„БЕШЕ ВО КОМА, НЕ СТИГНАВ ЗА ПОСЛЕДЕН ПАТ ДА ГО СТЕГНАМ ЗА РАКАТА“ Потресна исповед на пријател на Жарко Лаушевиќ, кој стигнал од Калифорнија за да го види пред неговата смрт
Еден од најголемите актери на српската кинематографија, Жарко Лаушевиќ почина на 63-годишна возраст, оставајќи зад себе неизбришлива трага во светот на актерството.
Неговиот близок пријател, режисерот Зоран Амар, се присети на нивното долгогодишно пријателство, но и болни детали од животот на Жарко.
Вака изгледаа последните денови на Жарко Лаушевиќ во болница .
Имено, славниот Лауш одигра една од своите најавтентични улоги во филмот „Шмекер“, кој го режираше Амар. За време на снимањето на овој проект, Жарко и Зоран развиле пријателство кое траело до смртта на актерот. Режисерот кој моментално живее во Калифорнија, во неделата навечер допатувал во Белград со желба уште еднаш да се види со својот пријател, но за жал не успеал.
-Кога пристигнав во Белград, тој веќе беше во кома и, за жал, немав време да се ракувам со мојот голем пријател. Најголемиот. Најдобар . Научив многу за животот од Жарко и од неговата приказна, тоа беше тешка и длабока приказна, голема, ниту едноставна, ниту лесна за раскажување, и отиде во правец кој стануваше се подлабок и подлабок… И сега е готово. А во мене само тешка празнина. Се друго за него е веќе познато, нешто што се случило, што ќе станат спомени – изјави режисерот.
Токму овој филм беше еден од клучевите за подемот на Лаушевиќ до ѕвезда, а беше прикажан синоќа во Југословенската кинотека. Нивното дружење продолжило и по неколку години во Америка, а режисерот се присетил на се и ги открил болните детали од животот на Жарко.
– Потоа имавме долга пауза, да се запознаеме и да се препознаеме, и да го обновиме нашето здружение во Њујорк, каде што живеевме во истата зграда. Живеевме на островот Рузвелт, за кој Жарко велеше „Ова е мојот затвор, наоколу има вода“. Се видовме подоцна во Белград, но додека бевме на островот бевме навистина заедно. Затоа што ние двајца со денови, месеци, години шетавме на тој остров Њурош, зборувајќи, молчејќи, усовршувајќи ги неговите исповеди, кои откако ги отвори пред мене, прераснаа во книги. Ми дозволи да ги прочитам тие плочи и тој стана писател, а јас бев еден вид придружник, уредник во сенка. Неговиот талент како писател беше огромен, а она што ни го остави во тие книги останува сведоштво за блескавата дарба на Жарко Лаушевиќ, голем пријател, човек и уметник – рече Амар.
