„Зошто вие Мехмед Селимовиќ се чувствувате како Србин? Кога Меша одговори на ова прашање, во салата настана општа тишина (фото)

Мехмед Меша Селимовиќ бил истакнат писател од Босна и Херцеговина кој творел во втората половина на 20 век. Бил редовен член на Српската академија на науките и уметностите. Тој беше вброен меѓу 100-те најпознати Срби бидејќи и покрај тоа што е од друга вероисповед, до крајот на животот се декларирал како Србин. За тоа сведочи и оваа анегдота од неговиот живот.

Роден е на 26 април 1910 година во Тузла. Основно училиште и гимназија завршил во родниот град. Потоа, во 1930 година, се запишува на студиската група за српско-хрватски јазик и југословенска книжевност на Филозофскиот факултет во Белград. Дипломирал во 1934 година, а од 1935 до 1941 година работи како учител во Граѓанското училиште, а потоа во 1936 година бил назначен за заменик во Реалната гимназија во Тузла.

„Босна никогаш не го прифати затоа што не сакаше да се наведнува, затоа што беше тој самиот“, вели сопругата на Меша, весела и самоуверена жена, ќерка на генерал на Кралството Југославија. Таа беше лојална на Меша и неговата работа, знаеше јасно да каже и да покаже дека е подготвена да оди со него до крајот на светот. Нејзиното име е Дарослав Дарка Божиќ. Претпоставуваме дека поради неа Меша ќе напиша „Кому му недостига љубов, му недостасува животот“.

Меша толку многу се заљубил во Дарка што тој бил слеп и глув на сè друго, бидејќи знаел дека таа за него е дар од Бога. Нивното заминување од Сараево никого не возбуди. Уште малку подоцна неделникот „Свијет“ напиша – Останувме без Савиќ и Репчиќ, па можеме и без Меша Селимовиќ. Станува збор за двајца фудбалери кои од ФК Сараево се преселија во Црвена звезда, за што ги поддржа и самиот Меша, пренесува Balkanpress.com.

Во една прилика, во катчето на книгата во Загреб, организаторите на Меша Селимовиќ му поставија прашање што се очекуваше да резултира со некаква провокација од Меша:

– Зошто ти Мехмед Селимовиќ се чувствуваш како Србин?

Неговиот смирен одговор, кој следеше без размислување, ја замолкна целата сала:

„До 1941 година чувствував дека сум Србин, но не се прашував зошто. Од 1941 година знам зошто сум Србин“.