Марија Луиз фон Франц, швајцарски психолог, писателка и научна соработничка на познатиот Карл Густав Јунг, забележала вознемирувачки тренд во средината на 20 век – многу мажи и жени во зрелите години останале ментално закржлавени во нивното созревање. Им ги зазедоа телата, однесувањето и животите на возрасните, но нивниот ментален развој и внатрешна зрелост не се задржаа. Франц го сфатила ова како толку итно прашање што во 1959 година одржа серија предавања за феноменот „ puer aeternus “, што на латински значи „вечно дете“.

И додека терминот се користел во митологијата за дете-бог кој останува млад засекогаш, Јунг го усвоил терминот за да го опише психолошкиот профил на поединец кој, исто како Петар Пан, не успева да порасне.

„ Puer aeternus останува предолго во психологијата на адолесцентите, односно сите оние карактеристики кои се нормални на возраст од 18 или 17 години продолжуваат да постојат и на подоцнежна возраст, во повеќето случаи заедно со прекумерна зависност од мајката“, рекла Фон Франц во една прилика.

Коренот на проблемот – ерата на отсутниот татко

Таа предвиде дека проблемот ќе биде исклучително изразен во наредните децении, а нејзините предвидувања се покажаа како неверојатно точни – особено кај машката популација од западниот свет. Сведоци сме на зголемување на бројот на млади мажи кои се борат на многу нивоа да бидат независни поединци – не само финансиски, туку и духовно, социјално, академски, сексуално… Тие живеат со своите родители во доцните 20-ти и 30-тите години , и понекогаш дури и во нивните 40-ти години, свесно избирајќи да останат во познатите, утешни граници на грижата на нивните родители, наместо да ги тестираат своите способности во непознати води. Тие често немаат цел или пат, освен потрагата по моментално задоволство. Некои современи експерти дури тврдат дека вечниот детски проблем е примарна невроза на модерното време.

Што всушност доведе до овој феномен? Психолозите тврдат дека коренот на проблемот е што живееме во ера на отсутен татко (тој не мора да биде физички отсутен) – од младите мажи се очекува да ја напуштат удобноста на домот, да го надминат мајчиниот комплекс и да оформат вреден живот, но без психолошка поддршка од нивниот татко. Многу е тешко, особено со оглед на фактот дека отсутниот татко влијае и на мајката. Со тоа се создава ситуација во која мајката има тенденција да стане поавторитативна за да го компензира недостатокот на машка фигура во животот од соништата, но и неуспехот на таткото да и даде љубов и поддршка на мајката создава емоционална глад кај неа што таа се обидува да задоволи преку односот со детето. Ова е моментот во кој се создава „совршената бура“ во која мајката станува она што Јунг ја нарекуваат „мајка што преживува“, пренесува „Academyofideas“.

Потребата да се остане приврзан за мајката
Таквите мајки прекумерно го штитат и го задушуваат своето дете со тоа што се вклучуваат во секој аспект од неговиот живот. Се случува и покрај тоа што имаат најдобри намери, несвесно да манипулираат со детето за да останат зависни од неа во зрелоста. Често се случува децата доброволно да се согласат на тоа.

Вака воспитаното момче никогаш не добило шанса да се залага за себе, да падне и да стане самостојно, да се соочи со предизвици или да донесува независни одлуки. Тој се развива во возрасен човек со осакатена способност да издржи и да ги надмине неизбежните предизвици и борби што ги носи животот. Здравата желба да се прилагоди на реалноста и да работи на неговата личност, а и двете вклучуваат страв, болка и конфликт, ќе биде заменета со неговата потреба да остане приврзан за својата мајка, без разлика дали тоа е неговата мајка или некој што е симболична замена за неа – може да се случи очајно да бара мајка кај други жени.

„Тој го бара заштитниот, негувачки, безбеддниот круг на мајката, има состојбата на бебе ослободено од секаква грижа… Не е ни чудо што реалниот свет исчезнува од нивните очи“, заклучува Јунг.