Мајката се уби по третиот обид, на таткото срцето му пукна од тага: Шокантната судбина на семејството на момчето кое беше брутално убиено на улица во Белград (фото)
По убиството на Душан Јовановиќ (14), момче од ромска националност и ученик во училиштето „Владислав Рибникар“, кој во октомври беше претепан до смрт од „Скините“, Милан Чујиќ (17) и Иштван Фендрик (17).
18. 10. 1997 година, во семејството Јовановиќ трагедиите следеа една по друга. Мајката Милица се самоуби, а на таткото Александар срцето му се скрши од тага.
„Мама не пиеше вода и не јадеше 40 дена по убиството на Душан. Никогаш повеќе не беше трезна. Секогаш кога ќе се јавевме во итната помош, тие веднаш доаѓаа, веднаш знаеја кој се јавува и тие за беа брзо беа кај неа. Во следните 6 месеци пробала два пати да убие. Прво испила солна киселина.Го уништила хранопроводникот,па пак била во болница кога се обидела да се самоубие со апчиња.Три дена била во кома,не била таму кога го поставија споменикот. Подоцна не можеше да оди на гробишта Кога и да одевме во Лешче, таа ќе губеше свест. Не знаеше ни каде е неговиот гроб, открила во својата исповед сестрата на Душко, Душка.
Мораа да се преселат од Славија
Моравме да го продадеме тој стан, да се преселиме од Славија, бидејќи кога и да излезеше надвор, сè ќе ја потсетуваше на Душан и веднаш ќе паднеше на улица.
Душан нормално сакал да става лак на косата. Беше педантен и секогаш неговата коса беше уредна. Мајка му го задржала неговиот лак на кој му останале неколкуте залепени влакна и се погрижила да не се откинат. Секаде го носеше тој лак со себе… Прво се преселивме во кафеаната на Маринко. Но и таа не можеше да издржи таму. Беше на психијатрија. Тогаш беше решено да се преселиме во Мириево, таму имаме семејство и мислеа дека ќе биде полесно. После 3 години останала бремена, татко и’ мислел дека тоа ќе и’ помогне, да и’ ја олесни смртта на Дуле. Потоа ја родила Кристина. И’ беше полесно некое време, но не долго. Се самоубила кога Кристина имала 15 години таа се обесила.
Мајка сакаше да се одмазди. Постојано го прашувала својот сопруг зошто не го одмаздил Душан. Тој не сакаше да го направи тоа. Тогаш веќе беа на слобода. Тие беа ослободени по шест и пол години. Постојано се расправаа, таа постојано велеше дека повеќе добиваш затвор за грабеж отколку за убиство на дете. Не го уништија само животот на Душан, туку и нашите животи.
Таткото и мајката сè уште се караа. Работеше, но никогаш не беше исто. Докторот му рекол на тато дека не може повеќе да работи, и тој работел. Не добивавме издршка, моето семејство работеше толку многу што не ни требаше никаква помош, а камоли социјална помош.
Татко го гледал филмот „Душан“ и добил срцев удар
Татко го гледал филмот „Душан“ и добил срцев удар. Мајка беше изгубена засекогаш, таа остана на денот кога беше убиен Душан. Постојано ме прашуваше кога Дуле ќе се врати дома.
Прво му ги отсекоа двете нозе на таткото, остана половина. Починал година и пол по смртта на сопругата. Кристина остана. Имала 15 години кога се самоубила нејзината мајка Милица, 16 и пол кога починал нејзиниот татко.
Да потсетиме, Душан Јовановиќ беше ученик во ОУ „Владислав Рибникар“. Живеел на улица Београдска со семејството, таткото Александар, мајката Милица. Тој беше добар ученик, тивко и повлечено дете кое сакаше да лови, да игра фудбал и да гледа спортски натпревари.
Кобната ноќ Душан и мајка му се враќале од Мириево каде престојувале кај дедо им и вујко им. Таму живеела и неговата сестра Душка која била бремена во 9 месец. Татко му се подготвувал за трета смена во „Градска чистота“, а Дуле му побарал пари за да излезе да купи шише од 2 литри кока-кола и да гледа натпревар. Александар му ги дал парите на својот син, ни во најлудите соништа не мислејќи дека ќе го пушти да умре.
Излегол во продавницата која е оддалечена неколку десетици метри од влезот каде што живеел и повеќе не се вратил. Бил пресретнат и нападнат од неговите џелати Милан Чујиќ (17) и Ивсн Фендрик (17). Скокале по него, го удирале со тупаници, клоци по глава, го газеле, а потоа го откорнале олукот од зградата и со него го тепале додека не му го скршиле вратот.
Неговиот татко Александар го пронашол телото. Малиот Душан лежеше мртов среде Белград, со отворени очи. Едната рака му беше испружена, другата свиткана. Два дена подоцна беше погребан во бел ковчег, а неколку стотици луѓе дојдоа да го испратат во неговиот вечен одмор. Автобусите носеа луѓе од цела Србија, а таксистите бесплатно возеа до Лешче.
