Гордана Бјелица по 29 години за Лазански, таткото на нејзината ќерка која не ја призна: „Сè уште го сакам“

 Мислев дека е најважно да и ја пренесам љубовта кога не можев да ги избегнам нејзините маки поради немањето друга фигура – истакна нашата актерка.

Гордана Бјелица (63), српска актерка, за прв пат по 29 години, колку е нејзината ќерка, исто така актерка, Теодора Бјелица, зборува за човекот кој и направи дете, но не го призна во текот на неговиот живот.

Станува збор за Мирослав Лазански, воен и политички коментатор, политичар и дипломат, кој почина на 3 август 2021 година. Гордана досега не зборуваше директно за Мирослав, туку секогаш одговараше на прашања за „таткото на нејзиното дете“, но без конкретно име.

Бјелица се обиде да го „спакува“ својот живот во книгата „Одмаздата на француската слугинка“, а многумина ги воодушеви со својата искреност и духовит стил на пишување. Книгата штотуку е пуштена во продажба, а за неа веќе многу се зборува, особено поради деталите кои во неа ги презентираше во јавноста.

Во продолжение дел од интервјуто кое Гордана го даде за Стори , чиј наслов е нејзината изјава: „Сè уште го сакам таткото на ќерка ми“.

Како денес се справувате со додворувачите и зафатените мажи, слични на оние кои биле или барем се обидувале да бидат дел од вашиот живот?

– Кај мене не постои нешто како „таа ми го киднапираше човекот“, секој од нас се кара на свој начин. За среќа, секогаш покрај себе имав многу добри мажи. Се држам настрана од напади, им ги оставам на другите. Штом видам дека ми подигна веѓа, почнува да ја витка усната, само гледам да се извлечам. Во исто време, јас не сум некој што заведува.

Во романот, покрај додворувањето и ситуациите со бившиот сопруг, дури и го опишавте фактот дека некој ве користел црна магија, физички напад, навреди, опишавте како подметнувале бомби, престојувате во полиција, дури и еден невешт сексуален чин заврши во книгата, но и дека ти подметнале пожар? Дали некогаш сте дознале кој го направил тоа?

– Не сакав да кодош, но женската интуиција, со малку логика, води до јасен заклучок. Исплашените луѓе во страв секогаш реагираат агресивно. Разбрав се, но не сакав да претурам затоа што не сум Калимеро, туку жена што се кара. Сакам се да решавам сама, и за среќа, секогаш постои вистински маж кој го цени тоа во мене.

– Да се ​​разбереме, јас не сум светец, чувствувам многу грев во моите постапки кои не биле намерни, но кога имаш некој што најмногу го сакаш, кој зависи од тебе, немаш време да се занимаваш со луѓето кои ви го направиле тоа или вашата сопствена слабост. Станувате силни, иако можеби тоа не сте го знаеле дотогаш.

Зошто избравте да пишувате за се друго освен за вашата ќерка Теодора и нејзиниот татко?

-Така мислиш. Најмногу се сака она што изгледа како да не се споменува. И затоа не беше експлицитно спомнато.

Едно време, кога имаше приказна за таткото на Теодора дека е воен дописник Мирослав Лазански , ти рече: „Одлуката да родам дете беше само моја, бидејќи верувам дека секоја жена што е способна треба да стане мајка, а јас никогаш не ја праша машката страна што било. Таа, тој и јас знаеме кој е таткото на Теодора“. Дали планирате да зборувате за ова во идното продолжение на вашата автобиографија?

– Има одговор во вашето прашање. Она што се случи беше, да продолжиме понатаму.

Како се справивте со улогата на самохрана мајка?

– Фаталистички, бидејќи на повидок немаше роднини. Се сеќавам на времето на бомбардирањето, цело време бевме во станот. Легнуваме, ја заспивам Теодора, па шетам низ дома, но блиску до неа за, ако се случи нешто, да се фрлам врз неа. Што се случи три пати. Тоа беше време на чекање во редици за намирници. За среќа, Теодора не се сеќава на ништо.

На што најмногу се гордееш кога таа е во прашање?

– Покрај мојот личен стан, кој ми беше одземен, живеевме долго како станари. Се случи една комшика да ме застане на скалите и да праша за Теодора, чие прекрасно дете е тоа што убаво се поздравува со сите и ја држи вратата. Со полна уста реков: „Моја“ и тогаш бев најгорда. На неа и на мене.

– Мислев дека е најважно да и ја пренесам љубовта кога не можев да ги избегнам нејзините маки поради немањето друга фигура. Среќна сум што има другарки од основно, што и самата, сака да им помогне на сите, што сама се бори. Не сакав да се занимава со глума, но нејзиниот талент е очигледен, како и нејзината љубов и посветеност.

Кога би можеле да се вратите на почетокот, дали повторно би оделе по патот, фигуративно кажано, на „француските слугинки“ и нивната одмазда?

-Толку сте наивен, прво ме опуштивте, а потоа поставивте вистинско новинарско прашање. Светот е полн со „француски слугинки“.

– Благодарен сум на Бога за се што направив, не би менувал ништо и тоа е одлично чувство. Не затоа што сè беше убаво, туку затоа што донесе различност преку која растеш како личност.