По венчавката, младоженецот направи скандал: „300 луѓе, а меѓу нив трева, проверив се“

Сигурно неколку пати во животот сте слушнале дека младенците после венчавката се жалат дека некој наместо подарок или пари им „ставил“ празен плик.

А најлошото е што измамникот обично останува неоткриен, пошто младенците сред гужва не проверуваат кој што им дал.

Барбара, сега мажена жена со две деца, на еден српски интернет форум откри дека на сопствената свадба добила не едно или две, туку дури три празни плика.

Приказната започна за необични (во најмала рака) свадбени обичаи, некои прилично непријатни – како онаа каде што јавно се пишува колку пари дал гостин или каков подарок донел, на некои застарени според кои свекорот има законско право да ја помине првата брачна ноќ со невестата.

Но, она што најмногу ги „распали“ форумџиите е таа приказна за празни пликови. Како што истакна мнозинството, не е срамота ако немате пари за подарок, туку „одвратно е ако лажете и ги мамите младенци кои ви се пријатели или уште полошо, роднини“.

Еден корисник на овој форум од Чачак по име Милутин го сподели своето искуство, а неговата навистина неверојатна приказна предизвика грст коментари на интернет.

“Се оженив пред 12 години и, фала богу, сè уште сум во брак. Не можев да изберам подобра сопруга и ако ме прашате мене, би ги советувала сите да се оженат. Но, по искуството што го имав, не Немајте свадбена веселба“, ја започна тој приказната за Милутин.

„Свадбата беше на 300 гости, а јас и мојата сопруга имаме многу пријатели и роднини, па едноставно не можевме да намалиме. Позајмивме пари, сметајќи на враќање по свадбата, бидејќи на повеќето им кажавме, на барем најблиските дека ќе ни дадат повеќе значеа пари за подарок“, искрено изјави Милутин.

„Се беше супер, весело, игравме до еден по полноќ… После по обичај јас и сопругата ги отворивме подароците, а парите од обележаните пликови ги ставивме на куп. Знаев дека би имало некои непотпишани подароци и пликови, секогаш се случува во последен момент да се заборави некоја картичка.Ама реков дека не ги мешам со други, тогаш полесно ќе се „пробие“ што е од кого и кому да му се заблагодарам на вистински начин. За да го избегнам тоа, му се јавувам на Жиолет да му кажам „благодарам за тостерот“, а тој човек го донел телевизорот. Не е во ред“, рече тој.

Ќе ти дадам 50 евра

И тогаш му се случи на Милутин она што го слушал дека им се случува на младенците, но никогаш на некој негов близок. Наиде на празен плик…

„Така ги отвораме тие пликови, а луѓето даваа што имаа – 20, 30, 50, 100 евра… Секој според своите можности. Еден добар пријател од војската, за кој знаев дека има финансиски проблеми, направи богатство. , па во пликот стави ливче на кое пишува: „Ќе ти дадам 50 евра“. И после половина година всушност ми ги даде парите. Но, да се вратиме… Земам бел плик. ги знаете оние „рамните“ како за сметки, а гледам дека е тенко… Го отворам, но внатре нема ништо!“, шокирано изјави Милутин.

“О, Господ да те благослови, тоа навистина се случува, мислам. Ја прашувам сопругата дали има идеја кој би можел да биде, таа вели не. Навистина, сите гости беа многу блиски со нас. Ако не семејството, тогаш пријателите од детството Имаше нејзини другарки и мои другарки кои донесоа момци и девојки кои не ги познаваме, но не им дадоа ништо. Така, близок круг од 300 луѓе, а меѓу нив и „пиреј“… Па, не можно е?“, вели Милутин.

И јас сум Србин

Предавството го погоди толку силно што реши целата приказна да ја истурка до крај. Се консултирал со сопругата, заклучиле дека најверојатно се работи за далечен роднина, бидејќи пријателите на кои им се јавувале ги познавале уште од детството, заедно пораснале…

„Ги знам Србите во душа, па и јас сум Србин, ме најдоа“, си помислив и почнав да ги викам еден по еден оние што не се потпишаа на подарокот. Еден братучед, друг братучед, тетка од страна на тато, вујко од страна на мама и така натаму. Добро сум, прашувам дали се забавувале, им благодарам за подарокот, па велам: „Ах, ги измешавме честитките, навистина ми е срам, не знам за што да се заблагодарам. …?” И после велат – тавче за печење, па 50 евра, комплет јадења и слично… Кругот се стесни, сите роднини дадоа нешто. Ми останаа само неколку пријатели. Двајца нејзини пријателки и моите тројца пријатели, од кои со едната всушност пораснав. Одевме во градинка, училиште заедно, тој живее на мојата улица, во друга куќа од моите родители… По средно училиште отиде во Америка, беше таму околу десет години, потоа кога немаше работа, се врати и се врати и сега се врати со семејството. Реков, да се грижам и јас за него,

„Му викам, па пак глумам се по ред – многу ми е срам, се јавувам да се заблагодарам, но не знам за што… итн, кога е тајна…. Тој молчи од другата страна на телефонот, реков (не сакам да му го кажам името, да не го мачам дополнително): „Зошто молчиш, што се случи?“ И тогаш почнува да „мачка“ нешто. И ја изгуби картичката, па стави 200 евра, и остави пари за другарите да дадат… гледам колку е саатот… Му благодарам што е во свадбата и кажи: „Друже, можеше да ми кажеш дека ја немаш, немаше да биде проблем… „Ајде, како со твоето здравје“.Никогаш повеќе не ме контактирал, а ни дали јас со него.А неговите родители се вцрвуваат секогаш кога ќе ме сретнат.Што ќе прават несреќниците, срам да им е на ред – ја заврши својата исповед Милутин со овие зборови.

Неговата приказна наиде на бурни реакции, немаше многумина кои му честитаа што не молчеше, а само неколкумина го нарекоа „душенце“ и дека требало да пушти се и „да не уништи старо пријателство поради глупави пари“ .