Убиството на Јелена Марјановиќ и по осум години е обвиено во мистерија: оружјето не е пронајдено, на Зоран повторно му се суди

Пејачката Јелена Марјановиќ беше убиена на 2 април 2016 година. Нејзиниот сопруг Зоран беше главен осомничен од првиот ден, а судењето се уште трае.

Пејачката Јелена Марјановиќ беше убиена пред точно осум години, а случајот со нејзиното убиство се уште е обвиен со мистерија. Нејзиниот сопруг Зоран Марјановиќ првостепено е осуден на максимална затворска казна од 40 години, но одлуката на Апелациониот суд ја укина таа пресуда и предметот поради недостиг на докази е вратен на повторно судење.

Веста за убиството на Јелена Марјановиќ експлодираше како бомба пред осум години, а интересот за случајот продолжува и денес. Зоран Марјановиќ беше главен осомничен од првиот ден.

На тој кобен 2 април 2016 година Јелена, со сопругот Зоран и ќерката отишла на насипот во Борча. Според очевидци, таа почнала да трча, а тој веднаш тргнал по неа. Според обвинението, тој ја „намамил“ да се спушти до подножјето на насипот, на самиот канал кој не се гледа од улицата и затоа бил „идеалниот“ терен за убиството. Детето наводно останало на дел од насипот од кој ништо не се гледа од дрвјата.

Злосторството „доживеало“ неколку верзии, а она што со сигурност се знае е дека Јелена исчезнала околу 15 часот додека трчала по насипот во Црвенка. Нејзиниот сопруг тогаш рекол дека по трчањето на Јелена требало да си одат дома, а потоа да ја посетат нејзината болна мајка Зорица која живеела во Борча. Наместо тоа, нејзиното тело беше пронајдено на 3 април.

Зоран Марјановиќ настанот го пријавил на 2 април, нешто пред 20 часот, по што полицијата започнала потрага. Најпрвин бил пронајден мобилниот телефон на Јелена, а потоа и телото. Обдукцијата покажала дека таа била убиена во периодот од 16:30 до 17:00 часот со тап предмет, со кој била погодена околу 20 пати по главата и телото, како и дека местото на злосторството се наоѓало на околу 50 до 100 метри од место каде конечно е пронајдено телото.

Според првите информации, пејачката била киднапирана и убиена на насипот. Потоа постоела верзија дека била убиена од едната страна, а потоа фрлена во каналот од другата страна на насипот. Една од верзиите беше дека била киднапирана на насипот, ставена во автомобил во кој била убиена надвор од Борча , а потоа фрлена во каналот. Се споменуваше и дека Јелена била жива кога ја фрлиле во каналот со вар, бидејќи при обдукцијата била пронајдена вода во нејзините бели дробови.

А сомнежот кој би можел да биде убиецот се менуваше од ден на ден. Секој велосипедист, човек со стап, возач на син караван стана сомнителен. Во текот на истрагата беа сослушани повеќе од 300 сведоци, а целото семејство на Зоран беше полиграфски тестирано.

Оружјето никогаш не било пронајдено

Во обвинението се наведува дека Зоран ја искористил довербата на сопругата и тоа што таа не очекувала да ја нападне и дека „ја удрил во задниот дел од главата со метална прачка која знаел каде да ја сокрие, за никогаш да не може да се пронајде“.

-Бруталноста на убиството ја докажува горенаведеното вештачење на Комисијата на вештаци со кое е утврдено дека убиството е извршено на ужасен начин што предизвикува згрозеност во околината, како и поради тоа што Јелена била убиена со голема физичка и душевна болка и страдање, и тоа додека била во свесна состојба, па се до губење на свеста во самиот канал. На жртвата и се нанесува болка и непотребно страдање кое го надминува страдањето кое го придружува секое лишување од живот, додека насилникот сака на свиреп начин да ја убие, па дури и да ужива – изјави тогаш Обвинителството.

Шпекулациите за оружјето беа различни. Полицијата ископа 10 предмети на насипот, во близина на местото каде што е пронајдено телото, кои се испратени на вештачење. Пронајдени се столарски чекан, шрафцигер, клуч за тркала, како и камења со различни форми, кои потоа се испратени на анализа за да се утврди, врз основа на повредите на главата и телото, дали напаѓачот користел некој од овие предмети. за време на извршувањето на убиството.

Мистеријата на оружјето, сепак, на крајот остана нерешена.

Нема телефонски сигнал

Телефонскиот сигнал на Зоран бил изгубен во 16 часот и 38 минути, додека се вратил во 17 часот и 4 минути. Телекомуникациските експерти до ден денес не објаснија што направил Зоран за да не му се појави телефонот на базните станици.

Десет минути откако телефонот повторно му бил регистриран, камерата го снимила како оди со ќерката во правец на местото каде што била убиена Јелена.

Обвинителството тврди дека средбата меѓу Јелена и Зоран околу 17 часот на отворен простор во реонот каде се случил критичниот настан „бил неизбежен“. Посочија дека „очигледно е дека Зоран неколку пати телефонски и се јавувал на сопругата од зоната еста на повторно приклучување на мрежата“. Потоа му се јавил на својот брат и тоа пред камерите да го регистрираат неговото поаѓање кон рампата на Шљункара.

Укината пресудата

Во јули 2022 година, Марјановиќ беше осуден на 40 години затвор, но со одлука на Апелациониот суд, донесена во октомври минатата година, таа пресуда беше поништена и предметот беше вратен на повторно судење.

Прелиминарното рочиште се одржа на 14 февруари, а Марјановиќ во Палатата на правдата дојде од слобода, со оглед на тоа што Апелација му го откажа притворот на 3 октомври .

Предметот е вратен на повторно судење бидејќи, според мислењето на Апелациониот суд, причините за пресудата се нејасни и неразбирливи. Беше наведено и дека „недостигаат причини за одлучувачки факти“, имајќи предвид дека првостепениот суд во пресудата навел дека Марјановиќ на свиреп и подмолен начин и го одзел животот на сопругата и дека не е наведено како е дојдено до заклучокот дека убиството е извршено на свиреп начин, додека садистичкото однесување е опишано во тоа што го исклучил мобилниот телефон.

Апелациониот суд изјави и дека првостепениот суд не навел како трагата од крвта на Јелена Марјановиќ пронајдена во семејниот автомобил е поврзана со другите докази.

Судот ги прифати наодите и мислењето на вештачењето, а потоа даде сопствена оценка во однос на трагата од крв на гранката кај насипот и дојде до заклучок дека на облеката на Зоран Марјановиќ треба да се најдат траги од крв, наведувајќи дека судскиот вештак кој е биолог-генетичар не е надлежен да се изјасни за тие траги, како и дека форензичарите од лекарската струка носат погрешен заклучок дека крвта на гранките веднаш над ознаката за лизгање „најверојатно е предизвикана од сторителот“. Судот не го зеде предвид фактот што вештакот посочи дека трагата од крв не можела да ја остави Јелена, туку дека „сигурно ја предизвикал напаѓачот по излегувањето од каналот“.

На овој начин, судот, кој првично ги прифати мислењата на вештаците и нивните заклучоци, тие заклучоци ги замени со свое мислење, за што не беше овластен. Доколку судот се сомневал, морал да нареди ново вештачење.

Кога станува збор за исклучување на мобилниот телефон, судот ги прифати наодите и мислењето на вештакот кој остана уверен и во мислењето изнесе дека Марјановиќ свесно и намерно го направил телефонот недостапен. Сепак, тој не наведе јасни причини како Марјановиќ го направил телефонот недостапен – дали ја отстранил картичката, рачно избрал друга мрежа и телефонот станал невидлив за мрежата на која припаѓа или користел алуминиумска фолија како пречка за прием на сигналот. Сето тоа вештакот ги наведе како можности, а не како неспорно утврдени факти.

Марјановиќ на повтореното судење рече дека не сака повторно да ја изнесе својата одбрана, ниту да одговара на прашања бидејќи „веќе кажал се“.