“ОД НЕЈЗИНИТЕ РАБОТИ ИСПАДНА ЕДНА БЕЛЕШКА…“ – Поради зборовите на оваа мајка на девојче убиено од “Владислав Рибникар“ сите плачеа: “Прашав само едно…“
Судскиот процес во Врховниот суд во Белград, кој се води против момчето-убиец и неговите родители, кој започна претходниот ден продолжи денес. Денеска сведочеа родителите на едно убиено девојче (13 г.) кое отишло на час со Коста К.
Тие ги детализираа и нивните ставови за ситуацијата тој ден, како и за тоа што се случило откако ја дознале трагичната вест.
Според пишувањата на соедните медиуми, во судницата било многу тензично и тажно и многумина не можеле да ги задржат солзите и емоциите.
Зоран Мартиновиќ, таткото на убиеното девојче (13 г.), изјавил дека по 3. мај се плаши од секој сончев ден, бидејќи се плаши што може да им донесе како тој ден кога бил таму.
„Ако тоа дете на 3. мај мислеше дека игра некоја си игра и ни ги уби децата, тоа е чиста егзекуција на деца кои дојдоа на училиште да научат нешто, а сега се работи за никој да не одговара. Како е можно такво нешто… Родители го воспитале тоа дете, одговорност мора да има! Па, ако моето дете направи такво лошо дело, јас би застанал зад тоа, тоа е мое дете, но не овие родители. Училиштето, знаете, и училиштето е виновно, им дадовме старателство над децата кои гладни за знаење седеа во училишните клупи, а што добивме“, телефонски рекол Зоран Мартиновиќ видно вознемирен и додал: „Ми треба епилог зошто е убиено моето дете, кој е одговорен и во која мера. За никој да не одговара што ми го одзел детето, некој решил дека веќе го нема. Некој решил да прави зло, некој го научил да тренира да пука“, пренесува Kurir.rs
Миљана Мартиновиќ, мајката на девојчето, во своето излагање изјавила дека сака да ги заборави двете реченици.
„Инспекторот ме прашува дали сум мајка на убиеното девојче (13 г.), јас велам дека сум, а потоа ми вели, прими сочувство, твоето дете е убиено. Го прашувам: Дали веднаш почина, а тој ми кимнува – ова се работите што сакам да ги заборавам, но и моментот кога го видов телото на ќерка ми во мојот кревет. Тоа се две работи кои дефинитивно сакам да ги заборавам“, изјавила таа на судењето, а потоа продолжила: „Живееме понатаму, но сега сосема поинаку“.
Таа потоа додала дека не знае како ќе го продолжи животот.
„Ќерка ми со нетрпение ги чекаше празниците, знаете, не знам како ќе соберам сили да го украсам дрвото за Нова година. Таа би била среќна, но јас немам сила. Знаете, кога дојдов во станот по веста дека ќерка ми ја нема, отидовме само да земеме работи затоа што не спиевме таму, меѓу моите работи испадна белешка на која пишуваше: ‘Мамо, те сакам најмногу. во светот!’. Ќерка ми тоа ми го напиша, постојано ми пишуваше некои белешки, сфатив дека тоа е некаква светлина што ми дава енергија да продолжам понатаму“, изјавила таа.
„Во овие осум месеци се претворивме во детективи, истражители, доктори, сите сме само да добиеме некаков одговор, нешто да добиеме одговор зошто се случи ова“, заклучила неутешната мајка.
