Револуционерното откритие на астрономите ја запрепасти научната заедница: „Ја решивме најголемата мистерија за формирањето на Месечината!“
– Можеме да собереме примерок и да го складираме со децении или подолго за идните генерации со најновите инструменти да решаваат научни прашања …
Историјата и формирањето на Месечината ги збунуваа астрономите со векови. Сега научниците открија дека најголемиот сателит на нашата планета е 40 милиони години постар отколку што се мислеше, а ова откритие помага попрецизно да се одреди геолошкото потекло на Месечината.
– Времето на формирањето на Месечината е важно бидејќи дури после тоа Земјата стана планета погодна за живот на која би можел да постои живот до денес, изјави за „Њузвик“ Филип Хек, професор од Универзитетот во Чикаго.
– Месечината помага во стабилизирање на оската на ротација на Земјата. Плимата и осеката на Земјата и месечевата светлина влијаат на океаните и биосферата на Земјата. Месечината е причината зошто нашиот ден има 24 часа. Подоброто разбирање на неговото потекло е секако фасцинантна тема, додава Хек.
Денес, најприфатената теорија за потеклото на Месечината е дека пред повеќе од четири милијарди години, џиновски објект со големина на Марс удрил во Земјата и предизвикал да испука. Најголемиот од фрагментите формирани во тоа време стана бела сфера со кратери, каква што денес ја гледаме како Месечина.
Но, сè уште е мистерија кога точно се случило.
Користејќи ги месечевите кристали од мисијата Аполо 1972 година, Хек и неговиот тим успеаја да го одредат ова попрецизно.
– Овие кристали се најстарите познати цврсти материи настанати по огромен удар. А бидејќи знаеме колку се стари тие кристали, тие служат како водич за времето на формирање на Месечината, додава Хек.
Користејќи ги месечевите кристали од мисијата Аполо 1972 година, Хек и неговиот тим успеаја да го одредат ова попрецизно.
– Овие кристали се најстарите познати цврсти материи настанати по огромен удар. А бидејќи знаеме колку се стари тие кристали, тие служат како водич за времето на формирање на Месечината, додава Хек.
Тие ситни кристали, кои се сопственост на НАСА, се пронајдени во примероци од лунарната прашина и го содржат минералот циркон и елементите силикон и кислород.
– Кристалите на циркон се вообичаени во карпестата кора на Земјата, Месечината, Марс и астероидите како Веста. Ги има во магматските карпи како што е гранитот. Цирконите се многу тврди и цврсти, така што можат да го преживеат распаѓањето на карпите. Затоа, можно е да се најдат во седименти и седиментни карпи. Кога се формираат циркони, тие можат да вградат ураниум во нивните кристали, но не и олово. Тоа значи дека целото олово во цирконите доаѓа од распаѓањето на ураниумот, објаснува Хек.
Неговиот тим ги проучувал кристалите атом по атом и можел да утврди колку атоми во кристалот биле подложени на овој процес на радиоактивно распаѓање.
Ако е познато приближното време кое е потребно за ова распаѓање да се случи, оваа анализа може да се користи за да се одреди точното време на формирање на кристалите.
– По нашата анализа, нема сомнеж за староста на цирконот од 4,46 милијарди години. Бев многу среќен што видов дека со нашата нова студија староста на кристалот може да се одреди без сомнение, заклучува Хек за Newsweek.
Оваа студија беше објавена во списанието „Geochemical Perspectives Letters“ на 23 октомври. Тоа покажува зошто собирањето примероци од вонземски дестинации може да биде корисно за идните генерации.
– Оваа студија е направена на примерок кој бил собран и донесен на Земјата пред 51 година, во 1972 година. Тогаш научниците не можеле ни да замислат какви видови анализи правиме денес. Можеме да собереме примерок и да го складираме со децении или подолго за идните генерации со најновите инструменти да можат да решаваат научни прашања, вели Хек.
