ШОКОТ ВО ХОЛАНДИЈА Е ПОЧЕТОК НА ГОЛЕМА ПРЕСВРТНИЦА ВО ЕВРОПА – Ова е најава за најголемата политичка бура на векот
Кога сфатиле дека постигнале убедлива победа на изборите, членовите на тимот на Герт Вилдерс почнале да се гушкаат и возбудено да слават. Новинарите кои ја гледале оваа десничарска еуфорија низ заштитно стакло во хашкото предградие Шевенинген можеле да ги слушнат ритамите на песната „Eye of the Tiger“, хит кој стана познат во осумдесеттите години по филмот „Rocky“.
Победата на Герт Вилдерс е доказ дека на политичката карта на Европа се случуваат тектонски промени. Виктор Орбан и Марин Ле Пен веднаш му честитаа на Герт Вилдерс за изборната победа – и тоа со големи дози на ентузијазам. Марин Ле Пен го прогласи успехот на Герт Вилдерс за „спектакуларен“ и го истакна растот на приврзаноста кон одбраната на националните идентитети односно интереси.
Што може да се заклучи од очигледниот раст на политичката популарност на крутите десничарски движења во ЕУ ? Едно е сигурно – политичките трендови откриваат дека во поголемиот дел од стариот континент, партиите од класичниот лев политички спектар немаат соодветен одговор на актуелните грижи на гласачите.
Фактот што Виктор Орбан му ја честиташе изборната победа на Герт Вилдерс со хитот на Scorpions – „Winds of Change“ веројатно има врска со „селскиот афинитет“ на десницата кон веќе малку се вртни кон поп-метал-хард-рок сцената, но многу повеќе со многу директна политичка порака – доаѓа ветер на промени! Тој ветер на промени на кој се повикуваат и Марин Ле Пен и Виктор Орбан во „политичката метеорологија“ може да се толкува како генерирање на европската бура на векот.
Во Италија, екстремно популистичката Влада на Џорџија Мелони успеа да преживее цела година на власт, што дури и сериозни медиумски аналитичари го толкуваат како „доказ“ за способноста да се прилагоди на многу необичен режим. Кога аналитичарите на Moody‘s во петокот дури и го подобрија кредитниот рејтинг на Италија, тие всушност му дадоа легитимитет на збунетиот и нестручен менаџмент на третата по големина европска економија. Иако е сосема јасно дека она што Џорџија Мелони го прави во Италија не е ни приближно до она што треба да го пофали просечниот аналитичар на која било рејтинг агенција, дури и најугледните рејтинг куќи се прилагодуваат на политичката доминација на евтиниот десничарски популизам. Друга причина зошто Италија го задржа својот рејтинг и покрај популистичките јавни политики е наводниот страв на Moody‘s од поширок пан-европски финансиски колапс доколку го намалат кредитниот рејтинг на Италија.
Во Германија, зајакнувањето на екстремната АфД стана вообичаено во новинарските извештаи, но уште поважно, дел од реториката на радикалната десница почна да се користи од главните партии, како што е ЦДУ. Големите партии се прилагодуваат на политичкото барање на гласачите. Пресвртот во прашањата за заедничка зелена иднина, енергетската безбедност, миграцијата… е импресивен и на германската медиумска сцена. Од нападот на Појасот Газа, на пример, водечкиот германски весник Bild направи остар пресврт во својата уредувачка политика кон цела низа прашања; тие дури издадоа манифест од 50 точки, кој во основа прогласи крај на толеранцијата на обичајната, културната и религиозната различност на имигрантите. Вакво нешто до неодамна беше незамисливо во германските медиуми во кои владее екстремна политичка коректност.
Победата на Герт Вилдерс во овој поширок европски контекст – каде што во две од трите најголеми земји-членки на ЕУ се забележлива евакуација на гласачите кон десничарскиот популистички спектар – ја носи пораката дека класичниот центар, десниот и левиот не само што не се осврнуваат внимание на загриженоста на граѓаните, но и нивните неубедливи или погрешни политики се причина за турбулентните политички трансформации.
Дури 80 отсто од Холанѓаните кои го поддржаа ПВВ на Герт Вилдерс ги открија имигрантите, односно националните процедури за барање азил како важно прашање. Треба да се земе предвид дека 52,5 отсто од гласачите го оцениле прашањето за имиграцијата како најважен проблем во Холандија. Со оглед на тоа дека Холандија има 10,4 милиони гласачи, а ПВВ на Герт Вилдерс доби околу 2,5 милиони гласови, излегува дека само половина од оние кои политиката кон имигрантите ја сметаат за главен национален проблем на Холандија гласале за радикалната ПВВ. Со други зборови, има уште 2,5 милиони Холанѓани кои не се гледаат себеси во малку чудното општество на високо анти-исламистичката ПВВ, но кои исто така чувствуваат дека нивното општество има голем проблем кој не е добро регулиран. Дали ова значи дека ПВВ има дополнителен потенцијал да порасне за уште 2,5 милиони гласови и да достигне несомнена политичка доминација во Холандија или некои други политички партии ќе ги приспособат своите наративи или политики ? Во основа, ова прашање не претставува дилема, бидејќи е сосема логично да се очекува прилагодување на политичарите на политичкото барање, односно на ставовите на граѓаните кои преовладуваат. А сличен тренд може да се забележи и кај неколку членки на ЕУ, кои како заедница на европски нации се под притисок на големите членки да ги променат своите основни правила.
Друго важно прашање за кое порасна популарноста на ППВ се трошоците за живот, кои по две години неконтролирана европска инфлација може да се третираат како политичко анти-изненадување. За дури 75 отсто од гласачите на ПВВ, трошоците за живот се многу важно прашање, додека дури 61 отсто од холандските гласачи во анкетите изјавиле дека најважно е прашањето за трошоците за живот. Според тоа, во Холандија, околу 6,5 милиони гласачи проценуваат дека инфлацијата го нарушила нивниот животен стандард, што пак е поврзано со поширок опсег на зелените, енергетските и безбедносните политики. Но, како и со прашањето за имигрантите, така и со прашањето за трошоците за живот, има уште 4 милиони Холанѓани кои најмногу се загрижени за стандардите, но не гласаа за Герт Вилдерс, т.е. ППВ. По последните изборни резултати, јасно е дека сите холандски политички партии многу посериозно ќе се осврнат на трошоците за живот како формула за политички успех. Сличен исход, со одредено поедноставување, може да се очекува и во другите земји-членки на ЕУ.
Од холандските податоци за перцепцијата на важноста, односно тежината на одредени политички прашања кај гласачите, може да се заклучи дека класичните умерени партии дури поминале многу добро затоа што главно го игнорирале моменталното расположение на гласачите во однос на клучните прашања. Помалку или повеќе, холандскиот политички мејнстрим остана вкоренет во реториката чијашто одржливост или рационалност беше нагризана во првата половина на 2000-тите години, но која опстана низ инерција до денес, претворајќи цела низа големи дилеми во „проверени“ вистини. Тоа, пак, го предизвика третиот клучен проблем за традиционалните партии кој, симптоматично за цела Европа, беше идентификуван како многу важен на холандските избори – тоа е општ пад на довербата во политиките на партиите на власт. Во Холандија 60 отсто од граѓаните изјавиле дека немаат доверба во Владата, нејзините норми и вредности. Значи, зборуваме за 6,5 милиони Холанѓани кои чувствуваат дека нивната Влада едноставно нема насока, па не изгледа дека 2,5 милиони гласови за ПВВ се огромен политички успех. Пред да се испостави дека во Холандија, десничари гладни за изборен успех упорно и неодговорно го повторуваа она што мислат дека гласачите сакаат да го слушнат. Како и со имиграцијата и животниот стандард, ова прашање на зголемена недоверба во способноста на традиционалните партии да ги решат најчувствителните прашања во скршената политичка сцена всушност делува како ракетно гориво за популизмот.
Изборните резултати во Холандија – победата на Герт Вилдерс беше шокантно убедлива и затоа емитува поширока паневропска порака до традиционалните партии од центарот, лево и десно – не сте се приспособиле на емоциите на гласачите, ниту на нивната несигурност (извор: Bloomberg).
Герт Вилдерс е специфичен десничарски популист. Тој до пред неколку години силно се оградуваше од Марин Ле Пен и особено од италијанската десничарска сцена. Не му одговараше што холандските гласачи го поврзуваа со политички и етички контроверзни движења. Сега таа разлика повеќе не е важна. Благодарение на комбинацијата на незадоволство, чувства на несигурност и анти-исламистички чувства, кои Герт Вилдерс особено вешто ги користеше, сега на ниво на целата ЕУ се отвора стратешкото прашање како да се оди напред заедно.
Покрај фактот дека Герт Вилдерс е квази-либерал-исламофоб (тој се залага, на пример, за слобода на говорот, но повикува на забрана на Куранот), тој е изразен евроскептик. Герт Вилдерс веќе им вети на Холанѓаните референдум за напуштање на ЕУ. Имајќи предвид дека Холандија е една од шесте држави основачи на ЕУ, секое оддалечување на државата може да се смета за јадро односно проблем на единството во Европа од заедничките европски норми, политики, институции… а тоа би било непремостлив предизвик за ЕУ. Можно е Холанѓаните да не бидат за излез од ЕУ како Британците, но не треба да заборавиме дека ова е една од штедливите, богати и фискално стабилни нации, кои се повеќе го гледаат прашањето за финансиско субвенционирање на повеќе неодговорни членови.
Дури и да не ја истисне Холандија од ЕУ, јасно е дека Герт Вилдерс би можел значително да влијае на измената на заедничките рецепти на ЕУ за запирање на климатските промени и менување на миграциските стратегии. Ако замислиме како би можела да изгледа политичката ситуација во ЕУ следната година со хипотетичка победа на Доналд Трамп на изборите во САД, станува јасно дека – со европскиот Герт Вилдерс… и дезориентираните политичари на традиционалните партии, можеме навистина да ја започнат бурата на векот по ветровите на промени на Виктор Орбан.
Во Холандија се уште постои сценарио сите останати партии да се обединат против Герт Вилдерс, но тоа е политички лизгава патека. Ако, од оправдана параноја, му оневозможите на победникот на изборите традиционално да формира Влада, создавате огромен број гласачи кои со право можат да кажат дека се измамени.
Вака угледниот Bloomberg ја опишува ситуацијата.
„Надежта на холандскиот народ е да ја вратат својата земја“, вели Герт Вилдерс.
Неговите шанси да ја води идната Влада ќе зависат од неговата способност да склопи сојузи со повеќе центристички ривали. Во својот постизборен говор, Герт Вилдерс повика на коалиција во која ќе биде вклучена либералната ВВД, до неодамна предводена од премиерот во заминување Марк Руте, што укажува дека можеби е подготвен да владее со него.
„Подготвен сум на компромис во разговорите со другите страни“, заклучи Герт Вилдерс.
