Eвропскиот фудбал го виде и тој ден: Арапите и Кинезите во финалето на Лигата на шампионите

Прво во Манчестер Јунајтед дојде американското семејство Глејзер, потоа Роман Абрамович го купи Челзи, а неколку години подоцна Американците Џорџ Жилет и Том Хикс го презедоа Ливерпул.

Во 2007 година, Ливерпул стана првиот клуб со неевропски сопственици кој играше во финалето на Лигата на шампионите, следната сезона Глејзерс станаа првите неевропски сопственици чиј клуб ја освои Лигата на шампионите, а Роман Абрамович подоцна го повтори истиот успех. . Одиграа уште неколку финалиња, Ливерпул подоцна со уште еден американски сопственик повторно стана европски првак…

Но, никогаш досега не сме имале финале во Лигата на шампионите каде што сопствениците на двата клуба доаѓаат надвор од Европа. Сега дојде тој ден. „Арапскиот“ Манчестер Сити и „кинескиот“ Интер на 10 јуни во Истанбул ќе се борат за титулата европски првак.

Во 2008 година, Манчестер Сити дојде под сопственост на кралското семејство од Обединетите Арапски Емирати. Групацијата Абу Даби Јунајтед, во сопственост на шеикот Мансур бин Зајед Ал Нахјан, брат на владетелот на ОАЕ Мансур Бин Зајед Ал Нахјан, одвои околу 250.000.000 евра за купување на Сити. Што е безначајна сума во споредба со она што таа го инвестираше во него од тогаш. Дотогаш синиот клуб од Манчестер имаше 11 домашни титули (две титули во англискиот шампионат) и еден европски трофеј. Од доаѓањето на Арапите на чело на клубот, Манчестер Сити освои 17 домашни трофеи, од кои седум во Премиер лигата. И ова ќе биде нивно второ финале во Лигата на шампионите и шанса да го освојат нивниот прв и највреден трофеј, трофејот на европските шампиони.

Во арапската ера, Манчестер Сити потроши повеќе од 2.300.000.000 евра само за купување играчи и исплати за обештетување. Од продажбата на играчи во истиот период инкасирал околу 850.000.000 евра. Сегашната екипа чини над една милијарда евра ако се брои само обештетувањето на играчите. Синоќа од клупата дојдоа тројца играчи ( Марез, Фоден и Алварез ) кои заедно вредат најмалку 200.000.000 евра.

Тешко е да се пресмета колку сегашните сопственици инвестирале во платите на играчите и стручниот штаб во изминатите 15 години. Буџетот за платите на првиот тим оваа сезона е околу 250.000.000 евра. Точно, во меѓувреме порасна и вредноста на клубот (Сити денес вреди околу четири милијарди евра). Во голема мера им благодариме на арапските спонзори кои главно го имаат истиот сопственик. Договорот на Сити за генерално спонзорство со компанијата „Етихад“ вреден 79.000.000 евра годишно е најголемиот во светот на фудбалот. Во тој период клубот беше обвинет и казнет за кршење на финансискиот фер-плеј, а истрагата против него се уште е во тек.

Сепак, огромните инвестиции на крајот вродија со плод. Сити го игра најдобриот фудбал во Европа, го победи Реал Мадрид како никој друг во Лигата на шампионите овој век и се огромни фаворити против Интер во финалето.

Интер има исто има богати странски сопственици, но тие не се ни приближно дарежливи како оние на Сити. Ниту можат, ниту треба да инвестираат толку многу.

Во 2016 година кинеската компанија „Сунинг“, во сопственост на семејството Џанг , го купи Интер од контроверзниот индонезиски бизнисмен Ерик Тохир за околу 270.000.000 евра. Оттогаш Интер потроши речиси 800.000.000 евра за купување играчи, но за разлика од Сити, мораше и да продаде. Од појдовни трансфери се собрани околу 550.000.000 евра.

И таму се гледа разликата во функционирањето на двата клуба. Во арапската ера, Сити во просек е во минус за околу 100.000.000 евра годишно кога се бројат продажбите и купувањата, додека во Интер годишниот дефицит е околу 35.000.000 евра. Огромна е разликата и во буџетите, бидејќи Интер годишно издвојува нешто повеќе од 132.000.000 евра за плати на играчите.

А во последно време кинеските инвестиции во клубот се минимални. Или ги нема. Промената на државната политика во Кина кон големите компании и приватните бизниси ги погоди и Сунинг и семејството Џанг. Државата сака апсолутна моќ и контрола врз приватните компании, поради што инвестициите во странство се ограничени и речиси забранети. Поради ова, Интер не може да смета на помошта од сопственикот.

Така, и покрај одличната сезона и неочекувано големата заработка (над 100.000.000 евра само од Лигата на шампионите и над 80.000.000 евра од продажбата на билети во текот на целата сезона), Интер би можел да заврши во ситуација да мора да жртвува еден од своите клучни играчи во лето и кратат плата затоа што сопствениците не можат да вложат повеќе пари. Дури ни да се најдат спонзори. Интер на крајот на сезоната игра дури и без рекламирање на генералниот спонзор на дресовите. Пропаднатата компанија Digitalbits, која се занимава со криптовалути, од минатото лето не платила ниту една од трите задолжителни рати од повеќегодишниот договор вреден 85.000.000 евра.

И покрај целата ситуација, кинеските сопственици имаат можност да станат првиот клуб од Азија кој ја освоил Лигата на шампионите и, наспроти сите очекувања, тоа да го направат пред многу побогатите Арапи од Манчестер Сити или Пари Сен Жермен. Шансите не им се големи, но според досегашните вложувања не можеа ни да се надеваат на финале.

На пример, стартниот состав на Манчестер Сити против Реал синоќа беше платен 638.000.000 евра, а тимот на Интер прексиноќа против Милан 78.000.000 евра. Пропорционално, ваков однос на силите се очекува и во финалето. Толку се поголеми шансите на Манчестер Сити за титулата.

Со оглед на сите работи, иако Пеп Гвардиола е тренерски гениј и има изградено тим кој игра прекрасен фудбал, тој ги имаше условите за тоа подобри од другите. Барем Симоне Инзаги , кој стигна на истото место со многу помалку ресурси и помош, заслужува еднаква почит.