,,Умре од болест која се нарекува Југославија, тага, војна…” – Чаша вино се претвори во литри: Животната приказна на Мирза Делибашиќ не остава никој рамнодушен!
Животните приказни на легендарните југословенски спортисти претставуваат вистинско богатство и слика за едно сосема поинакво време во споредба со времето во кое денес живееме.
Сега се сеќаваме на кошаркарскиот великан кој одбележа една деценија од играта под обрачите.
Ова е животната приказна на Мирза Делибашиќ
Роден е во Тузла во 1954 година а интересно е што прво тренирал тенис и бил многу успешен во тој спорт. Тој беше пионерски шампион на Босна и Херцеговина, но подоцна се заљуби во кошарката. Во 1968 година станал член на Слобода од Тузла.
Заедно со Драган Киќановиќ ја предводеше кадетската репрезентација на Југославија до титулата на Европското првенство во Горица, а само една година подоцна (1972) го освоија и светскиот шампионат.
Мирза веднаш привлече големо внимание од бројни клубови. Партизан и Босна беа во предност. Тој беше кратко време во Белград, но сепак реши да се врати во Сараево и да ја прифати понудата на Босна.
Со Босна, двапати ја освои титулата национален првак, еднаш Купот на поранешна Југославија, а во 1979 година во Гренобл, победувајќи во финалето против италијанскиот Емерсон (96:93), и титулата европски првак.
Една година после тоа, тој доби понуда што не можеше да ја одбие. Реал Мадрид го сакаше Мирза. Во 1980 година започна најдобрата сезона во неговиот живот. Со југословенската репрезентација го освои златото на Олимписките игри во Москва, а следната година со Реал Мадрид го освои шпанското првенство и Светското првенство, а играа и во финалето на Купот на победниците на куповите.
„Тоа беше мојата златна година. Топката не сакаше да оди никаде освен во кошот“, рече Делибашиќ.
За жал, тогаш почнаа проблемите.
Го оставила сопругата, а тој го завршил бракот онака како што играл кошарка, брзо и прецизно… На празна кутија цигари пред нејзиниот стан во Белград оставил белешка:
„1. Се разведуваме со договор. 2. Ќе те поддржам тебе и Дарио“, напишал тој и се врати во Мадрид.
Сè уште играше добро, но веќе не беше Мирза од минатото. Почнаа проблемите со алкохолот, поради што си замина од Реал.
Заминал во Италија во Индесит од Казерта кај неговиот пријател и ментор Боша Тањевиќ и тогаш почнале неговите сериозни здравствени проблеми. Во 1983 година доживеал мозочен удар и завршил на Воено-медицинската академија во Белград. Неговата кошаркарска кариера заврши и започна борбата за неговиот живот.
Не можеше да се движи или да зборува, а закрепнувањето траеше многу долго. Тоа не го спречи да продолжи да пие. Чаша вино пред спиење се претвори во литри… Повторно заврши во споменатата болница, беше клинички мртов, но за чудо се врати меѓу живите.
Мирза повторно се оженил. Се ожени со најдобрата кошаркарка на Железничар од Сараево, Србинката Славица Шука и го доби синот Данко.
И покрај сите проблеми, кошаркарската јавност не го заборави. Во 1991 година, ФИБА го прогласи за еден од најдобрите европски играчи. Кога Југославија се распадна, тој беше назначен на функцијата селектор на Босна и Херцеговина, но поради конфликти со луѓе од кошаркарската федерација ја напушти таа функција.
Последните години од животот ги поминал во кафулето, а алкохолизмот на крајот го чинел живот.
Легендарниот Богдан Боша Тањевиќ во едно интервју откри дека Мирза бил многу тажен и дека тагата го убила.
„Мирза, мислиш дека е лесно да се умре од алкохол? Не, пријателе, тоа е тешка смрт. Ако си херој и ако веќе сакаш, скокни во Миљацка и доврши ја приказната“ – му реков.
„Кога го видов последен пат, пет месеци пред смртта, тој повеќе не беше Мирза Делибашиќ. Пушеше многу цигари. Умре од болест наречена тага, наречена војна, наречена Југославија.
Почина во 2001 година на 47-годишна возраст во Сараево.
„Да се вивнеш, како Мирза, до самото Сонце и потоа да се урнеш во бездната е навистина трагедија достојна за Икар“, напиша Слободан Ѓурасовиќ во својата биографија.
