КОЈ Е ВИСТИНСКИОТ ЛИДЕР НА ИЗРАЕЛ !? Бенјамин Нетанјаху падна во сопствената замка: Сега стана јасно кој е “мозокот“ на војната

Судовите во Израел се вратија во нормална работа на 4. декември, по речиси два месеци пауза поради војната во Појасот Газа. Меѓу судските процеси што ќе продолжат е и оној против претседателот на Владата, Бенјамин Нетанјаху, кој е обвинет за една точка за поткуп и три точки за измама, а сите тој ги негира и негира.

Повеќе од четири години од покренувањето на обвиненијата, тие беа предмет на интензивна дебата во израелската политика. Бенјамин Нетанјаху одби да поднесе оставка за време на судењето, тврдејќи дека тоа нема да му пречи во неговата работа како премиер. Меѓутоа, сега неговите адвокати бараат одлагање, велејќи дека нема време да се подготви – поради војната.

Но, вистинското прашање е дали Бенјамин Нетанјаху навистина го води Израел во неговите воени напори. Израелските власти тврдат дека воените одлуки главно ги донесува министерот за одбрана Јоав Галант, заедно со уште двајца поранешни генерали, Бени Ганц и Гади Ајзенкот. И двајцата ѝ се приклучија на Владата набргу откако Хамас го нападна Израел на 7. октомври за да служат во новиот воен кабинет.

Оваа група, која има вкупно пет члена, ги носи сите клучни одлуки во врска со војната, но Бенјамин Нетанјаху е главно изолиран во неа, како што пишува The Economist. Јоав Галант, член на партијата Ликуд на премиерот, е во немилост на неговиот лидер уште откако Бенјамин Нетанјаху неуспешно се обиде да го собори во март. Бенјамин Нетанјаху е претпазлив и за Бени Ганц, кој е далеку пред него во анкетите – три четвртини од Израелците неодамна изјавија дека сакаат Бенјамин Нетанјаху да поднесе оставка, или веднаш или по завршувањето на војната.

Тројцата поранешни генерали во воениот кабинет се многу поблиски до генералите на израелските одбранбени сили (ИДФ) отколку до Бенјамин Нетанјаху, на кого тој се обиде да ја префрли вината за дебаклот на 7. октомври, кога Хамас го фати Израел во изненаден напад, во кој имаше некои 1.200 израелски животи.

Меѓу одлуките врз кои Бенјамин Нетанјаху имаше мало влијание беше „тајмингот“ на копнената офанзива во Појасот Газа. Вториот беше да се прифати еднонеделен прекин на огнот во замена за ослободување на 110 заложници, од кои повеќето жени и деца, според високи израелски претставници.

Во меѓувреме, израелскиот премиер се најде во своевидна стапица во тврдокорната коалиција, во која неговите раце се главно врзани. Пред војната, главните центристички партии одбиваа да бидат дел од Владата предводена од премиер на кој му се суди за корупција. Така, пред една година, Бенјамин Нетанјаху се врати на власт по 18 месеци опозиција, фрлајќи се на милост и немилост на крајнодесничарските и ултраортодоксните партии за да формира мнозинство. И сега тие во свои раце ја држат неговата политичка судбина.

Како резултат на тоа, Бенјамин Нетанјаху има многу мало влијание кога станува збор за буџетот, кој е контролиран од верските партии во неговата коалиција. Тие, пак, издвоија милијарди за еврејски населби и верски училишта на Западниот Брег. Исто така, тој не може да блокира други десничарски политики, како што е масовното издавање дозволи за оружје од страна на министерот за национална безбедност Итамар Бен-Гвир, кој ја предводи екстремно десничарската партија Еврејски сили.

Политичката парализа на Бенјамин Нетанјаху значи дека тој не може да планира што да прави со Појасот Газа кога борбите ќе престанат. Екстремното крило на неговата коалиција сака трајно да ги задржи израелските вооружени сили на територијата, но САД, клучен израелски сојузник, сакаат Израел целосно да се повлече и да остави ревитализираната палестинска управа (ПА) да ја преземе контролата. Сепак, под притисок на неговите екстремно десничарски министри, Бенјамин Нетанјаху мораше да стави вето на соработката со ПА, што неговиот министер за финансии негира дека го финансира.

Бенјамин Нетанјаху, исто така, ја прави видлива својата политичка слабост со неговата неможност да ги заузда помладите министри кои даваат запаливи и штетни коментари и изјави. Тие вклучуваат министерка за разузнавање – таа има бујна титула, но нема вистински авторитет над израелските разузнавачки служби – која повика луѓето од Појасот Газа да се преселат во Египет, и министерот за прашања и наследство во Ерусалим, кој јавно ја застапуваше идејата за фрлање нуклеарна бомба врз Појасот Газа.

Внатре во владејачката партија Ликуд, пак, во тек е еден вид бунт. Јоав Галант и Нир Баркат, независниот министер за економија, се меѓу оние за кои се смета дека ја разгледуваат кандидатурата за лидерство. Сепак, Бенјамин Нетанјаху сè уште ја контролира својата партија и би било тешко да го отстрани.

Има два начина да се смени премиер. Една од нив е преку мерка „конструктивна недоверба“ со која мнозинството во Кнесетот, израелскиот парламент, гласа за новиот премиер од своите членови. Наскоро може да се појави парламентарно мнозинство што се противи на Бенјамин Нетанјаху, но Кнесетот е помалку веројатно да се договори за замена со оглед на многуте фракции во парламентот.

Поверојатен исход е дека, штом ќе се намали интензитетот на војната во Појасот Газа, ќе дојде до брзо распуштање на Кнесетот. Во тој случај, до средината на следната година би се одржале шестите избори во Израел за помалку од шест години, а главна тема повторно би бил политичкиот опстанок на Бенјамин Нетанјаху.