Се започнало со сува кашлица, а потоа Ана ослабе 20 килограми за еден месец: Без дополнителен кислород не би можела да дише, а го надминала и разочарувањето од најблиските

– Во еден момент морав да одлучам: или ќе продолжам да се борам или ќе се откажам, а Бог ми даде силна причина за тоа – раскажува за порталот еКлиника Ана Хореш која боледува од тешко хронично заболување на дишните патишта, белодробна фиброза.

Ана Хореш (39) живее во познатата живописна Ковачица. По потекло е од Панчевје. Тој боледува од сериозно респираторно заболување, познато како белодробна фиброза , што резултира со формирање и задебелување на ткивото на лузна во белите дробови, што ја загрозува нивната функција и го попречува дишењето. Ова е нејзината приказна за борба и надеж.

Таа не обрнала многу внимание на сувата кашлица, но потоа следеле други загрижувачки симптоми.

На Ана и беше дијагностицирана белодробна фиброза во април 2013 година на Воено-медицинската академија во Белград.

– Немав речиси никакви симптоми, само сува кашлица која траеше малку подолго. Не му придавав никаква важност на тоа. Меѓутоа, по некое време се влоши, добив висок крвен притисок, ми се зголеми пулсот и наеднаш ослабев речиси 20 килограми за еден месец – се присетува таа во интервју за порталот еКлиника .

Талкање до дијагноза и лек, како што напредува пулмоналната фиброза

Следеа две бронхоскопии и отворени биопсии на левото белодробно крило, со многу рендген, снимки… Нашата соговорничка не ни знае колку ги имало, со оглед на тоа што во тоа време поминала месец и половина во болница. 

Пред тоа, вели таа, нејзиното талкање траело околу 6 месеци во Ковачица, а потоа во Панчево, каде се лекувала од бронхитис . Болеста е веќе напредната, што е често типично кога станува збор за белодробна фиброза. Имено, кај многу пациенти дијагнозата не се поставува кога ќе се појават првите симптоми. Така беше со Ана Хореш.

И покрај терапијата, пулмоналната фиброза е компликација

– По добивањето на дијагнозата следеше терапија, всушност некоја форма на хемотерапија. Патем, ги пробав сите можни лекови кои вообичаено се достапни за фиброза. И покрај тоа, имаше фокус во десното белодробно крило, па затоа беше неопходна операција, при што беа отстранети 10 проценти. Во 2017 година бев префрлен од ВМА во Заводот во Сремска Каменица поради нов биолошки лек кој не го добив веднаш и покрај тоа што мојот професор/доктор неколкупати инсистираше на тоа – ни раскажува таа за својата мака.

Белодробна фиброза и животот на Ана со неа: Без кислород нема живот, има надеж, но не и со нас

Лековите што ги користи и денес ги примила во јануари 2023 година, а по операцијата ѝ давале кислород дома по 16 часа дневно. Сега е континуирано, односно 24 часа на ден, 7 дена во неделата, 365 дена во годината. Без дополнителен кислород, Ана и нејзините бели дробови оштетени од фиброза немаше да преживеат.

Тој е кандидат за трансплантација и, како што вели, се работи на тоа. Тој се надева дека со поддршка ќе успее бидејќи, за жал, истото не се прави во Србија.

„Морав да одлучам дали да се борам или да се откажам“: По корона следуваат сериозни последици

Ана седум години работела како продавач во продавница за храна. За себе вели дека е еден од оние луѓе кои на другите им велат „ Нека биде, јас ќе го направам “. Барем така беше порано. Сепак, болеста донесе одредени ограничувања…

– Чистење, готвење… се забави. Имунитетот ми е нула, па ме фаќа секој вирус, најмногу антибиотици, инјекции… Сето тоа морав да го поминам, потоа дојде корона… И ја преживеав, траеше долги три недели – објаснува таа за нашиот портал како болеста конечно била забавена и ограничена.

Следеа нови компликации, а по инфекцијата со Ковид-19 таа беше прилично лошо, тешка дури 130 килограми. Нејзиното тело се полнеше со вода и го задржуваше, па мораше да оди на прегледи со помош на инвалидска количка. Таа едвај можеше да оди.

– Белодробната фиброза имаше големо влијание на мене и на мојата личност. Тоа целосно ме промени, но на позитивен начин, бидејќи морав да станам многу силна поддршка за себе и фала му на Бога што се случи. Во еден момент морав да одлучам дали да продолжам да се борам или да се откажам – ни признава таа.

Недостига разбирање од околината, синот е најголема поддршка

Без кислород, би рекол, „ништо не и недостига“.

– Недостига разбирање на околината бидејќи без кислород изгледам како здрав човек. Има коментари од типот „не ти е ништо…“. Во мојот случај, интересно е што го доживеав од најблиските луѓе, од кои ни најмалку не го очекував. Дури добивам повеќе разбирање и поддршка од странци, кои ми станаа како семејство . Моја најголема поддршка во сето ова е моето дете – мојот син, сега веќе 16 години – е нашата искрена соговорничка, која по формалниот процес на развод што е во тек (се надева дека ќе биде наскоро) повторно ќе биде Ана Сучански.

„Не сум лута и никого не обвинувам за болеста, секој си го носи својот товар“

Ја прашавме дали е лута на некого? Судбина, живот, правда, неправда? Што и е најважно и која е нејзината најголема желба?

– Што се однесува до гневот и дали обвинувам некого… Не, нема потреба, затоа што верувам во Бог и мислам дека така требаше да биде, дека некаде така е напишано затоа што секој од нас го носи својот товар што ни е даден . Токму затоа мора да се караме, а тој ми даде силна причина – моето дете. Најважно во мојот живот е моето дете да е живо и здраво, а целото мое семејство и пријатели се исто така, без разлика дали ме поддржуваат или не. Сепак, здравјето е на прво место. Што се однесува до желбата, добро, трансплантацијата да се случи и се да оди добро.