ПИСМОТО НА ЖАРКО ЛАУШЕВИЌ ИСПРАТЕНО ОД ЗАТВОР ЈА КИНЕ ДУШАТА: И испратил трогателни зборови на сопругата – АНГЕЛЕ мој, ќе лежам како куче…
Прочитајте го писмото кое Жарко Лаушевиќ и го испратил на сопругата Анита од затвор.
Жарко Лаушевиќ почина во средата на 63-годишна возраст. За својот живот ги напишал автобиографските книги „Падре, идиоте!“, „Втората книга“, „Година минува, денот никогаш: Дневник на еден затвореник“ и „Сè поминува дури и доживотно“. Во последниот има еден особено потресен дел, писмо што Жарко Лаушевиќ и го напишал на сопругата Анита од затвор. Зад себе остави прекрасна кариера, но и семејство – сопругата Анита и децата Душан, Асја и Јана.
Писмото на Жарко Лаушевиќ вели вака:
„Ангеле мој најдобар, моја Анита!
Сè уште сум тука и ќе те сакам како куче, лојално, без да земам храна од туѓи раце. Низ маглата на третото декемвриско утро, низ некоја неразбирлива линија на земјината кора, низ нејзиниот голем мозок, баш како оној „Је*итер“ на Милиќ од Мачва, стигнувам до твоето подножје.
И ќе лежам таму, како куче, додека не ме избркаш како куче, или не ми дадеш малку нежност, надмено како куче. Ако го фатат ова писмо, немојте да се чудите ако го добиете следното од одгледувачницата. Да, се допрев вчера. Со тебе. Морав. Знаеш како е… не знаеш. Тоа ме буди, ме носи некаде, кај тебе, ме прави маж. Па се чини дека сум, но не сум.
Ме буди и ме води, но пак ме враќа, но грешната рака ме потсетува на тебе. Раката што убива, што пишува и чека. Без рима…
Само осамен орга*ам… и засрамен.
Затворот не е она што обичниот, неинформиран свет го има идејата за неа – неколку години поминати зад решетки, без право да се гледа со своите роднини, без право на каква било радост, без право на каква било удобност и приватност.
Тоа не е.
Тоа е најголемиот шок за сите што пристигнале овде.
Тоа е заробеништво – потрага среде ноќ, прекинат млаз топла вода по твоето натопено тело, украдено писмо, одземени ракотворби, ароганција и немарност на полуписмена секретарка, која некаде го изгубила твоето барање, бидејќи синоќа ги имаше истите очајни се*и со нејзиното задоцнето враќање во креветот, бракот и алкохолот. Затвор е кога ќе ти ја прекинат посетата, од чист мир, затоа што се огласи некој аларм, затвор е кога ти држат телеграма за која веќе пишуваат весниците, а ти не ја прими, затвор е кога ти славни се и толку познати, толку многу ја спомнуваат мајка ти…“
