САМО БОЈАН ИМАШЕ ПОГОЛЕМА “ТВРДИНА” ОД ЗЕМУНСКИОТ КЛАН: Носел “бело” во вреќи, а полицијата ништо не му можела – Во вилата чуваше ВОЛК, а возеше ЈАГУАР

Тој по се се разликуваше од другите криминалци…

Бојан Петровиќ беше суров рекетар и разбојник, но сепак важеше за „добро момче“ кое не мораше да биде криминалец.

Тој по се се разликуваше од другите криминалци. Имал огромна и луксузна вила, за која тврдат дека била подобра и од онаа на Душан Спасојевиќ во улицата Шилерова во Земун, на полицијата одеше со „калашникови“ со хероин во чантите, бил член на „Вождовачкиот клан“, суров рекетар и разбојник, наркоман – газда, а сепак го сметале за „добро момче“. Тој е еден од ретките што имал пари и разработена работа во странство, но и покрај тоа го избрал криминалот. За своите авантури зборуваше како игра. Бојан Петровиќ беше застрелан во неговиот „јагуар“ во центарот на Белград заедно со неговиот пријател Зоран Богдановиќ Кеп пред 26 години.

Околу половина час по полноќ, ноќта меѓу 28 февруари и 1 март 1998 година, на семафор во близина на продавницата „Гас“ на аголот од улиците Царица Милица и Бранкова, застанал кафеав „јагуар“. Доцните минувачи љубопитно гледаа во прекрасната лимузина, регистрирана во Котор, управувана од Бојан Петровиќ, а Богдановиќ на совозачкото седиште. Од крајот на редицата автомобили кои чекаа зелено светло на семафорот, излетал „фиат“ без регистарски таблички и со чкрипење гуми наеднаш застанал пред „јагуарот“.

Двајца непознати млади момчиња извадиле автоматско оружје и испукале рафално кон Петровиќ и Богдановиќ, потоа тие “стиснаа на педалот за гас” и со “брзина на светлината” го преминале Бранковиот мост кон Нов Белград. Куп жешки чаури останале на асфалтот, а во „јагуарот“ две тела паднале од седиштата. На семафорот се појави зелено светло, но тоа веќе никому не му беше важно.

Се шпекулираше, но никогаш официјално не беше потврдено, дека убиството на Петровиќ е одмазда за исчезнувањето и ликвидацијата на Воислав Раичевиќ, попознат како Воја Американац. Многумина го споменаа и Бојан како директно одговорен за смртта на Зоран Димитров Жуќа, кого тој наводно го поканил да се сретнат за да има бизнис со неговите пријатели од Црна Гора. Жуќа беше убиен истата вечер.

Убијците на Бојан Петровиќ и Зоран Богдановиќ, официјално, останаа непознати засекогаш.

Камери, жива ограда и волк

Вилата на Бојан се наоѓаше во слепа улица, насекаде имаше камери, а оградата беше под висок напон. Доколку некој успеал некако да ја исклучи струјата и да ја прескокне оградата, Бојан му приредил посебно изненадување. Во дворот имало кафез со вистински волк кој го пуштале доколку Бојан забележи некој во дворот.

Сопствени три проштални вечери

Само неколку месеци по ликвидацијата на Бојан Петровиќ, неговиот татко Власта, кој како да претчувствуваше дека нема долго да живее, организираше три проштални вечери во Белград. Официјално, тој се збогуваше со пријателите пред неговото патување во Шведска. Неофицијално се шепоти дека Власта се збогува со животот. Така беше, затоа што беше убиен многу брзо во Хале.

Еднаш, по дојава дека Бојан е во куќата со курир и неколку килограми хероин, полицијата дошла до капијата од куќата на Петровиќ. Никој од нив не смеел да влезе прв. Кога во еден момент од дворот излегол маж со торба, го нападнале убедени дека е курир кој носи пари или дрога. Излезе дека бил водоводџија. Во тој момент од дворот излегле Бојан и курирот со „калашникови“, носејќи вреќи со хероин и пари, но полицијата немала дозвола да пука.

Бојан најдобро го опишал еден поранешен полицаец: „Секој опасен криминалец би сакал да личи на него.“ Тој не личеше воопшто за сликата која тогаш се формираше за криминалците, а тоа често успеваше да го искористи во тешките моменти со невина насмевка и ликот на добро момче, сакаше да зборува за медиуми и слично.

Власта Петровиќ, познат како Црногорец, таткото на Бојан Петровиќ, беше голем боем, коцкар со топли раце, шармер и искусен деликвент, дојден во Шведска во 1966 година, некои велат како разузнавач, а други како гастарбајтер. Власта Петровиќ беше познат како човекот кој ги произведе едни од најуспешните оперативци на поранешната Д.Б., но, според сите извештаи, неговите пријателства го трасираа и патот по кој Бојан тргна во првите денови од полнолетството.

Власта се дружеше со Аркан, обајцата го сакаа фудбалот и Наталија, девојката и сопругата на Жељко. Првиот ја почитувал како татко – снаа, а вториот бил толку заљубен во неа што ја слушал како мајка.

Апсењето е снимено од телевизија

Кога Бојан пристигнал во Шведска, татко му бил во затвор бидејќи кога бил нападнат во неговиот ноќен клуб, и наводно во самоодбрана го убил напаѓачот, но сепак бил осуден на затворска казна. На 22-годишна возраст, тој го презеде сложениот и профитабилен бизнис со водење бар од својот татко. Ќе работеше петнаесет дена, а потоа ќе патуваше дваесет низ Европа: Копенхаген, Амстердам, Хамбург, Франкфурт.

Водењето ноќен клуб не му се допадна и покрај големите пари што ги носеше. Тој претпочиташе да живее во Малме, Гетеборг, Стокхолм со тогаш надалеку познатите Чарли и Хас, од грабежи и рекет.

Многумина ни даваа процент од клубови и ресторани, бидејќи се плашеа од нас. Јас лично преговарав со сопствениците на грчкиот ресторан „Бахус“. Не одбија, па отидовме таму со лименка бензин и почнавме да го полеваме ресторанот. Сопствениците веднаш се предомислија и се согласија да ни платат 25 отсто од приходот. Голем профит, ресторанот работеше многу добро, имаше околу 500 маси – радосно зборуваше Бојан.

Во Стокхолм тој беше уапсен пред телевизиските камери само неколку дена пред планираниот грабеж на еден богаташ со турско потекло.

Нашиот човек не издаде. Бевме во засолништето од кое тргнувавме да го следиме Турчинот. Грабежот бил комплициран, бидејќи живеел со многу-детно семејство. Тоа утро ме разбуди пукање, погледнав низ прозорецот и видов пет полициски комбиња, специјалци со кациги и панцири. Тие испукаа солзавец. Чарли зеде два пиштола и тргна кон вратата, но јас го запрев бидејќи знаев дека ќе не убијат. Ни викаа преку мегафон да се предадеме. Ја отворив вратата и ме удри со столче во челото – изјави подоцна Бојан.

Со Гишка во Полска

Тоа беше крајот на двонеделната потрага по група млади луѓе кои претепаа полициска патрола среде град, ја разоружаа и побегнаа со службен автомобил во Малме. Набрзо биле откриени, уапсени и осудени на по седум години затвор. Ниту еден од претходните грабежи не го признале, а полицијата немала докази.

По два обиди за бегство, тие биле сместени во специјални затвори. Кога во третиот обид успеа да побегне, Петровиќ стигна до Данска, па до Полска. Платите на Полјаците во тоа време беа околу 60 марки, а криминалците имаа десетици илјади во џебот.

Еднаш со Гишка отидовме во Шчечин. Тој имаше 60.000 марки и 10.000 долари, а јас имав 15.000 марки. Полјаците во тоа време беа буквално гладни. Да знаеја што имаме со нас, сигурно ќе не убиеја. Не знам како се слушна дека е дојден Гишка, најсилниот српски криминалец, и се појави некоја набилдана будала. Сакаше да се бори со него, да депонира по 200.000 злоти, околу 3.000 марки. Гишка извадил 3.000 марки, му рекол да ги земе парите, дека е посилен и со тоа избегнал непотребна тепачка. После не следеше насекаде, неговите луѓе не чуваа – се присети Петровиќ.

Убиецот на Рубежиќ и нарко бос

Кога во 1985 година заштедил многу пари, сакал да го остави разбојништвото зад себе и да купи кафеани во Белград. Но, конфликтот меѓу неговиот пријател Борис Петков и Ранко Рубежиќ ги промени неговите планови.

Ранко Рубежиќ и илустрацијата на убиството

Поради конфликтот со Петков, чие потекло никој го не знаеше со сигурност, Рубежиќ имал намера да го ликвидира. Тешкиот карактер на Рубежиќ им пречел на неговите пријатели Вуја и Дадиља, со кои Петков и Бојан Петровиќ решиле тие да нападнат први. Го чекале Рубежиќ пред Коњарник и кон него испукале вкупно 60-тина куршуми, од кои 30 го погодиле. Ликвидацијата на Рубежиќ е снимена како прва мафијашка пресметка во Србија.

На судењето Петровиќ и Петков не признале дека самите пукале кон Рубежиќ. Судот не успеа да го утврди тоа. Тие беа судени за соучесништво и осудени на по пет години затвор. Тие се жалеа, но Врховниот суд им ги зголеми казните, на Петков на седум години, а на Петровиќ на шест години.

Се шпекулираше дека Бојан е еден од водечките нарко босови. За да успее, како што тврдеа експертите во белградското подземје, тој мораше да ги отстрани Горан Вуковиќ Мајмун, Драган Јоксовиќ Јокса во Шведска и Зоран Димитров Жуќа во Коњарник. Како извршители на тие ликвидации неофицијално се споменува извесен Рога, потоа Воја Американц и самиот Бојан Петровиќ. Сите тројца беа убиени во 1998 година.