се заработува од туѓа несреќа. Без доказ, па дури и вистинити податоци, моето име беше манипулирано без никакви граници или разгледување. Со години го градев своето име во смисла дека се знае што оди со него и се трудев никогаш да не и дадам причина на седмата сила да пишува лошо за мене. И сега мислам дека во кариерата, па и во приватниот живот, немам ниту една дамка!

– Кога на 17 март дојде полицијата кај вас, дали воопшто очекувавте дека ќе ве одведат на информативен разговор, а подоцна и приведен?

Не очекував ништо од тоа. Доаѓањето на полицијата кај мене беше големо изненадување за мене. Ми рекоа дека треба да одам половина час во полициска станица за да дадам изјава за трофејното оружје на мојот покоен сопруг. Меѓутоа, четири месеци не се вратив дома.

– Пред вашата куќа во тој момент имаше голем број новинарски екипи, но никој не успеа да ве фотографира како излегувате од куќата. Дали излеговте на некој таен излез, како што се шпекулираше низ градот?

Излегов од вратата што ја користам за да влезам дома секој ден. Немаше криење. Пред куќата ме чекаше полициско возило „голф“ кое ме однесе до МУП. Поминавме покрај присутните новинари, но никој од нив не реагираше.

– Како ги поминавте првите денови од притворот?

Страшно! Првите пет дена ги поминав во Министерството за внатрешни работи „29 Ноември“. Тоа беше голем шок за мене и за тоа време изгубив 5-6 килограми. За мене беше страшно да се разделам од моите деца, а не можев ни да размислувам низ што минува моето семејство. Од друга страна, исто така ми беше важно како медиумите ќе го претстават моето апсење. Сето ова ми направи многу непријатно. Во првите два месеци од притворот немав право да читам весници, па не можев ни да знам што се пишува за мене, за среќа. Кога почнав да го добивам локалниот печат, многу медиуми многу ја сменија „масата“, па го избегнав шокот што ќе го доживеав ако ја прочитав целата таа гадост. Како што подоцна дознав, слушнав и видов, ми беше сосема јасно дека, откако ми беше одземена слободата, медиумите ме демонизираа!

– Се шпекулираше дека сте преживеале разни тортури во затвор и дека сте физички малтретирани?

Па, сега дефинитивно ќе ставиме крај на таа тема! Полицијата беше крајно коректна кон мене. За време на мојот престој во станицата „29 Ноември“, што беше моја прва средба со полицијата, не доживеав непријатности и можам само да им се заблагодарам на тие луѓе за нивниот третман. Што се однесува до CZ, и таму не доживеав никаква непријатност, а камоли физичко малтретирање. Персоналот ме почитуваше и ме почитуваше, се разбира, согласно затворските прописи. Ги почитував сите закони и прописи кои требаше да се почитуваат во затворот и немаше никакви проблеми.

– Еден дневен весник ја објави веста дека сте уживале одредени привилегии кај управникот на Централниот затвор Аце Јовановиќ?

Не! Поминав четири месеци во ќелија од два на два метри во нехумани услови. Од моментот кога ме уапсија до средината на мај, смрзнав во ќелијата, ми замрзнаа коските! Поминав триесет дена во самица и немав контакт со никого, дури ни со адвокати. Подоцна имав еден или двајца цимери во ќелијата. Сепак, што се однесува до персоналот кој работи таму, можам само да им се заблагодарам за крајно фер односот. Можам да кажам се најдобро и за затворскиот управник. Кога човек ќе се најде од другата страна на решетките, дури тогаш сфаќа колку значат насмевката и топлиот човечки збор.

– Штрајкувавте со глад во затвор. Што те поттикна на ваков потег?

Во моментот кога дознав дека со сестра ми Лидија делиме затворска ќелија, решив да го сторам тоа. Штрајкував со глад поради неправдата што ја доживува моето семејство, сестра ми која не е ниту виновна ниту виновна во затвор, а и поради се што поминав. Не ми беше целта да постигнам нешто за моја корист со тој штрајк со глад. Не плачев дури и кога бев во затвор два месеци пред тоа. Тоа беше знак на мојата тага поради апсењето на сестра ми! Десет дена штрајкував со глад.

– Имаше ли здравствени последици поради штрајкот со глад?

Засега нема и се надевам дека така ќе остане, но кој знае.

– Се шпекулираше дека сте оперирале во ВМА на крајот на септември. Што е тоа?

Тоа беше мала хируршка интервенција предизвикана од пост-затворски синдром. Значи, точно е дека имав мала операција, но не во ВМА, туку во приватна клиника. Тоа е последица на стресот што го доживеав.

– Кој ве посети во четирите месеци затвор?

Ме посетија членови на моето семејство и мојот кум Пелевиќ. Посетите не беа чести бидејќи судиите требаше да ги одобрат. Состаноците беа временски ограничени и бевме разделени со стаклена преграда. Кратко време, а во исто време толку многу емоции и проблеми, што беше навистина тешко да се воспостави нормална комуникација. Да речеме, татко ми толку се потресе кога ме виде, што плачеше цела средба.

– Како се справивте со прославата на роденденот на Анастасија, кој го поминавте разделени од вашата ќерка, зад решетки?

Никој не може да замисли колку ме боли што не можам да присуствувам на роденденот на Анастасија. Петтиот роденден го прославила без да го има со себе татко и или мајка, дури ни тетка, односно ниту еден од луѓето за кои најмногу се врзува. Ми требаше многу сила да не плачам тој ден затоа што си го ветив тоа. Секоја мајка ќе ме разбере кога ќе кажам дека ми беше најтежок ден во затвор! Замислете само да не можев да ја слушнам или видам ќерка ми на нејзиниот роденден. Страшно сеќавање!

– За вашиот роденден, на 14 јуни, на Плоштадот на Републиката се организираше митинг за поддршка наречен „Слобода за Цеца“. Дали знаевте што се случува?

Ако се земе предвид колку време беше потребно да се организира, а немавме медиумска поддршка, можам само да кажам дека одзивот на народот и покрај сите овие неповолни фактори беше одличен. Кога видов фотографии од собирот за поддршка во весникот, сфатив дека морам да дадам се од себе и да истраам за доброто на луѓето на кои никој не успеал да им го испере мозокот. Во затворот добив многу писма за поддршка и од нашата земја и од републиките на поранешна Југославија. Во тие писма ми рекоа дека не веруваат во тоа што се пишува за мене и дека ме поддржуваат. Имаше и трогателни писма кои ме расплакаа.

-Како се чувствуваше кога ти кажаа дека одиш на слобода?

Не се надевав дека ќе ме ослободат од притвор. Веќе размислував за тоа дека мојот притвор ќе трае неограничено. Со мене во ќелијата беа две девојчиња, а кога двајцата командири дојдоа и прашаа дали една од нас сака да си оди дома и мавтаа со сино плико, не ни помислив дека тоа се однесува на мене. Бев убеден дека не сум јас, дури потајно се плашев да не ми дојде синиот плик со известувањето за продолжување на притворот. Сепак, тогаш доживеав шок и нешто што долго ќе го паметам. Имено, командирот ми се обрати: „Ражнатовиќка, ќе сакаш ли малку да си одиш дома?“ Во моментот се смрзнав и не можев да поверувам дека тоа ми се случува, на што една од нив искоментира дека останала без здив бидејќи истрчала да ми ја каже радосната вест. Се што кажав во тој момент е дека не ми се верува дека повторно ќе ги видам моите деца, на што сите плачевме. По првиот шок се собрав и почнав да трчам. Не обрнував внимание на тоа што викаа по мене да си ги соберам работите. Не можев да поверувам дека конечно ми се случи она за што безброј пати во текот на тие четири месеци фантазирав.

– А потоа следеше средбата со семејството?

Поради присуството на голем број новинари пред затворските порти, командантите на ЦЗ со „марика“ ме одвезоа до стадионот „Обилица“. Отидов дома од таму. На портата ме чекаше сестра ми Лидија со вреќи играчки за да ја направи поверодостојна приказната за моето отсуство поради турнејата. Вељко и Анастасија беа на базен и штом го слушнаа мојот глас, истрчаа да ме гушнат. За прв пат не погледнаа веднаш какви играчки им купив. Тоа беше исклучително емотивна средба. Децата врескаа околу мене од радост, а мојата среќа беше бескрајна. Таа средба со децата ќе ми остане врежана во сеќавањето до крајот на животот.

– Дали имавте информации како се во затвор вашите деца, сестра и родители?

Добив информации главно преку моите адвокати. Сепак, не се согласував со некои нивни изјави. Не сакав некој да ме става во политички контекст бидејќи тоа нема врска со политика. Јас сум голем патриот и ја сакам мојата земја, но тоа е сосема природна работа. Не ме интересираа приказни и објаснувања дека сум во затвор поради волјата на некој од некоја партија. Само сакав сериозно да се сфати мојот случај, што значи да се изведат сите податоци и докази пред судот и да се донесе одлука дали сум виновен или не.