ПРЕЖИВЕAЛА УДАР ОД АВТОМОБИЛ СО БРЗИНА ОД 150 KM/Ч! Болна исповед на жртвата: На VMA беа изненадени, слушнав НЕОБИЧНИ гласови и знаев ЕДНА работа
Денеска се разбудивте, повеќето од вас без никаква болка. Застанавте на нозе и зачекоривте во нов ден, исполнувајќи ги сите обврски на патот.
Сигурно сте се пожалиле денес на пријател, колега или партнер за тешката страна на животот, инфлацијата, сообраќаен метеж, премногу работа, главоболки, лошо време, пререзервирани термини за скијање или спа. Сè што имате се смета дека ви припаѓа и ќе трае вечно.
Еден момент е доволен за се да исчезне. Да заспиеш и да се разбудиш по три месеци. Да го започнеш животот од првиот ден како кога си новороденче, но со голема болка. Тоа и се случи. Таа имаше седумнаесет години и сонуваше да влезе на универзитет. Беа потребни неколку секунди за да и се скрши черепот, бутната коска, сите заби, ребра, колена, рамо.
Кога по три месеци се разбудила од кома, научила повторно да оди, да јаде, да пишува и да зборува. Таа се опоравуваше цели осумнаесет години. Денеска осумдесет проценти од инвалидите со завршен Економски факултет се невработени. Со секојдневни болки и со бескрајна волја да се живее .
Таа е Тамара Урошевиќ, а во емисијата Црна хроника на ТВ Курир зборуваше за најтешкиот ден во нејзиниот живот кој целосно и го промени.
Сè започнало на автобуска станица кога имала 17 години и чекала да се вози до своето средно училиште.
– На автобуската станица чекав автобус кој одамна го немаше. Патничко возило налета на пешаците на таа станица и јас се повредив. Таму автомобилот буквално за малку ќе ме убиеше. Поради тоа бев во кома три и пол месеци. Закрепнувањето беше многу долго – изјави Тамара.
Била примена во ургентниот центар, но таму не добила соодветен третман:
– Во ургентниот центар не добив соодветна грижа за тие невролошки компликации што се појавија. Само ме интубираа. Имав отворена скршеница на десната горна нога и скршеница на левата петица. Имав и дислоцирано рамо, како и голема повреда на целата вилица. Имав само два-три заба кои не беа оштетени.
На инсистирање на нејзините родители, таа е префрлена во ВМА:
– Моите родители самоиницијативно ме префрлија во ВМА. Докторите таму ме пречекаа со раширени раце, бидејќи бев случај за кој рекоа дека немале 20 години. Тие направија апсолутно се што е надвор од нивните можности. Тие направија се за да ме одржат во живот и ми помогнаа психолошки да се прилагодам на надворешниот свет кога излегов од кома. Имав впечаток дека сум член на нивното семејство.
По будењето од кое морала повторно да научи да зборува, да јаде и да пие, се сеќава дека слушнала гласови кои звучеле необично:
Не можев да јадам, ниту да зборувам. Ова се најпримитивните функции. Се сеќавам само на некои ходници и некои луѓе што викаат побрзо, побрзо! Тоа постојано ми ѕвонеше во ушите. Мајка ми и мојата сестра постојано доаѓаа на посета. Не се сеќавам на нивните ликови, но се сеќавам дека ги слушнав. Но, не онака како што ме слушаш сега, туку како од далечина. Ги чувствував како дел од мене и знаев дека не ми мислат лошо, туку дека се тука за мене и дека се добронамерни.
Лекарите врз основа на повредите констатирале дека возилото кое ја удрило се движело со голема брзина.
– Настрадав како пешак на зелена површина. Докторите кои ме примија на ВМА ми рекоа дека брзината на возилото што одговара на моите повреди е 150 км/ч.
Возачот не добил никаква казна, бидејќи истрагата утврдила дека несреќата ја предизвикало друго возило:
-Осуден е на 0 дена. Полициската контрола која дојде да увиди дојде по околу 2,3 часа. Лудо напишаната одбрана беше дека во сообраќајот учествувале две возила и дека едното возило му се заканувало на она што ја направило штетата. Претпоставувам дека така се спроведувале сообраќајните прописи.
Таа најде мотивација за закрепнување во желбата да ја стигне својата генерација:
– Имав само желба да ја стигнам мојата генерација. Сакам да го продолжам образовниот процес, сакам да излезам. Доцнав само 3 години и со таа генерација успеав да го завршам факултетот.
Иако е дипломиран економски, Тамара има проблеми со постојано вработување:
– Загрозена ми е егзистенцијата, бидејќи сум вработена во приватни фирми, но само на одредено време. Најдолго останав во Галеница. Бев таму скоро 5 години како референт за економија и инвестиции. Во еден момент објавија дека компанијата е во процес на реструктуирање и потоа морале да отпуштат поголем дел од работниците, меѓу кои и мене. Само околу 30 до 40 отсто од работниците останале во компанијата.
