Поранешен командант на нуклеарна подморница: Целта ни беше централниот дел на Атлантикот, од каде што можеше да им се нанесе катастрофална штета на САД

Современите конфликти укажуваат на важноста на класичните, дизел-електрични подморници, како оние што ги користи Русија во Црното Море, а Американците направија грешка што се потпираа само на нуклеарни подморници, вели пензионираниот капетан на борбен брод Игор Курдин.

За време на долгите патроли на подморници за време на Студената војна, тој помина деведесет дена под вода со својата патрола, а командуваше со нуклеарните подморници на Северната флота К-241, К-84 „Екатеринбург“ и К-407 „Новомосковск“.

Работел на подморници од 1975 до 1995 година. Деновиве тој престојуваше во Белград каде им гостуваше на колегите од српското здружение „Подморница“.

– За време на Студената војна, нашата главна задача беше тајно, што е можно потивко, за да не бидеме откриени од ривалските морнарици, да пристигнеме во областа за патролирање, што беше централниот дел на Атлантикот, каде што бевме подготвени да извршиме нуклеарен напад ( на САД). Локациите на целите на нашите ракети со дострел од 2.500 километри беа шифрирани, па ни мене не ми беа познати. За среќа, нуклеарна војна не се случи и едно е сигурно – во неа нема да има победници, вели Курдин за Политика.

Во тие децении се случувало советски и американски подморници да се судрат во длабочините, а тој наведува дека Американците по ваквите инциденти укинале две нивни. Сепак, тоа не беа намерни средби.

– Ниту еден командант од двете страни не бил толку непромислен и непромислен за да го ризикува својот и животот на членовите на екипажот, туку тоа беше сплет на околности во подводниот однос на силите, вели овој пензиониран капетан.

ОСНОВНА ЗАДАЧА НА РУСКАТА ЦРНОМОРСКА ФЛОТА Е ЗАШТИТА НА СЕВАСТОПОЛ И КРИМ

Во последните години многу се зборува за новото руско оружје – огромното торпедо „Посејдон“ кое со атомска експлозија може да го уништи пристаништето и другата инфраструктура, па дури и цели крајбрежни градови.

Курдин наведува дека ова торпедо е логичен развој на она на што се работело уште во времето на СССР. Тој објаснува дека имало проект за развој на торпедо што ќе активира нуклеарна боева глава во близина на копно, со идеја да предизвика цунами што ќе уништи сè на брегот.

Ова беше напуштено, но беа направени торпеда со нуклеарни боеви глави. Две такви беа исто така на подморницата на Курдин и беа наменети за уништување на непријателските нуклеарни подморници. Тие беа мета вредна за употреба на такво оружје, каде што не беше неопходно торпедото да ја погоди целта, доволно беше да експлодира во неговата поширока околина.

Исто така, овие торпеда би се користеле против носачите на авиони, односно поморските борбени групи кои ги штитат.

Курдин вели дека внимателно ја следи и модерната употреба на подморниците. Токму руските беа користени во војната против Исламската држава во Сирија, како и во Украина. Од нив беа лансирани ракети од калибар.

-Историски гледано, Црното Море било и подморско бојно поле во Втората светска војна, оперирале советски и германски подморници. Колку што знам денес таму има руски и турски подморници, Украина се откажа од нив, вели Курдин.

Според него, главната задача на руската Црноморска флота денес е заштита на Севастопол и Крим. Тој вели дека потонувањето на ракетниот крстосувач „Москва“ не требало да се случи, а не требало да биде во домет на непријателското оружје.

– Бродот беше погоден со два проектила, но не и двата експлодираа. Меѓутоа, „Москва“ беше тешко оштетена, а потоа потона, наведува Курдин.

Курдин учествуваше во подигнувањето на нуклеарната подморница „Курск“ од дното на Баренцовото Море. Тој напиша и книга за таа трагедија што се случи во 2000 година. За причините за несреќата преовладуваа две теории – експлозија на торпедо или судир со друга подморница.

– Немаше судир. На крајот на краиштата, таквата експлозија би ја уништила и другата подморница. Причината е од техничка природа, или торпедото било неисправно или лошо подготвено, екипажот дотогаш го немаше испукано тоа торпедо. Во тоа време ситуацијата во морнарицата беше многу лоша. Никој не одговараше за оваа трагедија, но малку подоцна беа сменети триесетина адмирали, формално поради лошата борбена готовност, а на сите им е јасно дека потонувањето на Курск било причина за тоа, објаснува Курди, истакнувајќи дека Русија потоа беше зајакната, а нејзината подморничка флота.