НЕКОЛКУ ПАТИ БЕВ МИЛИОНЕР, ПАРИТЕ МИ ГО УПРОПАСТИЈА ЖИВОТОТ! Искрената исповед на водачот на Пинк Пантер: Се е моја вина, САМ СУМ ВИНОВЕН!

Рајко Чаушевиќ, од Цетиње, од малолетник затворен во Спуж стана светски крадец, поминал 20 години зад решетки и себеси се нарекува водач на Пинк Пантер.

Рајко Чаушевиќ, родум од Цетиње, на 16 години влегол во конфликт со полицијата фрлајќи експлозив пред нивната зграда, поради што завршил во озлогласениот Спуж. Малолетникот овде го учеле на криминал, бил во затвор, тешко претепан, а по ослободувањето заедно со неколку пријатели почнале да се занимаваат со ситен криминал, најпрвин во Италија, а подоцна таргетирајќи ги европските метрополи. Рајко во интервју за Мондо вели дека е светски крадец, бунтовник поголем од Че Гевара, рајот и пеколот се зад него и среќен е што се уште е жив. Моментално живее во Белград, каде планира да ја објави својата книга.

Многу луѓе ме советуваат во Црна Гора…’О, заборави што се случи. Не сакам да заборавам, бидејќи ако заборавам, тогаш ќе се повтори“, ја започнува својата приказна Рајко.

По долга серија години, кои ги поминал ограбувајќи добил 20 години затвор. Тој одлежа затворски казни во Италија, Луксембург, Франција, Австрија, Шпанија, Холандија и Германија. Како што вели, имал многу среќа за толку години поминати во затвор, а требало да му дадат 100 години затвор. Вели дека научил да биде маж и да има свој карактер, да го почитуваат другите и да ги почитуваат другите, да биде многу силен психофизички и кога нема услови за живот. Рајко веќе четири месеци живее во Белград, а деновите ги поминува во казино и кафулиња. Парите не му се важни, бидејќи како што вели тој самиот е фабрика за пари:

„Ако ми дојде сега, ќе направам фалц пасош, ќе го исклучам телефонот, ме нема, ќе исчезнам. Ќе одам во странство, ќе „скршам“ златарница таму и ќе донесам 200.000-300.000 евра.

„Не правам ништо овде, се коцкам, имам пријатели кои ми помагаат. Имав луксузен живот, не знаев да трошам пари, неколку пати бев милионер, тие пари ми го уништија животот. Живеам кога имам пари сите околу мене имаат , ​​градев куќи, имоти… Не сум милијардер, живеам нормално, среќен сум што можам слободно да се движам низ град. Одам по кафичи, казина, тоа е моја среќа, што ќе можам да ги гледам сите во очи, што ќе ги нема оние што ќе ми кажат „ти ме продаде“, „ти ме намести“, „ти ме украде“, „ти ми ја украде жената“. вели тој.

„Цел живот не сум работел ништо“

„Од мака почнав да ограбувам. Заминав од Спуж, тоа беше тежок живот за еден млад човек, кој беше тепан, малтретиран, провоциран, онесвестен од ќотек, понекогаш не можам да сфатам дека го преживеав сето тоа. Фрлив динамит на судот и полиција поради брат ми бидејќи го тепаа. Тоа беше 1974, Тито уште беше жив, страшен хаос, јас имав 16 години, а потоа, кога завршив во затвор, морав тогаш да помогнам, да ме научат занает во затвор, за кога ќе излезам на улица, да имам што да правам… Кога излегов од затвор, не можев да најдам работа.Татко ми ме однесе во Скопје да служам војска, служев 3-4 месеци, па заминав. Тогаш отидов со другарите прво во Италија да шверцувам фармерки за да преживеам. Татко ми и мајка ми беа разведени, живеев со мајка ми и очувот“

Рајко вели дека тој не е водач на организирана криминална банда, туку човек кој прв ја започнал, кој ги мотивирал луѓето на таков систем на работа. Немал газда под чија наредба работел, а собрал храбри и способни младинци од Хрватска, Србија, Македонија и целиот Балкан.

„Тоа е ужасен живот, почнуваш со чекан, па ограбуваш станови, па луксузни бутици и продавници, па работев како актер (меѓу Пинк пантерите познати како акција за грабање и бегање), за што завршив во затвор во Германија 1979. Тоа значеше дека влегувам во златарница, кажувам „гутен таг“, ја грабнувам и бегам. Се качувам на велосипед или на мотор и ме нема. Потоа „совер“ една од најкомплицираните кражби, многу малку луѓе ќе го направат тоа, да дојдат кај вас вечер додека сте сами или со семејството, да ве ограбат.

Работев главно со момци од нашата област. Веќе имаат сè подготвено за грабежот, бидејќи јас живеам таму, со месеци го подготвувам теренот, одам наоколу, тоа е комплициран процес кој понекогаш трае со месеци. Не е многу лесно, доаѓаш, крадеш и си заминуваш, подготовката понекогаш трае неколку дена, а за посериозни кражби и 4 месеци, морам да ги соберам сите можни информации, кој е газда, кој ја заклучува продавницата, кој е сопственик , кој ја отвора продавницата наутро“, вели Рајко, нарекувајќи се себеси скитник, кој шета низ градот барајќи вреден плен.

Највредната кражба на Библијата

„Барам да биде од највисока вредност, затоа што е иста казна, украдени милиони или 100.000. Тоа е таа блиска кражба, никој не беше повреден, нема омраза, нема насилство, затоа сме посебни Највредното нешто што го украдов беше Библијата, јас сум особено горд на тоа, ја украдов од музеј, се случи во Австрија, таа библија е бесценета, има големина на нокт, ја однесов на свето место. Еден мој пријател од Виена, Србин по потекло, ми рече: Ќе ти дадам јагуар, ќе ти дадам омега, златен часовник, синџир и уште 200.000 шилинзи, но треба да ја земеш Библијата.

„Гледам во музејот е заштитен со блиндирано стакло, имаат камери, аларми, чувари има, може да се украде само сред бел ден, да го покријат двајца-тројца, за да можам само да се качам нагоре и го земаш. И така беше. Важно ми е кражбата,колку спектакуларно беше направена. Зедов двајца млади кои ме покриваа,тие го одвлекуваа вниманието на чуварите. Го отклучив, ја ставив раката и само ја зедов Библијата во џебот и излегов надвор. Го направив тоа толку едноставно, горд сум на таа спектакуларна кражба на една од највредните работи досега“, се сеќава Рајко на една од кражбите на кои најмногу се гордеел.

Спуж беше најлош

„Најлошо ми беше во Спуж, пет пати ме онесвестија, ми го уништи животот, војска не завршив. Тогаш ако бевте во затвор и не завршивте војска, не можете да најдете работа, не можеше да се ожените, таквите луѓе автоматски се маргинализираат, а всушност таквите треба да се заштитат, тие се многу важни за целото општество, бидејќи се способни.

Во Европа ми беше тешко бидејќи ме тепаа, таму давав отпор. Се борев со затвореници секогаш кога, не биле во право а ако не можам да го победам, ќе му заглавев вилушка во окото, ќе направам неколку месеци за тоа и ќе завршам со тоа.

„Ги погледнав сите, воопшто не дозволував затворениците да ми се доближат, ние од јужните краеви не попуштаме, многумина во затворите сакаа да се дружат со нас, затоа што така се чувствуваа безбедно. Стражарите ме почитуваа, ми даваа цигари. Поминувајќи покрај нас бевме лоши, затоа што не убивме никого, не бевме Ал Каеда, не викаа Пинк Пантери за да не осудат на многу години затвор. Донесов 2 милиони марки во кеш еве до аеродром и го чував околу нозете врзани со селотејп. Сите се подеднакво поделени затоа што сите се под ист ризик во грабеж и должни сме ако се случи нешто да си помогнеме.

Правила на Пинк Пантер

„Треба да бидеш добар и верен пријател, да не си создаден од пари, да не си крајно политички ориентиран, да го сакаш семејството, да се спушташ на ниво на обичен работник. Вештините бараат „чекан“ „, мозок, треба да тренираш секој ден, да учиш јазици, да можеш да комуницираш со луѓе, да научиш занает“, вели Рајко и одговара на вечната мистерија дали навистина постојат Пинк Пантери:

„Пинк Пантери постојат, тие се исклучително храбри, чесни луѓе, и мажи и жени, нема членство, меѓу себе си препознаваме кој колку вреди, подготвени сме во секој момент секаде да се кренеме, и секаде да си помагаме. “

Напишал книга

„Мене ми е важно да ја објавам мојата книга во Белград, на кирилица поради инаетот на гордиот свет, затоа дојдов во Белград, сакав да ја објавам во Црна Гора, но тоа што направија катастрофа од мојот народ таму не сакам да имам ништо. Сакам да бидам Србин, јас сум поголем Србин од многу Срби, сакам да почнам тука“, искрено изјави Рајко.

По долги години затвор, кражби кои му го одбележаа животот, Чаушевиќ искрено вели дека се уште не му завршиле криминалните дела:

„Не сум завршил со кражби, зошто ако ми треба пак, ќе одам, но сигурно нема да одам овде. Сигурно нема да одам во Србија и Црна Гора, само ако ми треба нешто за државата, за мојот народ“, заклучува Рајко со овие зборови во својата исповед .