Си ја отвори душата! Легендата на Партизан за првпат проговори за злобната болест која го нападна: Сопругата ги молеше лекарите да ми ја снимаат главата! (фото)
Легендата на Партизан, Андрија Делибашиќ на почетокот на оваа година се најде во ненадеен проблем.
Го нападна опасна болест и лекарите во медицинскиот картон внесоа „лезии или нетипични промени на кората на мозокот“, а за ова Делибашиќ првпат проговори во интервју за Mozzart Sport.
– Уште од првиот извештај ми беше јасно дека ова ќе биде трка на долги патеки. Досега поминаа само шест месеци и можам да кажам дека го претставуваат најдобриот дел од мојот живот. И во физичка смисла, затоа што се чувствувам добро, но и од аспект на љубов и поддршка што ги чувствував. Човек мора да биде благодарен што е жив, што може да го види сето тоа. Некој не чека да ги знае сите емоции што другите ги испуштаат кон него, – рече тој, а потоа продолжи:
– Немав никакви симптоми. Само одеднаш се почувствував збунето. Ништо повеќе. Малиот замор се зголемуваше од ден на ден. И онака немав закажано. Бев во Бар, на тренингот на Морнар, попладне почнаа нетипични главоболки. Знам како е кога тој дел од телото „пука“, но ова беше поинаку. Не само челото или мигрената, туку буквално целата глава. Дури тогаш по убедување на сопругата отидов во Ургентниот центар во Подгорица. Наодите за крвната слика или крвниот притисок беа во ред. Тогаш сопругата буквално ги молеше луѓето да направат скенирање, бидејќи јас не сум некој со ниска толеранција на болка. И претходно имав операции на главата, поради разни удари, немам проблем со тоа, но овие болки беа неподносливи. Се сеќавам дека беше петок, бев во полусвесна состојба, сè ми се мешаше пред очи, но знаев што се случува. И еве, сега ви кажувам, колку и да некому му изгледа чудно, не се потресов многу кога ја слушнав дијагнозата.
Непосредно пред неговиот 42 роденден дознал дека мора да оди на голема операција.
– Веќе се навестуваше дека ситуацијата е лоша, но чекавме да ги испратиме наодите во Белград, бидејќи во Подгорица, колку и да се опремени операционите сали, нема опрема за микрохирургија. Морав да одам на операција на тумор на мозокот – откри тој, а потоа продолжи:
– И мојата прва реакција – ништо! Ниту сега не можам да кажам дали бев под дејство на лекови во моментот кога ми беше доставена вестта, дали туморот веќе порасна до тој степен што малку оштетува одредени функции, дали навистина се чувствував добро. Докторите ми дадоа терапија за намалување на отокот, бидејќи беше голем до местото каде што е туморот. Штом отокот престана да ги притиска нервните корени, веќе не чувствував болка, што ми беше најважно во тој момент.
Успеавме да дојдеме до лекар кој изјави дека местото каде што се развил туморот е достапно. Битно беше да не влезе во церебралниот кортекс, тогаш ќе настанеше поголем проблем.
Разговарав со 15 до 20 неврохирурзи и никој не можеше да ја утврди причината за туморот.
Тргна во потрага по виновникот
– Човекот секогаш прво се обвинува себе си. Се враќате назад и се прашувате што сте згрешиле, дали сте јаделе нездрава храна, дали сте консумирале алкохол, дали сте пушеле цигари, дали сте го запоставиле спортскиот начин на живот. Луѓето од индустријата, неврохирурзи и други лекари, ме советуваа да не го правам тоа, ниту да читам што пишува на интернет и дека најверојатно се работи за траума од спортот. Играм фудбал скоро две децении, само замислете колку удари со глава или удари во глава имало. Мојата глава пукаше сигурно седум, можеби осум пати. Можно е вака да се создаде траумата – вели Андрија, а потоа открива дека животот му го спасил лекарот Воислав Богосављевиќ:
– Човекот буквално ми го спаси животот. Посебна благодарност до него, но и до колегите, лекарите, медицинските сестри и персоналот на одделот за неврохирургија. Тие беа прекрасни цело време. Бев најмладиот на тој оддел од клиниката. За жал. Или, можеби, за среќа. Цело време бев свесен за што се работи, но не чувствував страв, знаејќи дека не можам ништо да променам. Спортот ме научи на тоа, да се концентрирам само на деталите кои се во моја моќ. Па јас бев само заинтересиран за следните чекори.
Имаше голема поддршка од околината на Делибашиќ:
– Таму цело време беа Данко Лазовиќ и Саша Илиќ со сопругите Јована и Тијана. Саша имаше обврски во Софија, но тој е тука. И денес не знам преку кои канали Тијана и Јована успеале да дојдат да ги посетат, да донесат храна што сами ја зготвиле во болничкиот кревет. Знаете, тоа се некои работи за цел живот… Семејството, секако, е посебен вид на љубов. Безгранична. А Данко… Луѓе мои, без да праша, организираше и плати превоз со приватен авион од Подгорица до Белград. Фудбалот нè собра сите. И Партизан – Андрија Делибашиќ проговори за Mozzart sport, па раскажа и како живеел за време на опоравувањето:
– Познавам луѓе кои се заклучија во собите и не излегоа четири недели, а јас буквално за зрачење во Подгорица одев по 100 километри секој ден. Дополнително, имам видено дека некои дами во раните утрински часови доаѓаат на зрачење а потоа се враќаат на работа. Сè cум видел во животот, но пораката за поддршка што ја добивав – никогаш! Некои не мораа ништо да кажат. Тие направија многу. Тогаш сфатив, прво: дека ми е драго што моите деца можеа да го видат тоа, бидејќи нивниот татко, на крајот на краиштата, направи нешто во својот живот; второ: сè е минливо, освен семејството, пријателите, кумовите, луѓето кои би направиле сè за тебе.
