Безброј неодговорени прашања: Крадењето бебиња во Југославија се уште е обвиткано со мистерија
Приказната за „исчезнатите“ бебиња може да се најде на секој континент. Илјадници и илјадници родители останаа без своите деца ширум светот. Србија или поранешна Југославија е една од земјите каде што ова прашање се дебатира со децении.
Честопати имавме можност да слушнеме многу преку медиумите за случаи на исчезнати бебиња, како кај нас, така и во остатокот од светот. Овој глобален проблем, кој беше присутен во претходните децении, сè уште не е решен, а многу родители сè уште трагаат по своите деца. Се чини, според приказните на погодените од оваа трагедија, дека системот бил толку добро организиран што многумина сè уште не можат да им трагаат на своите најблиски до ден-денес.
Најпознати случаи на организирана кражба на бебиња се во СФРЈ, во Шпанија за време на владеењето на Франциско Франко, во Аргентина за време на воената хунта, но и во Ирска, каде Католичката црква масовно ги одвојувала децата од нивните мајки, кои ги сметала за несоодветни за некоја причина да ги воспитуваат своите деца.
Пред само неколку години беше прикажан филмот „Шaвови“ на српскиот режисер Мирослав Терзиќ. Во тој филм се зборува за кражбите на децата од породилиштата во Србија за време на Југославија. Се нагласува дека се работи за вистинска приказна, за која филмот ја доби наградата за најдобар европски филм во програмата Панорама и втора награда од публиката на фестивалот во Берлин, каде што беше премиерно прикажан.
Шевовите раскажуваат за жена Шнајдер од соседството на неговата тетка во Белград, на која лекарите по породувањето и кажале дека бебето е мртво родено, но дури години подоцна ја дознале шокантната вистина – тоа не било вистина. А главниот лик на филмот, Ана, тргнува во потрага по вистината, која вклучува борба против композицијата, на која, се разбира, не и се потребни такви непријатни вистини. Ана е сама во борбата за вистината.
Родители чии бебиња исчезнале од породилиштата во Србија тврдат дека нивните малечки со имигрантски пасоши биле однесени во Шведска, Данска, Норвешка, Франција, Америка…
Во ова тврдење тие се потпираат на неоспорниот факт дека пред тоа многу деца од поранешна Југославија биле легално посвојувани во странство, а во некои случаи тоа не минувало секогаш низ легални канали. Дополнително, тие наведуваат и тврдат дека родителите биле измамени да веруваат дека нивните деца починале во породилишта, па потоа без нивно знаење ќе бидат продадени на странци.
Странците, според сите проценки, не штедеа пари за да добијат дете од Србија, бидејќи бевме познати по тоа што сме здрава нација. Тие истакнуваат дека токму затоа српските деца биле многу скапи.
Имено, Европскиот суд во Стразбур во 2014 година изјави дека во Србија биле евидентирани само 600 случаи на исчезнати бебиња. Според податоците на Здружението на родители на исчезнати бебиња на Србија, бројот на украдени деца е многу поголем – во Србија во последните четириесет години биле украдени околу 10.000 деца и продадени за цена од 15.000 до 45.000 марки (евра). ). На овој начин беа заработени стотици милиони девизи, а животите на десетици илјади луѓе беа уништени засекогаш.
Шaвовите раскажуваат за жена Шнајдер од соседството на неговата тетка во Белград, на која лекарите по породувањето и кажале дека бебето е мртво родено, но дури години подоцна ја дознале шокантната вистина – тоа не било вистина. А главниот лик на филмот, Ана, тргнува во потрага по вистината, која вклучува борба против композицијата, на која, се разбира, не и се потребни такви непријатни вистини. Ана е сама во борбата за вистината.
Родители чии бебиња исчезнале од породилиштата во Србија тврдат дека нивните малечки со имигрантски пасоши биле однесени во Шведска, Данска, Норвешка, Франција, Америка…
Во ова тврдење тие се потпираат на неоспорниот факт дека пред тоа многу деца од поранешна Југославија биле легално посвојувани во странство, а во некои случаи тоа не минувало секогаш низ легални канали. Дополнително, тие наведуваат и тврдат дека родителите биле измамени да веруваат дека нивните деца починале во породилишта, па потоа без нивно знаење ќе бидат продадени на странци.
Странците, според сите проценки, не штедеа пари за да добијат дете од Србија, бидејќи бевме познати по тоа што сме здрава нација. Тие истакнуваат дека токму затоа српските деца биле многу скапи.
Имено, Европскиот суд во Стразбур во 2014 година изјави дека во Србија биле евидентирани само 600 случаи на исчезнати бебиња. Според податоците на Здружението на родители на исчезнати бебиња на Србија, бројот на украдени деца е многу поголем – во Србија во последните четириесет години биле украдени околу 10.000 деца и продадени за цена од 15.000 до 45.000 марки (евра). ). На овој начин беа заработени стотици милиони девизи, а животите на десетици илјади луѓе беа уништени засекогаш.
