ЗБОРУВАЛА ТИВКО, НА ОВАА ЖЕНА И СЕ ОБРАТИЛА СО МАМА: Вака се однесува девојчето (8) која татко и ја држел заробена во станот

Немаше можност за движење кога девојчето пристигнало на клиниката, а секое надополнување со храна морало да дојде постепено.

Психологот од Универзитетската детска клиника „Тиршова“ Вукашин Чобељиќ изјави дека состојбата на девојчето (8), кое во кадата го чувал нејзиниот татко Урош Пашајилиќ, се подобрува. Според ТВ „Прва“, девојчето дошло на клиниката тешко само 10 килограми, било сместено во креветче за бебиња, сега е во интеракција со персоналот и успеало да преземе некои чекори. Приоритет на сите е опоравување на нејзината општа состојба, изјави Чобељиќ.

– Приоритет е нејзината физичка кондиција која е значително подобра. На почетокот, таа земала 30 проценти храна и течности, наспроти 100 проценти, се друго што го примала преку инфузија. Од гастроентерологот добивме информација дека сега е значително подобро – вели психологот Чобељиќ.

Девојчето зборува многу тивко, дури и ја нарече „мама“ жената која беше со своето дете во собата.

– Ја следеа и други специјалисти. Физијатрите моментално не можат да и помогнат, бидејќи и недостига доволно мускулна маса. Што се однесува до психолошкиот дел, евидентен е напредок. Самиот почеток беше тежок. Таа комуницира, реагира на поставените прашања. Таа сама ги изразува своите потреби. Зборува многу тивко, кажува по еден или два збора. Во собата со неа беше мајка со момче, која е исклучително топла и грижлива жена, која беше и кон своето дете и кон неа. Ја нарекуваа „мама“. Медицинскиот персонал постепено и се приближуваше. Во текот на вчерашниот ден можевме да ја погалиме, да и дадеме петка, да и подариме играчка – истакнува психологот.

Немаше можност за движење кога девојчето пристигна на клиниката, а секое надополнување со храна мораше да дојде постепено.

– Физички аспект, била сместена на гастроентеролошки кревет, бидејќи не можела да оди. Нема мускулна маса, но ќе оди во вистинската насока. На почетокот, надоместокот за храна мораше да биде постепен. Секое прекумерно внесување храна за неа доведувало до дијареа и повраќање. Таа навистина помина низ трауматично искуство, преку запоставување, но дури и се навикна на такви услови. Психолошки, тоа беше целосен шок. Како што постепено се навикнуваше, она што беше најстресно за неа беа попладневните и вечерните часови. Таа тогаш е гладна, чувствува потреба некој да и помогне, а ние сме беспомошни, бидејќи секое внесување храна би било погубно за неа, само би довело до влошување. Тоа се моментите кога таа ќе заплаче – изјави Чобељиќ.

Напредокот во интеракцијата со персоналот

-Во четвртокот и петокот и објаснив дека не смее да зема храна, бидејќи стомакот мора да се опорави. Вчера кога дојдов да ја видам, и се зголеми внесот на храна „стомакот и се опоравува“. Ова се големи чекори за нас. Најтешко е да се воспостави контакт, за детето да има доверба контактот се воспоставува преку игра, а во моментот кога ќе се појави насмевка, тоа значи дека е воспоставен контакт – вели Чобељиќ.

Приоритет е нејзината физичка состојба

– Нејзината органска, физичка состојба е природна. Неопходен е месец, месец и половина за опоравување во однос на гастроентеролошко закрепнување. Кога ќе се стекнат можностите, тогаш започнува физиатриското закрепнување. Што се однесува до психолошкиот аспект, се трудиме оваа средина да ја направиме предвидлива, позитивна, стимулативна за неа за да не ја доживее како траума. Детето се приспособи на условите што ги имаше дома, а секое судење и е еден вид шок, друго не знаеше. Потребно е што повеќе да се следат и препознаваат потребите на детето – вели Чобељиќ.

Не прашала за членовите на семејството, рече психологот.

– Не праша за членовите на семејството. Таа ја повика мајката на момчето, која беше во собата со неа, мама. Тоа укажува на потребата за грижа и блискост. Мора да бидеме оптимисти. Нејзиното закрепнување зависи од индивидуалната предиспозиција, од една страна. Тоа се искуства кои ќе имаат негативно влијание. Многу е тешко да се процени на кое интелектуално ниво е детето, можеме да кажеме дека веројатно ќе има одредени последици, но наше е да бидеме овде и сега, да видиме кои се нејзините потреби сега. Сакаме да бидеме оптимисти, но умерени – вели Чобељиќ.

Со помош на воспитувачка девојката излегла на терасата и успеала да го ископира своето име кое воспитувачката го напишала на боенката.

– Напредокот е евидентен. Во неделата била на тераса и со учителката бојадисувала велигденски јајца. Го напишала своето име и девојчето успеало да го пречкрта своето име. Таа полека прифаќа одредени луѓе. Таа веќе не препознава и реагира. Најважно е тоа да биде постојано опкружување. Ние сме само привремена станица со идеја дека таа ќе закрепне. Следната станица ќе беше засолништето, бидејќи таму дојде кај нас. Тимска работа и да бидеме колегијални, ова е специфична ситуација и фокусот е на нејзините силни страни, а не на слабостите. Таа тежела 10 килограми. За среќа, тој аспект се подобрува. Отпрвин едвај имала сила да се одржи, а во неделата веќе можела да направи неколку чекори со помош на персоналот. Закрепнувањето оди во вистинската насока. Се трудиме тоа да не биде приоритет покрај тие страшни работи,

Се уште не може да се каже на кое интелектуално ниво е девојчето, но потребно е да се фокусираме на нејзините силни страни, изјави Вукашин Чобељиќ.

– Потребно е да се навикнеме на новите околности. Полека ќе се оценува на кое ниво е. Во споредба со кога таа дојде, детето разбира, интеракцијата постои. Тоа е еднонасочна интеракција, одговара на личности кои се доверливи дека ќе има одредени последици. Не треба да гледаме детерминистички, треба да се потрудиме да ги надоместиме овие работи. Ќе видиме до каде е нејзиното разбирање – изјави за ТВ „Прва“ психологот Чобељиќ.

Тој заклучи дека под овие околности работите се подобруваат и како што ќе биде, треба да се оди чекор по чекор.