„Детето ви е убиено, прифатете го моето сочувство“ : Плачеше цела судница поради зборовите на мајката на убиеното девојче од Рибникар!

Во судницата беше тажно, напнато, а многумина не можеа да ги задржат солзите

Судскиот процес во Вишиот суд во Белград , кој се води против осомниченото момче и неговите родители , заврши денеска, а ќе продолжи утре. Денеска исказ дадоа родителите на убиеното девојче (13) кое отишло на час со осомничениот.

Двајцата дадоа детален извештај за ситуацијата тој ден.

Во судницата беше тажно, напнато, а многумина не можеа да ги задржат солзите.

Зоран Мартиновиќ, таткото на убиеното девојче (13), изјавил дека по 3 мај се плаши од секој сончев ден, бидејќи се плаши што може да им донесе како тој ден кога бил таму.

–Ако тоа дете на 3 мај мислеше дека игра војна и ни ги уби децата, тоа е чиста егзекуција на деца кои дојдоа на училиште да научат нешто, а сега се работи за никој да не одговара. Како е можно такво нешто… Родители го воспитале тоа дете, одговорност мора да има! Па, ако моето дете направи толку лошо, јас би застанал зад тоа, тоа е мое дете, но не овие родители. Училиштето, знаете, и училиштето е виновно, им дадовме старателство над децата кои гладни за знаење седеа во училишните клупи, а што добивме – телефонски рече Мартиновиќ видно вознемирен и додаде:

-Ми треба епилог зошто е убиено моето дете, кој е одговорен и во која мера. За никој да не одговара што ми го одзел детето, некој решил дека веќе го нема. Некој решил да прави зло, некој го научил да тренира да пука.

Миљана Мартиновиќ, мајката на девојчето, во своето излагање изјавила дека сака да ги заборави двете реченици.

– Инспекторот ме прашува дали си мајка на убиеното девојче (13), јас велам дека сум, а потоа ми вели, прими сочувство, твоето дете е убиено. Го прашувам: „Дали беше моментално? И ми кимнува – ова се работите што сакам да ги заборавам, но и моментот кога го видов телото на ќерка ми. Тоа се две работи кои дефинитивно сакам да ги заборавам – рече таа на судењето, а потоа продолжи:

– Ја знаете таа фраза „додека оди по ред“, верувајте ја доживеавме и сега ја разбираме. Живееме понатаму, но сега сосема поинаку.

Таа потоа додала дека не знае како ќе го продолжи животот.

– Ќерка ми со нетрпение ги чекаше празниците, знаете, не знам како ќе соберам сили да го украсам дрвото за Нова година. Таа би била среќна, но јас немам сила. Знаете, кога дојдов во станот по веста дека ќерка ми ја нема, отидовме само да земеме работи бидејќи не спиевме таму, меѓу моите работи имаше и некролог на кој пишуваше: „Мамо, те сакам најмногу во светот!” Ќерка ми тоа ми го напиша, постојано ми пишуваше некои белешки, сфатив дека тоа е некаква светлина што ми дава енергија да продолжам понатаму.

– Во овие осум месеци се претворивме во детективи, истражители, лекари, сите сме само да добиеме некаков одговор, нешто да добиеме одговор зошто се случи ова – рече неутешната мајка.