Невиноста ја изгуби со коза, а зад себе остави 14 деца: Едната нога му беше пократка за 6 цм а тој умре млад од пиење (фото/видео)

Гаринча, Диди, Пеле, Вава и Загало.

Ако се сметате себеси за познавач на фудбалот, тогаш славната бразилска напаѓачка петорка, веројатно најдобрата на сите времиња, мора да ви биде на ум дури и кога некој ќе ве разбуди среде ноќ.

Првиот член на таа петорка, Мануел Франциско дос Сантос или, накратко, Гаринча, е роден на 28 октомври 1933 година, во Пау Гранде, во индијанското племе Фулнио. Светскиот фудбал памети многу големи дриблери, но има само еден – Гаринча.

Веројатно никој никогаш повеќе нема да има таков дриблинг.

Како што секоја приказна за фудбалски великан од почетокот на 20 век не смее да биде обична, така и тажната судбина на овој фудбалски велемајстор никого нема да остави рамнодушен.

Гаринча е роден со деформиран рбет, шест сантиметри пократок и искривена лева нога и изгледал како дете кое се бори за живот. Нозете му беа јасно искривени. Пократката, левата му одеше на О, а десната на Х. Тој требаше да се оперира кога беше мал, но мајка му немаше пари, па мораше да се откаже од операцијата.

Но, тој живот имаше и свои блескави моменти. Неговата сестра му го дала прекарот Гаринча, по малата птица а го опишува и неговиот изглед и темперамент.

Помало од другите деца, неправилно градено тело, болно, ова момче, како и неговите врсници, уживаше да гледа фудбал. Набрзо следеше првата можност, првиот контакт со топката и на сите им беше јасно – се роди ѕвезда!

Поталентиран и поумешен од другите, не можеше да остане незабележан – сите фудбалски менаџери одлично знаеја кој е Гаринча.

А Гаринча беше како никој досега и – никогаш нема да биде! „Ангел со криви нозе“, така го викаа.

Тој беше сиромав човек кој можеше да му даде на фудбалскиот свет неповторливи игри, му се восхитуваа сите што го виделе барем еднаш.

“Гаринча беше неверојатен играч, еден од најдобрите на сите времиња. Тој можеше да се справи со топката како никој друг. Да не беше тој, никогаш немаше да освојам три светски првенства”, изјави еднаш далеку попознатиот Пеле.

Во 1953 година потпишал за клубот Ботафого од Рио де Жанеиро. Својот прв натпревар го одигра на 19 јули 1953 година. На тој натпревар, тој постигна три гола во победата од 6-3 против фудбалскиот клуб Бонсуцесо. За Ботафого одигра 581 натпревар и постигна 232 гола.

Играше и за Коринтијанс (1966), Портуџеса (1967), Фламенго (1968-69), Оларија (1971-72) – сите од Бразил и Атлетико Јуниор (1968) – од Колумбија. Неговиот последен настап како играч беше на Божиќ 1982 година.

За Бразил одигра 60 натпревари од 1955 до 1966 година. „Кариоките“ играше на Светските првенства во 1958, 1962 и 1966 година. Играјќи за националниот тим, тој загуби само еден натпревар (пораз од 3-1 од Унгарија) на Светското првенство 1966. Тоа беше неговиот последен натпревар за Бразил.

Интересно е што Бразил никогаш не загубил натпревар во кој тој и Пеле играле заедно. Можеби Гаринча ќе продолжише да игра на 40 и повеќе години, но на 39 стана дедо, па сметаше дека е глупо да се биде професионален фудбалер кој има внук.

За жал, фудбалската бајка не траеше долго! Тој тргна по стапките на својот татко алкохоличар, трошејќи ги заработените пари на скапи пијалоци и лесни жени – лесно ги победуваше противниците, но не го стори тоа.

Слабото и болно тело не можело многу да издржи, а срцето му откажало на 20 јануари 1983 година на 50-годишна возраст.

Пред сето тоа Гаринча еднаш во пијана состојба со автомобил го удрил својот татко, наводно додека бегал од мафијашите во Бразил.

Но, тој не сакаше само алкохол. Тој исто така многу ги сакаше жените. Имал пет жени и најмалку 14 деца, меѓу кои и еден мал Швеѓанец, Улф Линдерг, кого го добил по авантурата со една Швеѓанка за време на Светското првенство во 1958 година во таа земја.

Веќе на 17-годишна возраст, Гаринча стана татко. Беше женет двапати. Прво со Наир, а потоа и со Елса Соарес, позната бразилска пејачка чија мајка, неговата свекрва, ја однесе до смрт. Тоа беше во 1969 година кога со својот автомобил удри во камион.

Се вели дека неговата состојба бил на работ на ментална ретардација. Невиноста ја изгубил со коза на 12 години. На 14 години се вработил во локална текстилна фабрика, но не бил многу вреден. Поради мрзеливост добил отказ, но фудбалскиот талент го врати на работа. Причина? Сопственик на фабриката бил и сопственик на клубот во кој играл Гаринца.

Сè додека имаше пари, на сите им даваше.

Алкохолот, поточно ракијата, му го распарчуваше телото. Последните три години од животот се лекуваше во болница. Почина во беда на 21 јануари 1983 година во Рио де Жанеиро, напуштен од сите.

Само бразилските сиромашни го испочитуваа до крај. Сите сакаа да влезат во салата на познатата Маракана, каде што беше изложено телото на Гаринча, за да му оддадат почит на најголемиот дриблер на светот.

Редиците пред стадионот беа долги километри, а телевизијата директно го пренесе збогувањето со познатата ,,птица” која на 50-годишна возраст ги скрши крилјата.

Иако во 2017 година беше утврдено дека по ексхумацијата никој не е сигурен каде се посмртните останки на Гаринча, она што беше напишано на неговиот споменик останува за паметење:

„Тука почива тој што беше радост на народот – Мане Гаринча.