Протече тајниот план на луѓето на Трамп; Ова се деталите од стратегијата за нов глобален поредок и „златното доба“ на Америка

Трамп би можел да побара од купувачите на американски обврзници екстремно продолжување на рокот за отплата на долгот, но и да се насочи кон слабеење на доларот

Неколку медиуми (Bloomberg, FT, FoxNews…) објавија стории за „Договорот Мар-а-Лаго“. Ова не е официјален стратешки документ на администрацијата на Трамп, но самиот факт што добро информираните медиуми и аналитичарите на Волстрит разговараат за истата „заднина“ агенда на концептот на Трамп МАГА, сугерира дека, ако ништо друго, Белата куќа има грандиозни визии за промена на глобалниот финансиски и трговски поредок.

Делови од плановите за „златно доба“ на Америка, држава фокусирана првенствено на сопствените интереси, до неодамна се крајно радикални и незамисливи, но барем нудат идеи како „технички“ да се справиме со презадолженоста и да се обезбеди економски раст и просперитет. Де факто, ова е „теоретска надградба“ на она што Трамп во моментов се обидува да го направи, и се чини дека е збир на неповрзани дејства што може да резултираат со хаос. Во вообичаената јавна реторика на Доналд Трамп и Ко. Имено, нема теоретски објаснувања како тие имаат намера да стигнат од точката А до точката Б – од рушење на постоечкиот модел до нешто ново, различно и за САД подобро. Ви пренесуваме делови од (полу)тајните трумпистички мозочни планови кои почнаа сериозно да се анализираат не само на Волстрит, туку и во министерствата за надворешни работи, економија и финансии.

Алузија на Плаза

Пред сè, терминот „Спогодба Мар-а-Лаго“, пишува Блумберг, во суштина е алузија на договорот на Плаза од 1985 година и, пред тоа, на Договорот од Бретон Вудс од 1944 година – кои и двете беа важни пресвртници во воспоставувањето на современиот глобален економски систем. Секој е именуван по одморалиштето каде што е уредено, а Мар-а-Лаго е имотот на Трамп каде што собира важни луѓе. Повеќе идеи од „Договорот Маре-а-Лаго“ може да се прочитаат во труд од 2024 година од Стефан Миран , шеф на Трамп на Советот на економски советници на Белата куќа.

Највозбудливата идеја од „Спогодбата“ е да се изврши притисок врз странските кредитори да го променат рокот на доспевање на обврзниците во ултра долгорочни, за да може САД полесно да ги сервисираат своите долгови. „Идејата за драматично реструктуирање на американскиот долг е дел од планот на Трамп за преобликување на глобалната трговија преку царини, слабеење на доларот и на крајот намалување на трошоците за задолжување – се со цел да се стави американската индустрија на порамноправна основа со остатокот од светот“, известува Блумберг за размислувањата на ветеранот од Волстрит Џим Бјанко .

Друга иновација во управувањето со Соединетите Држави би било основањето на национален фонд за богатство, по моделот на Норвешка. Оваа идеја, која ги заинтригира не само републиканците, веќе подолго време се дискутира во американската економска заедница, а клучните дилеми се како, поточно што да се пополни националниот фонд и како точно да се искористи. Спектарот на идеи за американскиот национален фонд за богатство не може да се преброи или опише во една статија.

Третиот столб на „Спогодбата“ е најпознат во јавноста, а Трамп веќе ги зацементира неговите темели; Идејата е најголемиот дел од трошоците за безбедност и одбрана да се префрлат на американските сојузници. И ова е логика за која е многу нејасно дали е воопшто реална. Неважни. Поентата е во тоа што Трамп го стави на глобалната политичка маса и, очигледно, се обидува да го спроведе.

Разработена стратегија

Тарифите и „реформата“ на глобалниот трговски систем се исто така дел од пошироката стратегија на Трампистите, тие се многу прецизно елаборирани во фази во текстот на Миранов и јасно е дека Трамп ќе ги користи како потпора. Нејасно е дали тој навистина верува дека царините ќе ја наполнат државната каса и ќе го намалат трговскиот дефицит, бидејќи досегашните царини предизвикаа поскапувања, но не го намалија дефицитот. Сосема спротивно. Миран смета дека тарифите се магично стапче.

Понатаму, од идеите на Миран може да се прочита дека Трампистите флертуваат со идејата за слабеење на доларот. Трампистите зборуваат за „постојана преценета вредност на доларот“, па јавните изјави за тоа како САД ќе ја продолжат политиката на „силниот долар“ изгледаат како ПР, а не како конкретен план. Не е јасно дали Белата куќа ќе ризикува со слабеење на доларот.

„Како и работата на Миран, Бјанко исто така се повикува на истражувањето на поранешниот стратег на Credit Suisse Group AG, Золтан Позсар, кој веќе неколку години се залага за таканаречениот „Бретон Вудс III“ како дел од теоријата дека доларот ќе игра значително помалку доминантна улога во глобалните финансии во децениите што доаѓаат може да се постигне со размена на некои од нивните државни обврзници на САД за 100-годишни обврзници кои не се продаваат, ако итно им требаат пари, Федералните резерви би можеле да им ги обезбедат привремено преку кредитна линија“, пишува Блумберг.

Џилијан Тет во FT опиша како може да се очекува активирање на огромните резерви на злато во САД, кои се евидентирани по цена од само 42 долари за унца, иако пазарот почна да се приближува до 3.000 долари. Преку операциите за ревалоризација и репо, САД можат да сметаат на простор за маневрирање од 800 милијарди долари за да го олабават притисокот врз зголемените приноси на американските должнички инструменти.

Се разбира, ова, како и се друго од наводниот „Мар-А-Лаго-спогодба“, може да се категоризира како економско-финансиски експеримент, поточно операција со висок ризик. На крајот на краиштата, планот за промена на глобалниот финансиски и трговски поредок тешко може да биде бизнис без опасност од бумеранг.