МОМЧЕТО УБИЕЦ НЕ МОЖЕ НА СЛОБОДА, ОПАСНО ЗА ЖИВОТНАТА СРЕДИНА! И помислата дека монструм шета по улица ја лади крвта
Бидејќи седмоодделенецот на основното училиште „Владислав Рибникар“ во Врачар, Белград, на 3 мај уби девет ученици и еден обезбедувач, а петмина од нив рани, се поставува прашањето како ќе биде казнет со оглед на тоа што на времето на извршувањето тешко кривично дело било 13 години и не одговара кривично.
Ова момче штотуку вчера наполни 14 години, а роденденот го прослави во психијатриска клиника во Белград, каде речиси три месеци е во строга изолација, опкружен со лекари и полицајци. Тој е сам во собата, нема контакт со надворешниот свет, а единствените луѓе кои комуницираат со него се лекарите, кои имаат задача да утврдат дали боледува од некоја ментална болест, растројство или има некои други психички нарушувања или проблеми кои го прават опасен за околината.
– Тоа што на момчето-убиец не може да му се суди и дека не може да оди во затвор ја вознемирува јавноста. Момчето го планирало своето злосторство, а на 3 мај избрало да го спроведе својот монструозен план токму затоа што бил свесен дека нема да одговара пред законот – вели нашиот извор и објаснува:
– Сепак, тоа што нема да оди во класичен затвор не значи дека ќе биде на слобода. Имено, многу е реално ова момче да остане долго, долго во затворена институција, односно во психијатриска установа, постои можност и до крајот на животот.
Нашиот извор објасни што тоа конкретно значи.
Одговорност
Шест пропусти на мајка и татко
И додека мајката и таткото на убиецот на момчето упорно се обидуваат да го претстават својот семеен живот како нормален и без проблеми на властите и на сите останати, и се обидуваат да ја отфрлат сета одговорност и вина, многу прашања и сомнежи за нивната невиност имаат се отвори. Отвореното писмо на таткото на убиеното девојче Драган Кобиљски покрена многу прашања.
Така, забележани се најмалку шест пропусти на родителите на момчето-убиец:
– Дете со целосен недостаток на емпатија изложено од неговите родители на содржини несоодветни за неговиот емоционален развој и тренирано на стрелиште; оружје кое му е достапно на детето во домот; игнорирање на советите на родителите за потребната психолошка поддршка; прикривање на случајот на дете кое всушност требало да се лекува; промена на одделение и смена без писмена трага од истата; ширење невистини за насилство од врсници и виктимизација на криминалецот.
Имено, овој ученик од ОУ „Владислав Рибникар“ моментално се наоѓа на психијатриска клиника со согласност на неговата мајка. Мајката може да ја повлече таа согласност, но тоа не би значело автоматски ослободување на убиецот. Затоа, во случај мајката да ја повлече својата согласност, експертите, комисијата од психијатри и психолози, ќе треба да дадат свое мислење за понатамошната судбина и притворање на момчето . По нивните констатации и мислење за неговата психичка состојба и можноста да се разбере што направил, конечната одлука дали може да биде ослободен, што е малку веројатно, би ја дал судијата – ја објаснува постапката нашиот соговорник:
– Значи, судот го дава последниот збор дали момчето убиец може да биде пуштено, условно кажано, на улица! Со оглед на тежината на делото, неговите последици, начинот на извршување, ладнокрвноста на сторителот и други околности, речиси е невозможно тој некогаш да се најде надвор од ѕидовите на психијатриска установа.
Дека момчето убиец имало одредени проблеми се наведува во отворените писма на родителите на жртвите од масакрот. Една мајка го започна своето болно писмо со зборовите „до родителите на нелекувано момче“.
Ние веќе не веруваме во световна правда, но се трудиме да продолжиме да веруваме во хуманоста и вистината . Се сеќавате дека нашите деца отидоа заедно во јазичен камп во Франција. Им беше убаво, но истовремено им беше чудно зошто едно дете спие свиткано во фотелја, наместо во кревет, иако на располагање има цела двокреветна соба?! Дали знаете дека на тоа дете му била потребна помош од вашите родители и стручни лица? Мислите кои ќе не прогонуваат до крајот на животот се: „Зошто не му помогна?!“ Зошто го трениравте на стрелиште и со него развивате и негувате толку страшни вештини за стрелање и убивање, додека ние ги носевме нашите деца на часови по уметност и спорт?! – напиша меѓу другото Нина Кобиљски, мајката на убиеното девојче.
