Исповед на вдовицата на нарко – босот: „Пабло Ескобар заплака само еднаш, во прегратките на ќерката“

„Издржав афери, навреди, понижувања, лаги, осаменост, рации, смртни закани, терористички напади, обиди за киднапирање на моите деца, долги периоди на затвор и егзил – сето тоа заради љубов“, вели вдовицата Марија Викторија Хенао.

Историјата го памети најголемото – доброто и лошото. Голема трага во времето остави наркобосот Пабло Ескобар, кој своевремено важеше за најопасниот човек на светот, а воедно беше и еден од седумте најбогати луѓе. Својот статус го должи на недостаток на принципи и чест, остар ум и садистичка храброст. Во неговата родна Колумбија ги подели луѓето на оние кои го почитуваат и оние кои се плашеа од него.

Но, како што обично се случува, без разлика дали верувате во карма или во Бог, бидејќи, да се потсетиме, Библијата ни кажува дека „оној што зема меч од меч умира“, лошите дела секогаш на крајот се враќаат. Со крајот на империјата на Ескобар, славата околу неговото име не заврши.

Имено, на нејасен начин, модерната култура постојано го експлоатира и злоупотребува неговиот идентитет – името „Пабло“ се слуша во разни рап песни, тинејџерите носат дуксери со неговиот лик, а често пишуваат статуси, величајќи го неговото „дело“ – најдобар пример е изреката „плата о пломо“ (плати или умри).

Тешко е да се препознае од каде доаѓа фасцинацијата со човекот одговорен за смртта на толку многу невини луѓе, вклучително и деца и жени, но признанието на неговата сопруга – Марија Викторија Хенао – зборува овој феномен .

Жената која се омажи за Ескобар на само 15 години, со него имаше две деца и безусловно го сакаше до крајот на животот.

Кој е почетокот, а кој е крајот на нивните приказни?

Танц со ѓаволот

– На 29 март 1976 година, баба ми не однесе во домот на бискупот од Палмира – Исус Антонио Кастро. Нашата свадба се одржа во шест часот. Моите родители, браќата и сестрите не беа присутни, а немаше ниту некој од семејството на Пабло. Среќата што ја чувствував беше горчливо, бидејќи ме обзеде страв од она што следува – незадоволството на моето семејство и целото соседство. Во еден момент Пабло, кој изгледаше многу среќен, ме погледна во очи, се насмевна и рече дека „јас сум негова засекогаш“ – ја започнува својата исповед Марија Хенао.

Нејзиниот брачен живот се состоел од одење на училиште наутро и домашни работи попладне.

– Бев воодушевен од мојата нова улога и сакав да перам, готвам и чистам. На почетокот не знаев што направи мојот сопруг. Знаев само дека има љубовници но тоа не беше причина да го оставам. Не го следев, не му го проверив телефонот или не барав кармин на неговата кошула. Кој бара – наоѓа, а јас претпочитав живот од незнаење.

Помалку од една година по свадбата, Марија му подари дете – водењакот и’ пукнал за време на тестот по англиски јазик, а таа одбила да замине додека не ја добие оценката.

Додека Пабло добиваше сè повеќе крвави пари, Марија патуваше низ светот и присуствуваше на најпрестижните модни ревии во Италија и Франција. Но, мешавината на пари и моќ ги турна во вител што им оневозможи да ја почувствуваат катастрофата што им се приближуваше.

– Кога се преселивме на познатата хациенда, имотот стана епицентар на Пабло. Од самиот почеток, тој успеа да води еден вид двоен живот – едниот со семејството, а другиот со партнерите и љубовниците. Секако, имаше и свој бизнис, кој секогаш го држеше подалеку од мене. За да ги запознае своите љубовници, Пабло имал храброст да изгради стан камуфлиран зад шталата, многу блиску до главната куќа; изгради и неколку колиби во пооддалечените предели во кои бегаа љубовниците кога бевме таму.

Аферите на Пабло мора да се признае дека кратко траеле, сè до моментот кога ја запознал Венди Чаваријага Гил – жената со која останал со години. Сепак, како Хенри VIII и Ана Болејн – нивните судбини споделија сличен крај. Откако ја принудил да абортира, Венди се ослободила од контролата на Пабло и станала доушник, а Пабло ја казнил со убиство.

Потоа, во 1981 година, го уби министерот за правда, Родриго Лара Бонила.

Атентатот го означи почетокот на војната со дрогата која доминираше во земјата следната деценија. По овој настан, политичката кариера на Пабло заглави и на крајот беше издадена потерница за негово апсење додека владата бараше негова екстрадиција во Америка.

Солзи за крај

– Во 1993 година, Пабло, нашите деца, девојката на нашиот син Андреа и јас бевме згрчени во скривалиште познато како „сината куќа“ во Ел Побладо. Мојот сопруг и јас знаевме дека е време да се збогуваме, нашата моментална ситуација беше неодржлива. Смртта гледаше во нас од зад аголот. „Сината куќа“ требаше да биде нашето последно скривалиште.

– Во саботата, на 18 септември 1993 година, Пабло одеднаш стана и побара да зборува насамо. Потоа рече: „Душо, време е да ги спакуваш сите куфери. Сите ќе живеете под заштита на владата“. Тој со топло ракување и бакнеж во образ се прости од својот син Хуан Пабло. Кога отишол да ја прегрне ќерка си Мануела, почнал да плаче. Никогаш порано не сме го виделе да плаче. Тоа беше последен пат кога го видов. Живееше уште 75 дена – болно се присетува Марија Викторија Хенао.

Ретроспекција и грижа на совест

– Се сеќавам како една од жртвите на мојот сопруг ме праша: „Како можеше да спиеш со тоа чудовиште? Зошто не направи ништо, зошто не го пријави?“. Одговорот е затоа што го сакав и иако многумина можеби мислат дека тој одговор е несоодветен – тоа е точно. Секој ден, во доцните осумдесетти и деведесетти, беше прашање на живот или смрт за сите Колумбијци; сите бевме заложници на војната на мојот сопруг.

– Точно е дека често ми беше многу удобно, но таа утеха се роди од незнаење; Воспитана сум мислејќи дека немам право да гледам, размислувам, одлучувам, избирам или прашувам. Го запознав Пабло кога имав само 12 години, а тој 23. Тој беше првата и единствена љубов во мојот живот. Издржав афери, навреди, понижувања, лаги, осаменост, рации, смртни закани, терористички напади, обиди за киднапирање на моите деца, па дури и долги периоди на затвор и егзил. Сè за љубов . Но, не можев да го оставам, не само поради љубовта туку и поради стравот, немоќта и неизвесноста што ќе се случи со моите деца и мене без него.

Марија, сега, си ја глода совеста поради „затворените очи“ и немањето храброст.

– Дваесет и пет години по неговата смрт, почнав да ги испитувам сеќавањата на луѓето кои ги претрпеле ужасите на мојот сопруг. Сега чувствувам огромна тага и срам за непростливата болка што ја предизвика Пабло и жалам за болните последици што неговите постапки ги имаа врз мене и моите деца – истакна Марија Викторија Ханео, цитирана од „Прајмер“.