Израел и Палестинците: „Понекогаш само стојам зад камерата и плачам“, вели новинар од Газа

Махмуд Басам, новинар од Газа, ризикува сè за да го документира човечкото страдање.

Се јавува секогаш кога може да добие сигнал. Или секогаш кога ќе најде доволно енергија да го наполни телефонот.

Јаде кога ќе успее да најде храна.

Тој патува од едно до друго место на уништување.

Се додека може да најде бензин.

А Махмуд Басам истовремено се грижи за сопругата и единаесетмесечното дете бидејќи тие мораат постојано да се движат за да го избегнат бомбардирањето.

И така, кога и да излезе од дома наутро, никогаш не е сигурен дека ќе ги најде на истото место кога ќе се врати навечер.

И тоа е ако се врати. Ако патот не е блокиран или бомбардирањето не е премногу силно за да може да патува.

Во Газа овие денови, Махмуд е на милост и немилост на војната.

На она што го нанесува. Што може да одземе.

Махмуд е посветен хроничар на човечката агонија.

Откако избувна конфликтот пред повеќе од три недели, тој се пресели меѓу болниците и бегалските кампови и – со исцрпувачка фреквенција – местото на експлозии.

Заедно со работата на дописникот на Би-Би-Си од Газа, Ружди Абалуф, работата на хонорарците како што е Махмуд му помогна на Би-Би-Си да ја долови агонијата на цивилите заглавени во немилосрдните воздушни напади.

Кога успевам да го добијам по повеќечасовен обид, Махмуд ја опишува емотивната цена на неговата работа.

„Без разлика колку е тешко тоа што го гледам и колку и да се трудам да ја пренесам пораката“, вели тој.

„Понекогаш само стојам зад камерата и плачам. А единственото нешто што можам да направам е да молчам.

Многу од новинарите што ги познавам кои работат во воените зони се чувствуваат крајно беспомошни како човечки суштества кои се соочуваат со неискажливо човечко страдање.

Како да помогнете кога треба да им помогнете на толку многу?

Како ја вршите својата работа ако престанете да давате храна или да дадете прва помош?

Ние не сме хуманитарни работници или болничари. Но, ние сме луѓе.

Ова за Махмуд е засилено со неговите локални врски.

Странските дописници како мене имаат привилегија да можат да се качат во авион и да летаат дома.

Можеби ќе следат спомени од војна, но барем ние имаме физичка безбедност, исто како и луѓето што ги сакаме.

Појасот Газа е многу мало место – вкупно 366 квадратни километри површина.

Махмуд има големи шанси да најде некој што го познава во воена ситуација.

„Јас сум новинар и мојата мисија е да известувам што гледам“, ми вели тој, „но понекогаш морам да застанам и да седам со тие деца, да се обидам да им дадам вода, да видам што им треба, да се обидам да дајте им го тоа што им треба“.

Додека ги гледаме неговите необработени снимки додека пристигнуваат на нашите компјутери, тимот со кој работам е изненаден од неговата смиреност.

Никогаш не заборава дека луѓето што ги снима и интервјуира веројатно првпат во животот се пред камера, во најлошите можни околности.

Оваа војна во последно време се покажа како една од најопасните за новинарите.

Досега починале повеќе од 30 од нив.

Комитетот за заштита на новинарите (CPJ) рече дека оние кои работат во Газа платиле невидена цена.

„Ова е смртоносно време за новинарите во Газа“, рече Шериф Мансур, експерт за Блискиот Исток на CPJ.

„Видовме како умираат повеќе новинари во последните три недели отколку што загинаа во последните 21 година од покривањето на овој конфликт. Многу новинари изгубија колеги, семејни домови и беа принудени да избегаат во места каде што нема засолниште или излез.

Во тесно поврзаната заедница на новинари на места како Газа, неизбежно е лично да бидете погодени од загубата на колега.

Јара Еид е палестинска новинарка која пораснала во Газа.

Таа сега живее во Велика Британија и жали за смртта на нејзиниот пријател Ибрахим Лафи, кој беше убиен на почетокот на војната.

„Го изгубив мојот најдобар пријател Ибрахим. Тој беше палестински новинар, но не беше само новинар. Имаше 21 година. Беше брат. Беше најдобар пријател. Беше сонувач“, вели таа.

„Беше фотограф и многу го сакаше животот. Тој беше личноста која најмногу се насмевна.

„Никогаш во животот не сум го видел Ибрахим да не се смее. Ја имаше најголемата насмевка кога и да го видов.

„Тој ми даде најголема поддршка од сите пријатели што ги имав.

„Тој навистина имаше многу соништа и навистина сакаше да биде фотограф кој избра да му ја покаже на целиот свет убавината на Газа.“

Новинарите одат на работа во Газа не знаејќи дека само дека тие се во опасност, но и нивните семејства.

Шефот на бирото на Ал Џезира Ваел Ал Дадух ги загуби сопругата, синот, ќерката и внучето во воздушниот напад.

Еден ден подоцна се врати на работа велејќи дека тоа е негова должност.

За оние од нас што се случува од Ерусалим, таквата посветеност е во најмала рака извонредна.