„КОГА СТИГНАВ ВЕЌЕ БЕШЕ ВО КОМА“ Директорот на „Шмекера“ открива непознати детали за ЛАУШЕВИЌ, ми рече: „Ова е мојот затвор“
Актерот Жарко Лаушевиќ почина вчера на 63 годишна возраст . Легендарниот уметник напиша златни букви во историјата на нашата кинематографија.
Своето филмско деби го имаше во 1982 година , со улога во филмот „Прогон“. Истата година игра значајни улоги во филмовите „Савамала“ и „Директно емитување“. Многу брзо добива една од главните улоги во ТВ серијата „Сивата куќа“ (1984), која му донесе голема популарност.
Како и да е, публиката засекогаш ќе го памети како шлаг, благодарение на неговата маестрална улога во истоимениот филм на Зоран Амар . Ова достигнување ги поврза режисерот и актерот засекогаш, а нивното пријателство траеше до последниот ден.
Во емотивната исповед, која ја кине душата, режисерот откри болни детали од животот на Жарко, кои до сега не и беа познати на јавноста.
Животот на Жарко имаше судбоносни пресврти кои ги имаат само големите животи – вели Зоран Амар за Вечерње новости, режисер на филмот „Смекер“ во кој младиот Жарко оствари една од своите легендарни улоги.
Амар отпатува од Калифорнија , каде што живее денес, во неделата, копнеејќи да го види Лауш уште еднаш и не стигна на време.
– Кога пристигнав во Белград, тој веќе беше во кома и, за жал, немав време да се ракувам со мојот голем пријател . Да објави. Најдобар. Научив многу за животот од Жарко и од неговата приказна, тоа беше тешка и длабока приказна, голема, ниту едноставна, ниту лесна за раскажување, и отиде во правец кој стануваше се подлабок и подлабок… И сега е готово . А во мене само тешка празнина. Се друго за него е веќе познато, нешто што се случило, што ќе стане спомени – вели режисерот во интервју за Вечерње новости.
Овој конкретен филм беше еден од клучевите за подемот на Лаушевиќ до ѕвезда, а беше прикажан синоќа во Југословенската кинотека.
Нивното дружење продолжило и по неколку години во Америка, а режисерот се присетил на се и ги открил болните детали од животот на Жарко.
– Потоа имавме долга пауза, да се запознаеме и да се препознаеме, и да го обновиме нашето здружение во Њујорк, каде што живеевме во истата зграда. Живеевме на островот Рузвелт, за кој Жарко велеше „Ова е мојот затвор, наоколу има вода“. Се видовме подоцна во Белград, но додека бевме на островот бевме навистина заедно.
Зашто ние двајца со денови, месеци, години шетавме на тој остров Њурош, разговарајќи, молчејќи, полирање на неговите признанија, кои откако ги отвори пред мене, прераснаа во книги. Ми дозволи да ги читам тие белешки и тој стана писател, а јас бев еден вид придружник, уредник во сенка. Неговиот талент како писател беше огромен , а она што ни го остави во тие книги останува сведоштво за сјајниот подарок на Жарко Лаушевиќ, голем пријател, човек и уметник.
