Урбаната легенда раскажана во Чачанскиот крај вели дека овој град воопшто не го сакале владетелите на Србија. Кралот Александар Караѓорѓевиќ го посетил само еднаш, и тоа за погребот на војводата Степа Степановиќ, а Тито постојано го заобиколувал.
Јосип Броз Тито, доживотниот претседател на Југославија, остана познат во историјата по неговите светски турнеи, посетите на земјите од другата страна на светот и патувањата кои траеја неколку месеци. Сепак, приказната гласи: Чачак секогаш го избегнувал.
За време на неговото триесет и петгодишно владеење, Тито седум пати бил во Чачак, но секогаш во транзит, на пат кон Ужице. Речиси никогаш не дошол во Чачак со план, а историчарите сметаат дека тоа се должи на фактот што до крајот на животот Броз овој град го доживувал како близок до движењето Равногорск.
И не беше значајно што секогаш кога патуваше го пречекуваа по улиците навивачки толпи, граѓаните… Во очите на Тито, Чачанците секогаш останаа четници, веројатно поради близината на Равна Гора и песната „На планината, на Јелица“.
Во реалноста, извештаите на полицијата на Кралството Југославија од 1940 година го оценуваа Чачак како озлогласено „комунистичко жариште“ во Западна Србија. Од овој град биле познатите комунисти – Филип Филиповиќ, Коста Новаковиќ, Драгиша Мишовиќ, Милка Миниќ, Милош Миниќ…
Меѓутоа, Тито сепак имал поинаква перцепција за ова место.
Постарите Чачанци и денес велат дека секогаш пред доаѓањето на претседателот на СФРЈ превентивно, дури и една недела пред тоа, биле апсени луѓе етикетирани како противници на режимот, а етикетата „бунтовнички град“ и место за избегнување била запечатени од ситуацијата кога при втората посета на Тито на Чачак, токму за време на неговиот говор, снема струја.