Венецуела: Мигрантka се породи на покривот на воз – „Се плашев да одам во болница, да не ме вратат назад“
Повеќе од седум милиони луѓе ја напуштиле Венецуела од 2015 година, според Високиот комесаријат за бегалци на Обединетите нации (УНХЦР), поради економската криза, недостигот на пристап до јавните услуги и насилството.
Јохандри Пачеко се качи во возот со стомачна болка.
Она што го чувствувате кога сте во осми и пол месец бремена.
Таа не влезе во вратата од автомобилот за да седне на седиштето и да ја гледа сценографијата помеѓу Ирапуато и Матаморос, од централно Мексико до нејзината дестинација на границата со Соединетите Американски Држави.
Таа се качи на странична скала на покривот на товарен вагон на старата железничка мрежа позната како Ла Бестиа.
23-годишниот мигрант од Венецуела бил исцрпен.
Таа заедно со нејзиниот партнер Хозе Грегорио и четиригодишниот син Гаел пет дена чекала на мостот во Ирапуато да пристигне возот.
Други мигранти рекоа дека возот бил познат како Ел Боличеро поради малите метални топчиња на покривот што морале да ги покријат со картон за да се одморат за време на патувањето.
Јохандри и нејзиното момче однапред собрале картички за патување и јаделе храна што ја делеле активистите и локалните жители на мостот.
Двајцата патувале низ повеќе од десетина земји за месец и половина за да се уверат дека Миа, бебето што го носи Јохандри, ќе се роди во САД.
„Мојата пријателка ме исплаши, ми рече дека ако се породам во Мексико, ќе ме вратат на границата со Гватемала и ќе ја пријават ќерка ми како Гватемаланка. „Се плашев да одам во болница, бидејќи тогаш ќе ме вратат до властите за имиграција“,
вели таа Јохандри од засолништето за мигранти во Агуаскалиентес, централно Мексико.
Возот пристигна во Ирапуато на полноќ на 25 август
„Врати се во својата земја“
Јохандри пораснал во Лас Ајунтас, скромна населба југозападно од Каракас.
Штом наполнила 18 години, таа емигрирала во Перу, непосредно пред пандемијата, без да може да заврши средно училиште или да стекне работно искуство.
„Сакав да го видам светот како што сакам, да ги постигнам работите со свои напори“, вели таа.
Повеќе од седум милиони луѓе ја напуштиле Венецуела од 2015 година, според Високиот комесаријат за бегалци на Обединетите нации (УНХЦР), поради економската криза, недостигот на пристап до јавните услуги и насилството.
Јохандри ја добила својата прва работа во Перу како продавачка во продавница за чевли.
„Врати се во својата земја, вие Венецуелците само се глупирате овде“, ѝ рекле неколку муштерии.
Таа се преправаше дека не слуша, свртувајќи се без да каже збор.
„Тие коментари не ме засегаат.
Се борам за себе и за моето семејство“, додава тој.
Во Перу го родила Гаел, нејзиното прво дете.
Во средината на 2021 година, нејзината ситуација се промени.
Цените пораснале, а нејзината плата не била доволна за да плати кирија и храна.
Со помалку од 100 евра во џебот, Јохандри ја отфрли можноста да се врати во семејната куќа во Лас Аџунтас и емигрираше во Чиле, автостопувајќи по патиштата.
Нашла работа како чистачка во мала клиника во Сантијаго.
Сама продавала облека и послужувала пијалоци во бар.
Токму кога постигнала некаква економска стабилност, ја покачиле киријата во новиот стан, а таа се плашела дека ќе ја натераат да се врати во родниот град.
„Решив дека треба да го напуштиме Чиле кога бев бремена во седмиот месец.
„Со бебето во стомакот, можев да се држам за дрвја со двете раце и со двете нозе и да преминам низ реки во Дариен (регион под џунглата меѓу Колумбија и Панама каде што нема патишта), еден од потешките делови. „Да требаше да
носам и бебе во нејзините раце, ќе беше невозможно“, раскажува таа како таа и нејзиното момче го напуштиле Чиле.
Двајцата имаа нешто помалку од 700 евра за да патуваат по копно со Гаел во САД преку Чиле, Перу, Колумбија, Панама, Костарика, Никарагва, Хондурас, Гватемала и Мексико.
Првиот дел од патувањето го минаа со автобус, од Чиле до Капургана, колумбиски град на границата со Панама и една од главните порти кон Дариен Гап, густа џунгла низ која поминале речиси 249.000 мигранти во првата половина на 2023 година, најголемиот прилив на мигранти досега забележан од панамските власти.
Откако видела многу деца со треска, повраќање и осип додека патувала низ оваа област, на Јохана и било мило што одлучила да патува бремена.
Сепак, не можела да знае дека во Мексико ги чека најтешкиот дел од патувањето.
„Во Дариен можете да пиете вода од реките и да се засолните во сенката на дрвјата.
„Но, во Мексико моравме да пешачиме пет, шест часа дневно на сонце. Сите сакаат да те украдат, да те ограбат.
„Се обидовме да продолжиме со автобус, но полицијата секогаш не извлекуваше бидејќи немавме документи“, се сеќава Јохандри.
По месец и половина патување, качувањето во Ел Боличеро во Ирапуато и пристигнувањето во Матаморос беа последната етапа пред да преминеме во САД.
Јохандри и Хозе Грегорио ставија картон на покривот на возот и го ставија Гаел меѓу нив да спие.
Два часа по полноќ, Јохандри се разбудил стискајќи за стомакот за да ја ублажи болката.
Остануваат уште 12 дена до нејзиното породување.
Кога го родила првото дете, контракциите пред породувањето биле придружени со болки во грбот.
Овој пат само ја болеше стомакот, па претпостави дека тоа е поради заморот и напорот на патувањето со воз.
Но, притисокот во нејзиниот стомак добиваше одреден ритам, ја болеше во интервали и со се поголем интензитет.
Таа му рекла на својот партнер веднаш да повика помош.
Миа беше на пат.
Во пет часот наутро, Хозе Грегорио зел едно од картонот на кој спиеле и напишал на него: „Се роди бебе. Сакаме возачот да знае за тоа. Итно е“.
Тој побара од другите мигранти да положат парче картон кон првите вагони, надевајќи се дека ќе стигне до возачот.
И додека некои од нив викаа барајќи некој да и помогне на родилката, Јохандри и Хозе Грегорио видоа маж како им се приближува преку покривите од насоката на првата кочија на композицијата.
Тој беше венецуелски болничар кој исто така се обидуваше да стигне до САД.
Мажот го зел мобилниот телефон и ја повикал својата сопруга, медицинска сестра, која ќе му каже како да и помогне на Јохана за време на контракциите.
„Подготви се, љубов моја, барај алкохол некаде, еве што ќе правиш…“, се присетува Јохандри што му кажала медицинската сестра на сопругот.
Контракциите се случуваа на секои три минути, процени болничарот.
Потоа на секои две минути.
Јохандри почнал неконтролирано да повраќа и да плаче.
Не сакаше Миа да се роди на валкан покрив, на оние метални топчиња што се загреваа под сонцето и мораа да бидат покриени со картон.
Нашле алкохол, ножици и ќебе, за телото на бебето да не го допира картонот.
Таа сама се помири со фактот дека нејзината ќерка ќе се роди во Мексико, на покривот на товарен вагон.
Болничарот му рекол на Хозе Грегорио да ја држи жената одзади и нежно да ја турка горната половина од стомакот за да му помогне на фетусот да се спушти.
Во седум часот наутро, адвокатката Паола Надин Кортез, активистка на здружението Агенда Мигранте, добила порака со фотографија напишана од Хозе Грегорио и бара помош.
Надин Кортез ја повикала Цивилната заштита за нејзината група да оди во железничката компанија Феромекс, 222 километри северно од Ирапуато.
„Идејата беше да овозможам да повикам брза помош и да ја спасам, бидејќи почнаа да ми испраќаат видеа на кои изгледа дека е во лоша состојба“, вели активистот.
Железничката компанија го ставила Кортез во контакт со машиновозачот на возот со кој претпоставувале дека Јохандра патува.
„Му испратив фотографија за да го види бројот на возот.
„Тогаш машиновозачот ми одговори дека „не е во овој воз и дека е во воз што оди подалеку од мојот“, раскажува адвокатот.
Тој машиновозач потоа контактирал со колега и се договориле овој да го запре возот на десет минути во градот Агуаскалиентес.
„Возачот ми рече дека ќе поминат точно десет минути до минута.
„Ако не успеат да ја извлечат за тоа време, возот ќе продолжи“, вели Кортез.
Но возот застана во Лос Ареланос, околу 108 километри од Агуаскалиентес.
„Поради оддалеченоста, тимот за итни случаи не можеше да пристигне за десет минути што ни ги дадоа.“
Половина час подоцна, кога Јохандри почувствува дека не може повеќе да ја издржи болката, возот застана.
Кортез добил дозвола од Феромекс тимот за цивилна заштита и пожарникарите да го спуштат Јохандри од покривот на возот.
„Кочиите се многу високи, така што нејзиното симнување бара внимателна координација за да се избегне таа да биде компромитирана на кој било начин“.
Се појавија итни работници, пожарникари и лекар од железничката компанија.
Тие се качија на покривот на возот, ја легнаа на носилки и ја прицврстија за нив.
Болничар од Венецуела и ја пушти раката само пред другите мигранти да и помогнат да се спушти покрај вагонот, покрај скалата со која се искачи на Ел Боличеро.
Кортез објаснува дека делот на патот од Ирапуато до Тореон, познат како централна рута, е најфреквентен во тоа време за мигрантите кои патуваат низ Мексико за да преминат во Америка.
„Зголемувањето е регистрирано оваа година бидејќи рутата преку Заливот, најкратката со воз и која ја користат најсиромашните мигранти, е крајно криминализирана.
Со оглед на зголемувањето на протокот на мигранти кои влегуваат во возовите, Феромекс на 19 септември ја прекина работата на 60 возови, за да се избегне ризикот да бидат повредени или да загинат при транзит.
Јохандри со возило на брза помош бил пренесен во болницата во Агуаскалиентес.
Лекарите рекле дека грлото на матката и се отворило пет сантиметри, таа е во напредна фаза на породување.
Миа е родена, без никакви проблеми, околу пладне на 25 август 2023 година.
Адвокатот договорил официјални лица од Мексиканскиот Национален институт за имиграција да го посетат Јохандри, а тие потврдиле дека нејзината ќерка ќе добие мексиканско државјанство и ќе може легално да остане во земјата.
„Многу сум благодарен што ќерка ми и моето семејство се добро.
„Иако можеме да останеме во Мексико, не се откажувам од сонот да стигнам до Соединетите Американски Држави“, вели Јохандри од прифатилиштето во Агуаскалиентес.
