Како и по бунтот на Евгениј Пригожин, Владимир Путин повторно ја губи контролата над Русија !?

На 29. октомври неколку илјади гневни мажи упаднаа на аеродромот во Махачкала, главниот град на Дагестан во рускиот Северен Кавказ, претежно населен со муслимани, пишува Financial Times.

Тие бараа Евреи за кои се веруваше дека пристигнале од Израел. Полицијата изгледаше неактивна, слично како за време на неуспешниот бунт на Евгениј Пригожин во јуни. Во друг град во Дагестан, Касавиурт, локалните жители бараа еврејски бегалци, наводно сместени во локални хотели.

Во Карачаево-Черкезија, демонстрантите бараа депортација на сите Евреи од републиката. Во Наљчик, исто така во Северен Кавказ, беше запален еврејски културен центар во изградба, а на неговите ѕидови беа испишани антисемитски графити.

Исто како и по бунтот т.е. обидот за државен удар на Евгениј Пригожин, се чинеше на момент дека Владимир Путин привремено ја загуби контролата. Овој пат тоа се случи на Кавказ, каде доаѓањето на Владимир Путин на власт започна со безмилосни воени кампањи. И во двата случаи, објаснувањето е исто: ентузијастите се обидуваат да и помогнат на Владата поодлучно да ги спроведе своите политики, како што тие ги толкуваат.

Со групата Вагнер, тоа значеше борба против Украина со полна сила. Со дагестанската мафија, тоа значи отворена поддршка за Палестинците во пркос на Западот и Израел. Сегашната војна на Блискиот Исток не е прва за време на долгогодишното владеење на Владимир Путин, но последиците се различни. Причината лежи во суштински изменетата надворешна и внатрешна политика на Русија.

По 11. септември, Владимир Путин беше првиот странски лидер кој му се јави на својот американски колега Џорџ Буш за да му изрази сочувство. Дваесет и две години подоцна, по нападот на Хамас врз Израел, Владимир Путин беше претпазлив, дури и двосмислен во неговите зборови, иако Израел не се приклучи на западните санкции против Русија и ја ограничи својата помош за Украина.

Една од причините е тоа што војната против Украина толку многу ја промени Русија што таа има поинаков пристап кон арапско-израелскиот конфликт и домашниот антисемитизам.

Оспорувајќи го правото на Украина да постои, Русија дејствува како арбитер и наследник на советската и империјалната империја. Нивното наследство вклучува пријателства со арапските држави, насочени против Израел и Запад, и неофицијален антисемитизам во советските институции што ги одбележаа домашните противници во етничка и културна смисла. Да не зборуваме за погромите од доцната империјална ера.

Во надворешната политика, ова наследство се рефлектира во обидите на Кремљ да ги собере земјите против светскиот поредок под знамето на антизападноста и антиимперијализмот. Внатре во Русија, тој ги означува критичарите на војната, од кои многумина заминаа во странство, вклучувајќи го и Израел, како недоволно патриотски.

Кремљ верува дека обичните луѓе во Русија и во странство имаат природно непријателство кон либералите, хомосексуалците, интелектуалците и политичката, културната и финансиската елита, како и дека се проткаени со одреден антисемитизам.

По неуспехот на рускиот напад врз Украина во почетокот на 2022 година, Кремљ беше опседнат со идејата за отворање втор фронт. Минатата зима, тој се обиде со фронт за гас до Европа и фронт за жито, што ги поттикна стравувањата од глобален недостиг на храна и миграциска криза.

Владимир Путин се надеваше дека ќе предизвика криза во врска со Тајван или внатрешни политички проблеми во САД. Сега кога се отвори вториот фронт во војната меѓу Израел и Хамас, Москва може да се надева дека ќе му предложи решение на Западот: „Ние ќе ви помогнеме да излезете од нередот во Палестина, а вие ни помогнете да го сториме истото во Украина“.

Ова ја објаснува посетата на делегацијата на Хамас на Москва на 26. октомври.

Сепак, одлучувањето во Русија е премногу деградирано за нејзините лидери да ги искористат таквите можности. Тие се заробени од деструктивни емоции, опседнати со поплаки и фиксирани на одмазда. Ова ја намалува нивната способност да играат конструктивна улога на Блискиот Исток. Во водењето на својата агресивна геополитичка игра, Кремљ ги игнорираше последиците дома.

Неговото интензивно антизападно расположение предизвика насилство во Северен Кавказ што е во спротивност со сликата за домашна хармонија што Владимир Путин сака да ја проектира, пишува Financial Times.