ТИТО ЗА НЕГО РЕЧЕ ДЕКА Е ПОГОЛЕМ ОД ЈУГОСЛАВИЈА: Ги донесе Битлси во Белград, одби НЕПРИСТОЈНА понуда од Црвена Звезда и умре поради ветување

Херојот на приказната што ви ја пренесуваме денес не беше обичен спортист, туку восхитувачка личност и феномен. Модел кон кој се стремиме, првата светска кошаркарска ѕвезда која доаѓа од нашите простори и вистинска легенда на играта под обрачите.

Секако, станува збор за неприкосновеното златно крило на југословенската кошарка – Радивој Кораќ .

Кораќ е роден во Сомбор на 5 ноември 1938 година. Мајка му Загорка беше од старо буржоаско семејство од Сомбор, додека татко Богдан по потекло од Лика, од свештеничка фамилија. Братот Ѓорѓе е роден во 1940 година во Сомбор.

По војната, семејството се преселило во Белград, но набргу по пристигнувањето во главниот град, таткото на Кораќ бил осуден на две години затвор на Голи Оток. Мајката Загорка цврсто го држеше семејството во тој период. Радивој успешно го заврши основното училиште, потоа „Втора белградска гимназија“. Беше одличен ученик, по средното образование реши да се запише на Електротехничкиот факултет, многу се интересираше за физика и математика. Но, поради големите обврски во кошарката, тој не успеа да дипломира, иако тоа беше негова голема желба.

На 16-годишна возраст, Кораќ започнал да игра за БСК (подоцна ОКК Београд) под тренерот Борислав Станковиќ. Неговиот помошник Драган Глишиќ Глиша изјави дека Кораќ најпрво бил срамежлив и резервиран додека не ја земал топката. Кога почна да шутира од различни позиции, беше јасно дека е иден кошаркар. Доволно беше да го научи како да ракува со топката, бидејќи имаше вродени шутерски способности.

Со својот ОКК Београд освои четири првенства на Југославија (1958, 1960, 1963, 1964). За десет сезони одигра 169 натпревари за белградскиот тим, постигнувајќи фасцинантни 5773 поени (34 по меч).

На 14 јануари 1965 година, Кораќ постигна 99 ПОЕНИ на натпреварот од Купот на шампионите против шведскиот Алвик во сала 3 на Белградскиот саем! На Жучко му недостасуваше само еден кош за да го надмине рекордот на Вилт Чембрлен од 100 на еден натпревар во НБА. ОКК Београд победи со 155:57. На два натпревари, Кораќ постигна 170 поени против Швеѓаните.

Кариерата ја продолжи во Белгија, беше прв стрелец на Стандард Лиеж во сезоната 1967/68 кога овој тим ја освои титулата во Белгија. Во една прилика гостуваше во една популарна ТВ емисија и водителот го праша колку може да погоди од 100 обиди, тој одговори меѓу 70 и 80. Во тој момент се помести завесата, а зад неа стоеше кош. Кораќ го прифати предизвикот, ја зеде топката и ги уфрли сите 100 фрлања!

Беше познат по начинот на кој ги изведуваше „пеналите“. Тоа го правеше со две раце, ја држеше топката веднаш над подот и шутираше одоздола.

Веќе следната сезона се пресели во Италија. Играјќи за Петрарка од Падова, тој беше најдобар стрелец во италијанското првенство, со 592 поени на 22 натпревари.

Кораќ дебитираше во првата лига на 19 години и седум пати по ред беше најдобар стрелец на првенството! Никој пред или после него во историјата на кошарката на овие простори не успеал да го постигне тоа!

Тој одигра илјада официјални натпревари за клубови во Југославија, Белгија и Италија и се верува дека има постигнато повеќе од 35.000 поени.

Репрезентација

За југословенската репрезентација дебитираше во 1958 година. За југословенската репрезентација играше на четири европски првенства и беше најдобар стрелец на три од нив (Белград 1961-216, Вроцлав 1963-239, Москва 1965-195). Со репрезентацијата освои два сребрени медали на ЕП (1961, 1965), два на СП (1963, 1967) и Олимписките игри во 1968 година, како и бронзен медал на ЕП во 1963 година. Тој одигра вкупно 157 меѓународни натпревари и постигна 3153 поени.

Трагична смрт

На 29-годишна возраст трагично почина неповторливиот Жучко.

Животот и спортскиот лет на славниот ас заврши на несреќниот ден 2 јуни 1969 година. Кораќ загина во сообраќајна несреќа, враќајќи се со автомобил во Белград по натпреварот помеѓу репрезентацијата на Југославија и репрезентацијата на Босна и Херцеговина.

Тој натпревар се одигра во Сараево на 1 јуни, а Кораќ го одложи враќањето од главниот град на БиХ за следниот ден. Причина било ветувањето што Жучко му го дал на новинарот на „Ослобоѓење“ дека ќе му даде интервју. Тој веднаш по разговорот со својот автомобил заминал за Белград. Сакаше што побрзо да пристигне за да ја гледа претставата „Коса“ во Ателје 212. Во селото Каменица, на 12 километри од Сараево, Жучко долго време претекнувал возило и дошло до страшен судар.

Кораќ од натпреварот се враќал со својот автомобил „фолксваген 1600“ кој го добил на подарок од претседателот на Стандард. Тој во еден момент се обидел да претекне „фиат 1300“ кој исто така се движел од правец на Сараево. За жал, од спротивната насока доаѓаше автобус. Во моментот кога развил брзина од околу 100 километри на час по лизгав коловоз, изгубил контрола и со предниот десен крај удрил во „фиатот“. Тој од ударот свртел на левата страна од коловозот и во него удрил автобус. „Фолксвагенот“ возел неколку десетици метри, Кориќ испаднал од возилото. Неговото возило влетало во потокот, се искршило.

Веднаш по страотниот судир дошол автомобил со тренерот Ранко Жеравица и неговата сопруга Зага. Го ставиле Жучко во автомобилот и итно се упатиле во болница, но тој не можел да се спаси. Жеравица во исповед откри дека легендарниот ас починал во прегратките на сопругата.

„Зага ги користеше рацете за да ги врати неговите органи во стомакот. Гледав како Жучко умира во нејзините раце. Никогаш не успеав да ја потиснам тагата што ја чувствував на 2 јуни 1969 година од мојата душа“.

Великиот Кориќ се пресели на рајското поле и зад себе остави бројни рекорди и неизмерна тага. Неговата трагична смрт го потресе целиот простор на поранешна Југославија.

Првиот спортист кој е погребан во Алејата

На тој тажен 3 јуни, двокилометарска колона на Сарајли тргна зад ковчегот во кој беше телото на легендарниот кошаркар. Богдан Кориќ прв зачекори зад ковчегот. Темната поворка застана и остави цвеќе на местото каде што почива.

Погребан е со највисоки почести во Алејата на Велики на Новите гробишта во Белград.

На барање на тогашниот претседател на Југославија, Јосип Броз Тито, ковчегот со посмртните останки беше покриен со олимпиското знаме, а не со државното знаме.

Тито тоа го објасни со зборовите:

Беше поголем од државата што ја претставуваше. Тој му припаѓаше на целиот свет!