Менувањето на часовникот е тешко за секого, бидејќи сончевата светлина исчезнува побрзо од вообичаеното и нашите денови брзо стануваат темни и мрачни. Ова чувство добро го знаат и жителите на селото Виганела во подножјето на планината Италија, бидејќи на ова место сончевата светлина целосно исчезнува околу три месеци секоја година. Сепак, жителите решија да создадат свој извор на светлина и топлина, со помош на креативноста и технологијата, кој повторно ќе се „активира“ на 11 ноември.
Италија е позната по својата живописна глетка и морето искапено со топла и блескава сончева светлина, но селото Виганела е познато по нешто многу различно. Во ова тивко место на планина, поради неповолната географска положба и висината на околните планини, жителите живеат во целосен мрак од средината на ноември до почетокот на февруари, 83 дена без светлина.
Сонцето потоа заоѓа зад планините, кои целосно го блокираат, така што локалното население е принудено да живее без овој природен извор на топлина и светлина во зима и есен.
Со оглед на тоа што на луѓето им е потребна сончева светлина за физичко и ментално здравје, пред неколку години решија да ги преземат работите во свои раце и да направат свое „сонце“ и на тој начин да го решат проблемот.
Архитектите Џакомо Бонзани и инженерот Емилио Барлоко создадоа интересна инсталација во 2006 година. Тие решија да постават огромно огледало, високо 40 метри, тешко повеќе од 1 тон, на околу 870 метри над селото, кое ги рефлектира сончевите зраци на главниот плоштад. Со помош на компјутерска програма, огледалото го следи патот на сончевите зраци во текот на денот, а светлината трае околу шест часа дневно, така што луѓето имаат време да се дружат и да ја „впие“ светлината. Во текот на денот, огледалото е вертикално, а навечер е поставено хоризонтално, така што дождот и ветерот можат да ја исчистат неговата површина. Тој беше дизајниран да го осветли главниот плоштад и пристаништето на црквата. Се активира на 11 ноември и се исклучува на 2 февруари за време на прославата на Денот на светлината
Проектот чинел околу 100.000 евра, а градоначалникот на селото, Пјер Франко Мидали, објаснил дека идејата е „многу хумана, не научна, бидејќи произлегла од желбата за социјализација и топлина во мрачните зимски месеци“.