ПОЗНАТИОТ КОШАРКАР НА ЈУГОПЛАСТИКА СОБИРА ШИШИЊА ЗА ДА ПРЕЖИВЕЕ: Едвај остана жив, сега е бездомник! Бил „и четник и усташ“, син му е убиен во Белград

Легендарниот кошаркар од златниот период на сплитска Југопластика, Михајло Мановиќ Цврца (74) се најде на дното поради сплет на несреќни животни околности.

Легендарната Цврца веќе неколку години е бездомник и преживува собирајќи пластични шишиња од контејнери.

Тој зборуваше за тоа во едно интервју.

„Околу Сплит собирам шишиња во контејнери. Овде има некоја симболика – јас бев жолт, тоа беше бојата на дресовите на Југопластика, а и контејнерите се жолти. После сите одлични резултати, јас сум заборавен. Знам дека луѓето се забораваат, некогаш повеќе, некогаш помалку, но јас сум склон да заборавам“, изјави Мановиќ во интервју за „Моцарт спорт“ пред три години.

Тој откри и како дошло до катастрофалниот исход.

„30 години ја барам правдата која не е ни на повидок. Имав деловен простор во центарот на Сплит. Целиот капитал го вложив во него, ми го земаа. Луѓето кои тогаш ме избркаа не сакаат да ги слушам моите зборови ниту денес, а на моите поранешни пријатели им се простира црвен тепих кога ќе дојдат овде“.

Постарите Сплиќани, во неговиот лик кој талка по улиците на градот, го препознаваат како поранешна кошаркарска ѕвезда, член на познатата генерација која учествуваше во создавањето на величествената Југопластика.

Мановиќ е роден во Белград, играше за Раднички, но во 60-тите години на минатиот век се пресели во Сплит.

„Бев момче кое сонуваше за голема спортска кариера, која ја постигнав. Моето искачување започна кога како шеснаесетгодишник, по играњето во Раднички, се преселив во редовите на КК Сплит, а клубот во 1968 година стана Југопластика. За мене Сплит беше „цветот на Медитеранот“, сон што ми се оствари на најубав начин: Еј, млад, со добар договор, полн со ентузијазам под кошевите! Во мојата генерација, имаше великани како Дамир Шолман, Крешо Ќосиќ, Драган Капичиќ, сите испишани со златни букви“, вели Цврца за „Слободна Далмација“.

„За мене беше прекрасно, а клубот ги доживеа своите најдобри години. До 1977 година, односно во период од десет години извојувавме низа големи победи, ги издвојувам Купот и првенството на СФРЈ и Купот Радивој Кораќ.”

Следуваше голем пад во неговата кариера, го напушти прволигашот и замина во второлигашот КК Далвин. Тогаш започнува неговиот пад.

„Во меѓувреме се оженив во 1971 година, а шест години подоцна добив син кој го крстив по татко ми Јован. Вториот син, во договор со поранешната сопруга ( идвајцата се сега покојни ) требаше да го крстиме по нејзиниот татко Роко“, вели Мановиќ.

Мановиќ се развел од сопругата, а подоцна го добил и старателството над синот.

„Се посветив на воспитувањето на мојот син, околу една година возев шлепер на релација Стиница-Мертојак-Клис-Коса додека не се префрлив во фирмата Југопластика. Таму бев возач на директорот на работната организација. Работев десет години, до војната. Која иронија, наместо во клупското раководство на Југопластика, станав вработен во фирмата. Сепак имав плата и стан во улицата Сењановиќева во Бачвице“.

„Во 1980 година добив понуда да ги преземам јуниорите на Југопластика. Па, тоа беше убав камбек. Тимот се искачи до титулата шампион на Сплит, потоа Далмација, Хрватска и потоа цела Југославија. Собин, Перасовиќ, Стегиќ, Камби, Барчот, Периќ… Тоа веќе беше во 1981 година. Бев среќен, бевме шампиони. Но на некој му пречеше и повторно добив нога. Откако ме известија дека го напуштам клубот, децата собраа пари и ми дадоа часовник. Плачев, но морав да живеам“.

Цврца подоцна беше повикан да го преземе женскиот тим. Имаа одлични резултати, но по некое време тимот беше распуштен.

За време на војната, легендарниот кошаркар беше непожелен во Сплит.

„Мојот Јован, тогаш ученик во седмо одделение во основно училиште, беше исфрлен од училиштето и клубот во кој играше за млади кадети. Денес кога ќе прашаат: „Каде беше во деведесет и првата? Едноставно и искрено им одговара: Морав да заминам, да го напуштам станот, моето минато, најубавите години во Далмација. Јас и Јован отидовме во станот на мајка ми во Белград, живеевме во заедница со неа и сестра ми и нејзиното семејство. Во Сплит бев „четник“, а во Белград „усташ“. Но, во 1994 година станав тренер на првиот тим на БАСК. Земав плата, син ми растеше, сè некако се склопи“.

Страшна трагедија му го промени животот. Го изгуби синот.

„Мојот син беше убиен во 2007 година, кога беше на прагот од триесетта година, а јас имав педесет и осум, знаете што велат, дека проблемот не доаѓа сам, а јас сум школски пример. Тешко се разболев. Направив операција за рак на бубрегот, жолчка и дуоденум, за малку ќе умрев од сепса, тогаш докторот во Белград ми рече дека сум медицински феномен, отидов во пензија, мајка ми почина, станот во Белград отиде кај сестра ми која исто така почина , а нејзините деца го продадоа. Останав сам без ништо Единствениот недвижен имот во Белград ми е гробот на син ми на Бежаниска Коса кој го посетувам два пати годишно, бидејќи автобуската карта од 80 евра е прескапа за некој што има пензија од 100 евра“, рече Мановиќ.

Убиен кошаркар во Сењак

Сплитскиот кошаркар Јован Мановиќ (30) е убиен додека седел во градината на кафулето „Зодијак“ на улица Васа Пелагиќ бр. 48 во Сењак. Непознат убиец го застрелал неколку пати во градите, а потоа се качил на мотор „дукати“ и побегнал.

Мановиќ беше случајна жртва на пресметка на две спротивставени организирани криминални групи од Белград и Црна Гора.

Решил да живее во Сплит иако и таму изгубил се.

„Денес сум бездомник. Собирам шишиња, имам пријатели, имам што да јадам и се снаоѓам за сместување. Знаете што? Не сакам кафулиња и излегувања, но би сакал да можам да одам во теретана, да можам да платам. Се уште имам спортско срце. Посакувам почесто да одам во театар, но не можам да се пожалам на тоа, бидејќи понекогаш другарка ми се јавува кога има карти Ја сакам културата, го сакам Сплит, морето, долгите прошетки во Жњан и пливањето навечер, летото после долгиот топол ден, кога претходно полнам шишиња. Не се срамам, таков е животот, каков и да е мој е“, заклучи Михајло Мановиќ.