ОВОЈ СРПСКИ КРИМИНАЛЕЦ ГО ЧИТАЛ ТОЛСТОЈ И Е ЕДЕН ОД ретките КОИ НЕ Е УБЕН ОД КУРШУМ: Никогаш не се борел со тупаници

Борис Петков, Бугарин, читал книги во затвор. Достоевски, Толстој, Гогољ, Тургењев.

Борис Петков (46), „најголемиот циник во светот на криминалот“, како што го опишаа, неразделен пријател на Ѓорѓе Божовиќ Гишка и многу членови на таканаречената стара гарда на југословенското подземје, почина во декември 2002 година во Воената Медицинска академија во Белград, поради проблеми со срцето.

Во јавноста името на Борис Петков почна почесто да се споменува од 15 февруари 1985 година, по убиството на Ранко Рубежиќ, за кое се осомничени тој и уште тројца негови пријатели – Бојан Петровиќ, Драган Вујисиќ Вуја и Драган Поповиќ Дадиља. Потоа Петков заминал во Чехословачка, која тогаш не била членка на Интерпол, но врз основа на меѓудржавен договор бил уапсен и екстрадиран во Југославија, каде прво бил осуден на пет, а потоа на седум години затвор. Тој никогаш не ја призна вината за убиството на Рубежиќ, а по две години успеа да побегне од ‘Забела’ каде ја отслужи казната и планираше бегство. Петков, со оглед на „занаетот“ со кој се занимаваше, невообичаено често даваше изјави за медиумите.

Во весниците, но и при едно гостување на телевизија, тој не се обиде да се прикаже како „жртва на социјалната негрижа“ на државата и со тоа да го објасни својот ангажман во бизнисот што често го доведуваше во судир со законот. Тој беше еден од ретките кои упорно повторуваа дека секоја приказна за слаткиот живот на криминалците е најчеста заблуда. Вкупно, тој беше осуден на 18 години затвор, од кои одлежа половина.

Борис Петков, Бугарин, читал книги во затвор. Достоевски, Толстој, Гогољ, Тургењев.

По бегството од „ Забела “, се вратил во Белград на 19 септември 1990 година, на погребот на Гишка, иако по него имало распишана потерница. Истиот ден кога беше погребан неговиот најдобар пријател, Петков беше ранет во близина на хотелот „Славија“ во центарот на градот. Се шпекулираше дека се работи за одмазда за убиството на Ранко Рубежиќ. Петков е префрлен во Ургентниот центар, а потоа во болницата во Централниот затвор. Од издржување на казната е ослободен на 15 декември 1992 година.

Петков беше ранет и на 7 октомври 1993 година во пресметка која не доби судски епилог, иако со сигурност се знаеше што му претходело на ранувањето и кој е сторителот. Петков, како што му беше карактеристично, не сакаше да и каже на полицијата.

Тој истакна дека секогаш се дружел со легендите на неговиот „занает“, Гишко, Рубежиќ, Дујо Беќировиќ, Јусо Булиќ, Дарко Ашанин, како и со подмладокот на новата генерација. Тој веруваше дека по повеќе од две децении поминати на „првата линија“, светот на отпадниците нема тајни за него. Во неговата соба на ѕидот имало само две фотографии – Ѓорѓе Божовиќ Гишка и Александар Кнежевиќ Кнеле.

Последниве години Петков заминал во пензија, а според некои приказни се занимавал и со увоз на опрема. Пред две години неговото име повторно дојде во јавноста поради сообраќајна несреќа во Калуѓерица кога со својот автомобил усмрти девојка. Судењето не се одржа.