Поради нивната љубовна сага сите плачеа: Оваа посебна сцена го одбележа Титаник, а зад неа се крие неверојатна и вистинска приказна
Грандиозниот Титаник, кој се сметаше за практично непотонлив, сепак потона во судир со санта мраз на 10 април 1912 година, а бројот на човечки жртви беше поразителен – повеќе од 1.500 луѓе ги загубија животите во оваа поморска несреќа.
Иако во фокусот на филмот на Џејмс Камерон „Титаник“ беше приказната за Роуз и Џејк, една од највпечатливите и најтрогателните приказни е за Исидор и Розали Ида Штраус, кои беа меѓу жртвите, а која сведочи за моќта на љубовта и приврзаност кон животен партнер.
Секој кој ја гледал оваа сцена, сигурно се сеќава на сцената на прегратка на постар пар – кои мирно го чекаат својот крај заедно на креветот во својата кабина, додека ледената вода доаѓа незапирливо.
А токму тоа се Исидор и Розали – двајца луѓе кои одбиле да се спасат и решиле да умрат „како што живееле – заедно“.
Исидор и Росали својата љубов ја крунисале со брак во 1871 година, а пријателите и познаниците тврделе дека тие биле пар од соништата и сродни души. Љубовта меѓу тогашниот сиромашен американски бизнисмен со германско потекло и добро воспитаното девојче чие семејство неодамна пристигна во САД од Европа брзо процвета и беше искрена и длабока.
Во годините по венчавката добиле и деца – за 15 години Розали родила дури седум деца, а парот стекнал големо богатство и социјален статус.
Дури и честото разделување, со оглед на тоа што Исидор многу патувал поради природата на работата, не влијаело на блискоста и наклонетоста на овој пар – тие си пишувале по неколку писма на ден.
Кога ги доведоа своите многубројни деца на вистинскиот пат, а потоа стигнаа до подоцнежните години, Исидор и неговата сакана сопруга решија повеќе да не се разделуваат, па Розали секогаш патуваше со него.
Така, по долгата зима помината во Европа, тие решија да се вратат во Америка во април 1912 година, пловејќи со Титаник. Се памети дека парот дошол до бројот на чамецот за спасување во придружба на слугинката на г-ѓа Штраус, Елен Брд, и бидејќи и двајцата биле во поодминати години, полицаецот им понудил седишта. Исидор категорично одбил, инсистирајќи да не стапне во чамецот сè додека на Титаник има жени и деца.
Ајда не размислувала долго – знаела дека сака да остане со сопругот, дури и ако тоа значи сигурна смрт.
“Живеевме заедно долги години. Не сакам сега да се разделувам од сопругот. Како што живеевме, така ќе умреме – заедно”, рекла Ида, а за тоа сведочеа сите оние кои веќе го зазедоа нивното место во споменатиот брод.
Исидор, како и уште неколку насобрани патници, ја молел сопругата да се спаси, но храбрата и достоинствена Ида не сакала, па таа и’ ја подала бундата на својата слугинка Елен, рекла дека веќе не и’ треба и и’ го дала нејзиното место во чамецот.
Потоа се повлекла со сопругот, а последен пат биле видени како седат на палубата и се држат за рака додека сè околу нив се уривало и исчезнало во ледените води на Атлантскиот Океан.
Преживеаните патници им ја раскажале оваа приказна на новинарите, карактеризирајќи ја како „најневеројатен пример за љубов“, а таа се проширила како молња.
Подоцна, телото на Исидор беше пронајдено и идентификувано, додека телото на Ајда остана засекогаш изгубено во длабочините на океанот. На гробот на Штраус во Бронкс, како спомен на нивната љубов, има моќна фраза која можеби најдобро го опишува скапоценото, непостојано чувство што го имале: „Водата не може да ја изгасне љубовта – ниту да ја потоне“.
