Беше пријател со Аркан но потоа се скараа: Мија Пијук изрешетен со 26 куршуми!

На 18 октомври 2001 година, Славко Мијовиќ беше изрешетан со истрели од „калашникови“ на Баново Брдо во Белград. Тоа злосторство никогаш не е расветлено, а убијците сè уште не се познати.

Мија Пијук, како што го нарекувале, бил близок пријател со Жељко Ражнатовиќ Аркан, своевремено заменик командант на Српската доброволна гарда, сопственик на неколку бутици а подоцна и бизнисмен кој градел куќи и барови, кои потоа ги препродавал.

Поранешниот заменик командант на СДГ се шпекулираше дека се скарал со Аркан во 1993 година за тоа кој е првиот човек на „тигрите“. По конфликтот, Мијовиќ го напушти Ердут, каде што имаше камп за обука на стражари, но сепак остана голем пријател со Ражнатовиќ.

Убијците го чекале Мијовиќ пред кафулето „Балантјен“ на улицата белградски баталјон, недалеку од стадионот на фудбалскиот клуб Чукарички. На 18 октомври 2001 година, околу полноќ, Мијовиќ, кој излегол од кафулето неколку моменти пред пукањето и се качил во својот џип Mitsubishi Pajero, бил изрешетен со 26 истрели од автоматска пушка калашников од непознат убиец, кој го чекал во заседа. Еден куршум го погодил Мијовиќ во главата и тој бил убиен.

Неколку залутани истрели поминале низ стаклото на кафулето и го погодиле во око гостинот Жарко Петронијевиќ, кој играл билијард во „Балантјен“. Тој бил пренесен во Ургентниот центар, а напаѓачот по кривичното дело побегнал пеш кон улицата Изворска.

Во моментот кога бил ликвидиран, Мијовиќ имал пиштол со себе, но немал време да го употреби. Инаку, тој бил редовен гостин на „Балантин“.

Тогашниот началник на МВР Белград, генерал Бошко Буха, кој во меѓувреме беше убиен, на прес-конференцијата рече дека Мијовиќ и’ бил добро познат на полицијата и дека неколку пати бил осудуван. Тој исто така помина неколку години во затвор.

ДОБРИ ,,ВРСКИ” СО ПОЛИЦИЈАТА

Мија Пијук, освен големото пријателство со Аркан, беше во исклучително добри односи и со својот кум Милан Ѓорѓевиќ Бомбон, кој половина година претходно беше спектакуларно ликвидиран во близина на неговата куќа. Се шпекулираше и дека Мијовиќ имал добри врски во црногорските и српските власти, што сепак го красело и Ражнатовиќ. Тој бил близок со Радмил Богдановиќ, поранешниот министер за полиција, како и со Михајло Кертес, поранешниот директор на Царината.

Затвореник во Забела

Мијовиќ во 70-тите години и’ припаѓаше на тогашната генерација на „жестоки момци“. Поради грабеж на белградски архитект, кој поради повредите набрзо починал во болница, тој и група соучесници се осудени на 12 години затвор. Казната, иако не во целост, ја отслужи во затворот во Забела.

Славко Мијовиќ е роден во 1952 година во Мурин, Црна Гора, каде што израснал со својот брат Ратко и четирите сестри, но се преселил во Белград со неговите родители, таткото Драгољуб и мајката Милка, како и неговото семејство. Кога Аркан го формираше јадрото на српската доброволна гарда во 1992 година, го покани Славко Мијовиќ да му се придружи. Таму во гардата Мијовиќ ги сретнал генералот Баџа, Френки, а потоа и Милорад Улемек Легија.

Кога во средината на деведесеттите Аркан ја отвори слаткарницата „Ари“ на улицата Љутиче Богдана, Славко Мијовиќ на истата улица го отвори и клубот „Паладиум“, кој набрзо стана казино. Подоцна Мијовиќ го изнајми тој клуб на Легија.

Интересно е што набрзо по отворањето на казиното, Мијовиќ бил застрелан и ранет. Брзо се опорави, но никогаш не кажа кој го нападнал, иако се тврдеше дека го познава сторителот.

Тој напад, како што се тврдеше, бил причина Мијовиќ некако да се повлече од јавниот живот и да почне да се занимава со двете страни на законот. Се шпекулираше дека тој имал тим од момци кои преземале одредени фирми во Белград. Како што се шпекулираше, тоа му го овозможиле неговите пријатели од поранешниот режим, но и врвната полиција.

Во белградското подземје, Мијовиќ најчесто бил посредник во помирувањето на спорните групи. Неговиот збор беше почитуван. Во 1990-тите бил ранет во ногата во дискотеката „Лув“. Се зборуваше дека уште тогаш се обидел да посредува и да ги помири двете завојувани групи началници. Тој беше и косопственик на некогаш најпопуларната белградска дискотека „Амадеус“. Подоцна, тој отвори бутик во близина на улица Нушичева.

Пукање во Црна Гора

Мијовиќ бил поврзан и со црногорското подземје и се тврдело дека учествувал во престрелки во Подгорица, Никшиќ и Колашин. Црногорската полиција го приведе, но наскоро се најде на слобода, што наводно му го овозможиле влијателни пријатели.

Според упатените, Мија Пијук почнал со градежни работи. Купувал земја, градел куќи и кафеани, а потоа ги препродавал. Се претпоставува дека во тој бизнис и’ замерувал на градежната мафија која дивее Белград. Некои тоа го гледаа како мотив за неговото убиство, а други во фактот дека неколку дена пред смртта се обидел да го изнуди Љубиша Буха Чуме.

Освен со Аркан и неговиот кум Бомбон, Мијовиќ се дружеше и со Миленко Мандиќ Манда, Радет Чалдовиќ Ќента, Ранко Рубежиќ, Сретен Јоциќ или Јоца Амстердам, Андрија Драшковиќ, Милорад Улемек Легија и многу други „жестоки момци“. Има и фотографии од свадбата на Жељко и Светлана Цеца Ражнатовиќ, на која Мијовиќ е во друштво на дел од нив, меѓу кои и пејачите Иван Гавриловиќ и Жељко Шашиќ.