,,Ако умрам млад” – Вечерта пред смртта го претчувствувал најлошото: Страшната судбина на фудбалската икона по која плачеше цела Југославија! (фото/видео)

Навивачите го обожаваа поради неговите антологиски голови, соиграчите и противниците неизмерно го почитуваа поради неговата голема храброст и фудбалски вештини. Му предвидуваа светла иднина и кариера, но прераната смрт прекина сè.

Ви ја пренесуваме приказната за миленикот на навивачите на Партизан и никогаш незажалениот голгетер на црно-белите – неповторливиот Драган Манце.

Драган Манце е роден на 26 септември 1962 година во Белград. Фудбал почнал да игра во Галеница (сега ФК Земун) од петгодишна возраст. Со својата голема волја, посветеност и особено чувството за гол, брзо преминуваше од селекција во селекција, така што на само 17 години стана дел од првиот тим на второлигашот на Земун.

Носен од моќта на неговиот величенствен талент и љубовта кон црно-белото, на 15 септември 1980 година се пресели во Партизан.

За Партизан одигра 279 натпревари и постигна 174 голови. Четири пати играше за А репрезентацијата, седум пати за младинската репрезентација и два пати за Олимпискиот тим на Југославија.

На колена со кренати раце

Манце ги прославуваше головите на посебен, препознатлив начин. Во 1980-тите немаше моментална атрактивна и необична прослава по гол, играчите обично креваа раце и ги гушкаа соиграчите. Сепак, тој беше посебен… Се лизгаше на колена со кренати раце.

„Поради паѓањето и лизгањето на колена добив и жолти картони. Се сеќавате ли на Ботега? Тој има 33 години и кога ќе постигне гол, скока на оградата кон своите навивачи. Се разбира, тоа никој не му го негира. Само да знаете каква желба добивам, би сакал да ја прескокнам оградата меѓу нашите верни фанови, да ја споделам со нив целата радост на моментот кој го живееме заедно“, изјави Менче во едно од неговите последни интервјуа.

Со Партизан ја освои шампионската титула во сезоната 1982/83 и беше најдобар стрелец на тимот со 15 голови.

Терминатор

Според многумина најубавиот гол во дресот на Партизан го постигна Менце во 1984 година на Хајбери против Квинс Парк Ренџерс. Менце со моќен волеј од 30 метри ја затресе англиската мрежа. За овој потег му аплаудираа и домашните навивачи.

На островот се разбуди огромен интерес кај српскиот фудбалер. Англиските новинари изјавија дека рој е „модерен фудбалски Терминатор“. Тогаш се шпекулираше дека фудбалската кариера можеби ќе ја продолжи во Англија.

Последниот гол во дресот на Партизан го постигна на првенствениот натпревар против Будуќност (2:1) одигран во Хумска, на 1 септември, само два дена пред смртта.

Неопислива трагедија

Во вторник, 3 септември 1985 година, Манце брзајќи на тренинг на Партизан, загина во сообраќајна несреќа на автопатот Белград – Нови Сад.

За да не го прегази момчето кое трчало преку автопатот, младиот фудбалер со голема брзина се извртел, изгубил контрола над возилото, удрил во ивицата, а потоа и во бетонските конструкции. Немаше спас за него. Неговото ново Peugeot 205 беше целосно уништено. Брзаше да не доцни на тренинг и никогаш не успеа. Имаше само 22 години… Токму кога требаше да почне да живее, животот му беше згаснат.

Штом ја слушна страшната вест, тогашниот тренер на црно-белите, Ненад Бјековиќ, престана да тренира и се расплака заедно со сите играчи на Партизан.

,,Момци, нашиот Драган починал пред малку, тренингот заврши“, рекол Бјековиќ во тој проклет вторник.

„Ми беше чудно што не се појави меѓу првите на тренинг, бидејќи никогаш не доцнеше. Ова е веројатно прво негово доцнење, но фатално“, изјави Бјековиќ по вестта за смртта на својот фудбалер.

Неговата смрт ја шокираше Југославија, цела села на СФРЈ плачеше по Драган. Навивачите на Партизан беа неутешни. Беше и останува идол на навивачите. Со својата прерана смрт се преселил во легенда до која никој не стигнал. Неговата смрт го направи бесмртен.

Тој беше погребан два дена подоцна на Новите гробишта во Белград, а на последното збогување дојдоа дури 30.000 луѓе.

Сакаше шах и автомобили

Сакаше шах, карти и автомобили. Долго време штедел за да си купи автомобил, несреќното Пежо 205. За жал, брзината и бестрашноста од теренот ја префрли во автомобилот. Страста за брзо возење ја плати со живот. Се нафрлаше како молња кон противничкиот гол, и така живееше.

Во негова чест беше воведена наградата „Трофеј Драган Манце“ , навивачите на Партизан секоја сезона ја доделуваат на најуспешниот поединец од Спортскиот сојуз по нивен избор.

Манце се всели во срцата на навивачите на Партизан за сите времиња. И денеска од трибините се слуша познатата песна „За тебе Драгане, тагата останува, секогаш ќе те сакаат Гробарите од југ“.

Легендата живее

Иако имаше само 23 години кога почина, Менце остави длабока трага во фудбалот. Во непосредна близина на стадионот во Хумска се наоѓа улица што го носи неговото име. На местото на неговата смрт, под надвозникот во Земун, денеска има огромен графит – негова слика во карактеристичната поза на славење на голот и огромен натпис „Легендата живее“.

Црни претчувства

Поранешниот југословенски фудбалер и голем пријател на покојниот Драган Манце, Владо Чапљиќ, во интервју откри што се случило ноќта пред трагедијата.

„Вечерта пред несреќата беше во мојот стан, на Пожешка 164… дојде со Вермез да се напие и потоа да ги причека Емилија Ерчиќ и Мирјана Ѓурица на Железничка станица. Имав штанд и свиреше. Ја свиреше песната на Балашевиќ „ако умрам млад, засади ми само рузмарин на гробот. Му реков „Дарган, земи ја касетата и однеси ја дома, песната ќе ми недостига…“, открива Чапљиќ. .

Поранешниот ас на Железничар, Партизан и Динамо Загреб не крие дека тешко ја поднел смртта на својот пријател.

,,Најболниот момент во мојата кариера. Име и презиме со многу емоции. Имам многу пријатели кои заминале на другиот свет, но Драганче беше нешто посебно. Толку директен, друштвен… Постојано размислувам за песната на Дино Мерлин „Dobro je kad u životu neko te sluti, ti nekoga slutiš, ali je najbolje kad u životu
Imaš nekog s kim možeš ovako da šutiš“. Дури и да молчиш со него беше прекрасно чувство“, вели Чапљиќ и додава:

„Сега одам на работа секој ден и двапати поминувам покрај тоа место… и секогаш се сеќавам… што е интересно, го чекам тоа место… кога се приближувам, градите мe стегаат… Се надевам дека ќе го видам… За жал, тогаш не успеав да го видаж бидејќи го одведоа… Стоев до колата два часа…“