Еве како денес изгледаат момците од филмот „КО ТО ТАМО ПЕВА“ : Ова им е сега занимање
Актерите Миодраг Миќа Костиќ и Ненад Костиќ играа во легендарниот домашен филм „Ко то тамо пева“.
Со своите улоги освоија многу срца, а Ненад Костиќ , малиот музичар од филмот денес е возач на автобус, додека Миодраг еднаш истакна дека луѓето го препознаваат.
Во филмот Миќа заедно со неговиот братучед Ненад Костиќ ја пее познатата песна „Sviće zora“, односно „За Београд“.
Мицо и денес ретко ќе го сретнете без хармоника. Тој свири и пее на свадби, крштевки и други прослави, каде често од него бараат да отпее песна од филмот „Ко то тамо пева“. Сепак, вели дека не му е доста од неа.
– Барем два-три пати во текот на ноќта ме замолуваат да ја пеам. Не ми пречи, сè уште сум препознатлив по таа песна – изјавил тој кога гостувал во утринската програма на ТВ „Пинк“ .
Како најмлад на снимањето на култниот филм „Ко то тамо пева“, Ненад Костиќ вели дека тогаш ниту бил свесен во што учествува, ниту неговите врсници знаеле што е филмот и како е направен.
Ненад денес е возач на ГСП, вози на линијата 17, а сопатниците велат дека сите го паметат.
– Првите пари отидоа кај мама и тато. Почнаа да градат куќа, па ја искористија за тоа. Првата премиера беше во киното Козара, а билетите им ги дадов на класниот раководител и на наставниците кои ме учеа – изјави Ненад Костиќ.
Ненад Костиќ вели дека подоцна не размислувал за филмот, глумата, ниту пак некој го убедувал да се запише во него. Сепак, тој ја обиколи земјата и ја искористи својата улога.
Филмот „Ко то тамо пева” стана легенда, секогаш гледан одново и одново, а по повеќе од четири децении се сеќава на сите детали. Солзите во еден кадар воопшто не сакаа да течат, а мораа:
– Шијан му рекол на Бата да ми удри два шлаканица за да плачам и така се случи. Така побегнав од снимањето – рекол Костиќ.
Едвај го нашле и го вратиле да го заврши снимањето благодарение на најголемата бонбона која ја добил од колега. Такви актери, вели, не се раѓаат. И тој работел со нив, доволно за богат живот, пренесе „РТС“ .
