Што треба да направиме со облеката на покојникот!? Свештеникот ја реши вечната дилема бидејќи многумина грешат по погребот
Смртта на саканата личност е една од најтешките работи што може да му се случат на една личност. Сепак, тоа е дел од природниот процес кој е неизбежен и мора да се помириме со него.
Меѓутоа, кога тоа ќе се случи, емоционалниот шок е преголем за да можеме трезвено да размислуваме и се соочуваме со разни прашања, на кои често немаме одговори.
Едно од таквите прашања што многумина ги мачи по загубата на саканата личност е што да прават со неговите лични работи.
Уште од античко време, луѓето верувале дека облеката на мртвите почнува да „зрачи со мртва енергија“, што лошо влијае на живите, па ги палеле сите лични работи па и покојникот.
Многу луѓе мислат дека ако имале топол однос со починатиот, тогаш можат да ги носат своите работи како спомен, додека на рајот покојникот ќе биде задоволен што нивните работи продолжуваат да живеат и не се фрлаат во ѓубре.
Што треба да се направи
Црквата, напротив, смета дека работите на покојникот треба да се поделат на сиромашните, на работите да им се даде втор живот, а тие пак да се молат за душата на покојникот. Нашироко се верува дека работите на починатиот не можат да се носат и да се делат пред 40 дена по смртта.
Ова се објаснува со фактот дека енергијата слабее со текот на времето, како и со фактот дека до 40-тиот ден, според христијанските канони, душата сè уште не го напуштила светот на живите и не се преселила во вечното царство.
– Тоа верување го предложи самиот ѓавол. Напротив, треба да се прават добри дела во името на покојникот: да се даваат донации за манастирот, да се носи црвено вино, брашно, восок (за свеќи) во црквата, да се даде имотот од покојникот како милостина, купувајте православни книги (и споделувајте ги на верниците) до четириесеттиот ден, а не потоа.
– Кога треба да застанете во одбрана на осудените – пред или по судењето? Така е и овде: душата минува низ престапи, се суди, треба да се застане за неа, да се моли и да прави дела на милосрдие, но луѓето не го прават тоа – заклучил свештеникот.
